Η πανδημία COVID-19 έχει αφήσει πολλούς ενήλικες (αλλά και όσους ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες) να αισθάνονται απομονωμένοι καθώς αποστασιοποιούνται από φίλους, συνεργάτες και μέλη της οικογένειας. Μπορεί να έχει σημειωθεί άρση πολλών περιοριστικών μέτρων αλλά πολλοί ηλικιωμένοι, καθώς επίσης και ευάλωτες ομάδες, εξακολουθούν να βρίσκονται υπό περιορισμό.
«Είναι πραγματικά μια δύσκολη στιγμή για τους ανθρώπους που χωρίζονται από τις οικογένειές τους, ειδικά από τους ηλικιωμένους γονείς τους», δηλώνει η Ζινάμπ Ντελαβάλα, κλινική ψυχολόγος στην Ατλάντα. «Όταν βιώνετε το άγχος ότι δεν μπορείτε να δείτε τους ηλικιωμένους γονείς σας, σκεφτείτε γιατί κάνατε αυτή τη σκόπιμη επιλογή: για να ασκήσετε κάποια αίσθηση ελέγχου στην αβεβαιότητα που δημιουργεί αυτός ο ιός. Διατηρώντας τη φυσική απόσταση, αυξάνετε την πιθανότητα ενός πιο θετικού αποτελέσματος για την οικογένειά σας», συμπληρώνει.
«...Σε αυτές τις αβέβαιες στιγμές, είναι σημαντικό να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με κάθε δυνατό τρόπο», δηλώνει με τη σειρά της η Νικόλ Μπέντλεϊ, αδειοδοτημένη θεραπευτής και συντονιστής πρόσληψης στο Cityscape Counselling στο Σικάγο. «Μέσω τηλεφώνου ή βίντεο, επιστολών ή μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κάποια μορφή επαφής θα είναι σημαντική για τη διατήρηση της σχέσης ενώ βρίσκεστε σε απόσταση. Επικεντρωθείτε σε ουσιαστική συνομιλία και μη διστάσετε να εκφράσετε ότι σας λείπουν, την ευγνωμοσύνη σας γι αυτούς ή να θυμηθείτε μαζί τις αγαπημένες σας αναμνήσεις», λέει επίσης.
«Ζητήστε συμβουλές, ρωτήστε για τη ζωή τους - την παιδική τους ηλικία, την εφηβεία τους - τα μέρη πριν από εσάς», προτείνει η Ντελαβάλα. «Σκεφτείτε πώς θα μπορούσατε να τους βοηθήσετε από απόσταση, ίσως διευκολύνοντας μια διαδικτυακή παραγγελία. Κάντε τους μια λίστα αναπαραγωγής δημοφιλών τραγουδιών από τη νεολαία. Γράψτε τους ένα γράμμα ή στείλτε τους ένα άρθρο ειδήσεων ή ένα κόμικ στο ταχυδρομείο - οτιδήποτε για να τους δείξετε ότι τους σκέφτεστε».
Σύμφωνα με την Μπέκι Στουέμπφιγκ, αδειοδοτημένη οικογενειακή σύμβουλο στην Καλιφόρνια, ορισμένοι γονείς μπορεί να δυσκολευτούν με την τεχνολογία όπως το Zoom, αλλά μπορούμε να τους βοηθήσουμε να ακολουθήσουν τη διαδικασία δημιουργίας λογαριασμού.
«Η ιδέα είναι να κάνετε τακτικά check-in με τους γονείς, κάνοντάς το όσο το δυνατόν πιο φιλικό προς τον χρήστη», λέει. «...Συνιστώ σε όλους να μιλούν σε τουλάχιστον ένα άτομο την ημέρα, είτε μέσω τηλεφώνου είτε μέσω βίντεο, και ιδιαίτερα για όσους ζουν μόνοι».
Κοιτάξτε παλιές φωτογραφίες που είστε μαζί
«Μας θυμίζει τις καλές στιγμές που είχαμε μαζί και χρησιμεύει ως μια υγιής απόδραση σε χαρούμενες στιγμές στη ζωή μας», δηλώνει η ίδια. «Ενθαρρύνω τις οικογένειες να στέλνουν η μία στην άλλη εικόνες μέσω κειμένου ή email. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια ανούσια πράξη, αλλά διατηρεί αυτές τις στιγμές ζωντανές στην καρδιά μας και καλλιεργεί ευγνωμοσύνη. Καθώς αυξάνουμε την ευγνωμοσύνη, μειώνουμε το άγχος».
Εστιάζουμε σε ό, τι μπορούμε να ελέγξουμε
«Θα ενθαρρύνω οποιονδήποτε να επικεντρωθεί σε ό, τι έχει στον έλεγχό του κατά τη διάρκεια αυτών των αβέβαιων χρόνων», δηλώνει η Στουέμπφιγκ.
Να θυμηθούμε ότι είναι προσωρινό
Αν και δεν έχουμε ακριβή ημερομηνία λήξης, γνωρίζουμε ότι η παρούσα κατάσταση δεν είναι μόνιμος τρόπος ζωής.
«Αυτή είναι μια προσωρινή θυσία που μπορούμε να κάνουμε για να προστατεύσουμε τις μελλοντικές μέρες μας μαζί», λέει η Στουέμπφιγκ. «Ενθαρρύνω τους ανθρώπους να θεωρήσουν αυτό το στάδιο ως μια επένδυση στα μελλοντικά χρόνια με τους γονείς τους, παρόμοια με τις θυσίες που μπορεί να κάνετε για να εξοικονομήσετε τα απαραίτητα για ένα οικογενειακό ταξίδι.”
Να μοιραστούμε αυτά τα συναισθήματα με τους γονείς μας
«Η θλίψη χρειάζεται ένα μέρος για να διοχετευθεί - πρέπει να ακουστεί και να εκφραστεί», λέει η Στουέμπφιγκ.
Συμβουλεύει να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους γονείς μας λέγοντας λόγου χάρη: «Δυσκολεύομαι πολύ που δεν σε βλέπω και μου λείπεις τόσο πολύ. Ανησυχώ όταν συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν όλα αυτά...»
Αυτό όχι μόνο μας βοηθά να επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματά μας, αλλά δίνει επίσης στους γονείς μας έναν ασφαλή «χώρο» για να μοιραστούν τις δικές τους ανησυχίες ή τους δικούς τους φόβους.
Εάν, ωστόσο, τα επίπονα συναισθήματά μας αρχίσουν να γίνονται συντριπτικά, ας σκεφτούμε να ζητήσουμε υποστήριξη ψυχικής υγείας από έναν επαγγελματία. Εκτός από την ατομική θεραπεία, υπάρχουν επίσης διαδικτυακές επιλογές ομάδας σε περίπτωση που ανησυχούμε για την ασφάλειά μας λόγω του ιού.
ΠΗΓΗ: HuffPost US