Το να σηκώνει ο γονιός χέρι στο παιδί του είναι σίγουρα ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να κάνει. Αλλά να του φωνάζει; Κάθε γονιός το έχει κάνει σε κάποια περίσταση. Αλήθεια, πόσο κακό μπορεί να είναι; Αρκετά, όπως δείχνουν τα πράγματα.
Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής αναφέρει ότι οι φωνές μπορούν να αυξήσουν στα παιδιά τις ορμόνες που έχουν να κάνουν με το στρες και να οδηγήσουν σε αλλαγές στη δομή τoυ εγκέφαλού τους. Σύμφωνα, δε, με τις έρευνες, οι φωνές πρακτικά δεν λειτουργούν. Οδηγούν, μάλιστα, σε τύπους συμπεριφορών που οι γονείς προσπαθούν αποφύγουν, αντί να τις σταματήσουν.
Ομως, πως μπορεί κανείς να σταματήσει τις φωνές, ιδιαίτερα αν έχουν γίνει συνήθεια; Και πως μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά - επιτέλους - να μας ακούσουν;
Εδώ είναι 5 tip ειδικών.
1. Πρώτα, καλό είναι να ξέρουμε ποια είναι η διαφορά του «φωνάζω για να προστατέψω» από το «φωνάζω γιατί είμαι θυμωμένος».
«Ο θυμός από μόνος του είναι ένα συναίσθημα που έχει ”σχεδιαστεί” για να αλλάζει συμπεριφορές”, αναφέρει ο δρ. Τζόζεφ Σραντ, ψυχίατρος και επικεφαλής του Riverside Community Care στην Μασσαχουσέτη, συν-συγγραφέας του βιβλίου: «Outsmarting Anger: 7 Strategies for Defusing Our Most Dangerous Emotion» (2013). «Μερικές φορές φωνάζουμε για να προστατέψουμε ένα παιδί, κι αυτό είναι ένα διαφορετικό είδος φωνής. Είναι ένας συναγερμός. Υψώνεις τη φωνή σου για να ειδοποιήσεις το παιδί σου ότι υπάρχει κίνδυνος», αναφέρει. Και συμπληρώνει: «Η δουλειά σου είναι να κρατήσεις το παιδί σου ασφαλές. Και μερικές φορές το να φωνάζεις σε βοηθάει πολύ να το καταφέρεις».
2. ΄Οταν αισθανόμαστε την ανάγκη να φωνάξουμε από θυμό, ας χτυπήσουμε απαλά το μέτωπό μας αντ′ αυτού.
Ακούγεται ως μια περίεργη εναλλακτική; Γι′ αυτό χρειάζεται μια προσπάθεια: Ο θυμός έρχεται από το «συναισθηματικό» κομμάτι του εγκεφάλου, σύμφωνα με τον Σραντ. Το περισσότερο «σκεπτόμενο» μέρος τυγχάνει να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το μέτωπό μας. Να γιατί ο ίδιος συστήνει να χτυπήσουμε απαλά το μέτωπό μας - ακόμα και για ένα λεπτό - και να πάρουμε μια βαθιά ανάσα όταν αισθανόμαστε την ανάγκη να φωνάξουμε. Και να ρωτήσουμε επίσης τον εαυτό μας: «Γιατί είμαι θυμωμένος»;
3. ...Μπορούμε επίσης να κακαρίσουμε σαν την κότα
Η Κάρλα Νάουμπουργκ, κλινική κοινωνική λειτουργός και συγγραφέας του «How «To Stop Losing Your Sh*t With Your Kids» (2019), εγκρίνει αυτή την εναλλακτική. Κάντε pause και στην πραγματικότητα κάνετε «ο,τιδήποτε άλλο». Πάρτε μια βαθιά ανάσα, μείνετε σιωπηλοί, πηδήξτε πάνω - κάτω, προσπαθήστε να μετρήσετε σιωπηλά ή κάντε κάτι χαζό. «Εχω κακαρίξει σαν την κότα», θυμάται η ίδια, «γιατί βοηθά να εκτονωθεί όλη η ενέργεια», κι είναι τόσο γελοίο που σαν να μας βγάζει όλους από μια δύσκολη κατάσταση.
4. Δοκιμάστε φωνή «δασκάλου»
Το ότι δεν φωνάξατε στα παιδιά σας τη δεδομένη στιγμή δεν σημαίνει ότι εγκρίνατε τη συμπεριφορά που υιοθέτησαν. Μπορείτε να τους μιλήσετε ήρεμα και σταθερά. Αν ένας πιλότος την ώρα της πτήσης σηκωθεί όρθιος και ρωτά τον καθένα τι κάνει με μια γλυκιά φωνή, αυτό μάλλον θα δημιουργήσει σύγχυση για το τι συμβαίνει, ενώ θα ανησυχήσουμε βαθιά αν ξεκινήσει να φωνάζει. Αν, πάλι πει φιλικά κι ήρεμα ότι χρειάζεται να βάλετε τη ζώνη σας, τότε μάλλον θα το κάνετε είναι η άποψη της Τζένιφερ Κόλαρι, οικογενειακής ψυχοθεραπεύτριας και συγγραφέα του βιβλίου of «Connected Parenting: How to Raise a Great Kid» (2010).
5. Να θυμάστε το ότι επαναλαβάνετε κάποια πράγματα συνέχεια, αυτό δεν σημαίνει ότι έχετε αποτύχει ως γονιός
Με πολλούς τρόπους ο ρόλος των γονέων είναι να λειτουγούν ως η φωνή της λογικής για τα παιδιά τους προτού φθάσουν στην ηλικία των 20 ετών. Πρέπει να ακούσουν κάποια πράγματα πολλές φορές μέχρι να τα καταλάβουν λέει η Κολάρι. Η επανάληψη σημαίνει ότι κάνεις τη δουλειά σου ως γονιός, και λες και ξαναλές όσα πρέπει να μάθουν καθώς μεγαλώνουν
Επίσης σημαντικό: Δεν θα αποφύγουμε να φωνάξουμε μερικές φορές. Κι αν αυτό συμβεί, ας μην αισθανθούμε χάλια. Μπορούμε να ζητήσουμε συγγνώμη. Είναι πολύ σημαντικό να αισθανόμαστε συμπόνια για τα παιδιά μας - και τον εαυτό μας.
Πηγή: HuffPost US