Η Ινδονησία αλλάζει. Και όπως μεταδίδει το BBC, έχει πλέον μια αυξανόμενη μεσαία τάξη, γεγονός που έχει οδηγήσει στην αύξηση ενός φαινομένου που δεν συναντούσε κανείς παλιά εκεί: τους λεγόμενους «τρελά πλούσιους» Ινδονησιανούς.
Όπως γράφει η ανταποκρίτρια Rebecca Henschke, την εκπλήσσει και την ίδια η αλλαγή. Αρχισε να το αντιλαμβάνεται όταν βρέθηκε σε ένα παιδικό πάρτι. Μια οικογένεια, για να γιορτάσει τα έκτα γενέθλια της κόρης τους, έκλεισαν μια ολόκληρη έκταση σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της Τζακάρτα και το μετέτρεψαν σε ένα πραγματικό πάρκο. Με γρασίδι, ασφάλεια και πολλά πολλά σκυλιά, που ήταν άλλωστε και το θέμα του πάρτι. Σε μια γωνία το μπαρ που στην αρχή σέρβιρε καφέ και τσάι και όσο περνούσε η νύχτα, κρασί. Ιδιαίτερα ακριβό στην Ινδονησία λόγω στον υψηλό φόρο στα στα αλκοολούχα.
«Δηλαδή τι θα κάνουν όταν γίνει 18» ρωτάει έναν από τους γονείς.
«Αυτά δεν τα ζητάνε τα παιδιά, είναι για τους γονείς».
Όπως αναφέρει, τέτοια πάρτι γίνονται συχνά πλέον από τη μεσαία τάξη της Ινδονησίας. Λες και όσα δεν κατάφεραν να ζήσουν λόγω της φτώχειας οι γονείς τους, τα κάνει όλα μαζί η σημερινή γενιά.
Πολλά από τα μέλη της αυξανόμενης ανώτερης μεσαίας τάξης της Ινδονησίας, που μένουν σχεδόν αποκλειστικά στα δυτικά της χώρας, έχουν τόσα χρήματα που οι γονείς τους δεν είχαν καν ονειρευτεί. Και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι κάτι φυσιολογικό -και ίσως ακόμη πιο σημαντικό να επιδεικνύουν τα πλούτη τους.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η χώρα κατάφερε να καταγράψει μια σημαντική μείωση του ποσοστού της φτώχειας και πλέον ένας στους πέντε ανήκει στη μεσαία τάξη.
Τα αγαθά βρίσκονται πλέον σε πληθώρα, από τον τεράστιο φυσικό πλούτο, όπως η υλοτομία, το φοινικέλαιο, ο άνθρακας, ο χρυσός και ο χαλκός. Αυτό, σε συνδυασμό με τις επιθετικές εγχώριες δαπάνες, τη χαμηλή φορολόγηση και την περιορισμένη επιβολή της εργασιακής νομοθεσίας, σημαίνει ότι όσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν το σύστημα, ανεβαίνουν κλίμακα.
Όταν βγήκε η ταινία Crazy Rich Asians, το Twitter γέμισε με το hashtag #crazyrichsurabayans όπου οι χρήστες έλεγαν ιστορίες για όσα κάνουν οι νεόπλουτοι της Ινδονησίας, ειδικά στην Σουραμπάγια, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ινδονησίας.
Όμως υπάρχουν ακόμη πολλοί που δεν ανήκουν σε αυτή την κάστα. Όπως ο Σαλιμούν, του ανθρώπου πληρώνεται 254 δολάρια το μήνα για να παίρνει τα σκουπίδια από τις επαύλεις των πλουσίων. Επίσης εάν βρει κάτι αξίας στα σκουπίδια, το πουλάει. Ο Σαλιμούν μένει σε ένα δωματιάκι πίσω από το σπίτι της Rebecca και είναι σαν οικογένεια, ειδικά λόγω του τρόπου που έχει φερθεί στο παιδί της και όσα κάνει γι′ αυτούς.
Ο Σαλιμούν, ότι χρήματα βγάζει, τα στέλνει στην οικογένειά σου σε ένα χωριό και πηγαίνει σπίτι για να τους δει μια φορά το μήνα. Πράγμα που σημαίνει ότι τα σκουπίδια των πλουσίων, τον βοήθησαν να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο, να το τελειώσουν και τώρα να έχουν δική τους δουλειά.
«Τι είναι το iPad», ρωτάει μια μέρα την Rebecca. «Ο γιος μου λέει ότι το χρειάζεται. Πως δουλεύει;». «Τον έπεισα να μην το αγοράσει και του πρότεινα μια πιο φθηνή επιλογή», γράφει η Rebecca.
