Καθώς ο χρόνος περνά συνειδητοποιείς πως υπάρχουν μέρες που δεν θέλεις καθόλου να αντικρίζεις τον καθρέφτη σου. Εκεί που έβγαζες συνέχεια selfies σχεδόν σίγουρη για το υπέροχο αποτέλεσμα τώρα είσαι αναγκασμένη να κοιτάς χιλιάδες φωτογραφίες για να καταλήξεις σε μία ή δύο που τελικά σου αρέσουν. Το έχω ζήσει κι εγώ άπειρες φορές.
Είναι αλήθεια πως δεν είμαστε απόλυτα εξοικειωμένοι με το χρόνο και καθώς βλέπουμε πως δεν μένουμε ανεπηρέαστοι στο πέρασμά του είναι φυσιολογικό να στενοχωριόμαστε. Οι δυτικές κοινωνίες άλλωστε έχουν συνδέσει απόλυτα την ευτυχία με την ομορφιά με αποτέλεσμα να μη νιώθουμε επαρκείς ή ακόμα και ευτυχισμένοι όταν το είδωλό μας στον καθρέφτη αλλάζει.
Η συμφιλίωση με το χρόνο δεν είναι εύκολη καθώς προϋποθέτει σταδιακή συμφιλίωση με την πάροδο της νεότητας την οποία συνδέουμε κατά κόρον με τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μας.
Δεν είναι ανάγκη όμως κάθε ρυτίδα να αποτελεί το προμήνυμα μιας επικείμενης παρακμής. Οι εμπειρίες που χαράσσονται πάνω στο σώμα μας δεν πρέπει να είναι τίποτα λιγότερο από τους αδιάψευστους μάρτυρες πως ζούμε τη ζωή και τη χαιρόμαστε στο έπακρο.
Οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συμβαίνουν για κακό. Η μετάβαση στην ωριμότητα δεν μας κάνει λιγότερο λαμπερούς ή ευτυχισμένους. Πολλοί είναι μάλιστα αυτοί που υποστηρίζουν πως όσο τα χρόνια περνούν στη φυσική ομορφιά προστίθεται η συναισθηματική ωριμότητα, με αποτέλεσμα το “πακέτο” που τελικά παρουσιάζουμε να είναι πολύ πιο ελκυστικό.
Αγκαλιάζουμε λοιπόν την ωριμότητα ως το ιδανικό διάστημα για να κάνουμε πραγματικότητα αυτά που ονειρευόμασταν. Είναι το διάστημα που είμαστε έτοιμοι σε όλα τα επίπεδα να ζήσουμε τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας. Για αυτόν το λόγο φροντίζουμε με την ίδια αγάπη τόσο το σώμα μας όσο και το πνεύμα μας.
Η ευτυχία, άλλωστε, εξαρτάται από πολλές συνιστώσεις και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.