Είναι πολύ δύσκολο στη Δύση να αποδεχτούμε την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την θέσουμε σαν βάση των σχεδιασμών μας. Η Δύση έχει παρακμάσει και ακόμη δεν έχουμε βρει τον τρόπο που θα μας φέρει στη θέση ενός νεάζοντος και γεμάτου ζωντάνια πολιτισμού. Η Δύση τρώει τις σάρκες της και αυτό το βλέπουμε όχι μόνο στην ΕΕ που παρακμάζει συνεχώς εδώ και 12 έτη, αλλά και στη μόνη ελπίδα του δυτικού κόσμου, τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα που η Δύση δοκιμάζεται από πολλές κρίσεις, στην Ανατολή τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, κατέδειξε την μαεστρία του Πούτιν ο οποίος πράττει βάσει της αγαπημένης του πολεμικής τέχνης, του Τζούντο
Η σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ κατέδειξε την ηχηρή απουσία της Δύσης για ακόμη μια φορά. Η Ρωσία με αστραπιαίες διαδικασίες, έσβησε το μέτωπο που απειλούσε το μαλακό της υπογάστριο, αφού πρώτα απέτυχαν δύο εκεχειρίες.
Το Τζούντο στηρίζεται στο να νικάς τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τη δύναμή του. Εκεί που η Τουρκία θεώρησε ότι θα βάλει τη Ρωσία σε διλήμματα, η κυνική και άκρως ρεαλιστική ρωσική εξωτερική πολιτική έδωσε μια απάντηση που θα προβληματίσει ιδιαίτερα την Τουρκία. Οι ειδικές σχέσεις της Ρωσίας με την Αρμενία οι οποίες έχουν κεφαλαιοποιηθεί μέσω διμερούς στρατιωτική συμφωνίας. Παρόλα αυτά, η Μόσχα σε όλους του τόνους και με νόημα δήλωνε πως ″αν και εφόσον απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα της Αρμενίας τότε μόνο θα ενεργοποιηθεί″. Επίσης, ο Λαβρόφ δήλωσε πως ″Ρωσία και Τουρκία έχουν στρατηγική συνεργασία αλλά όχι στρατηγική συμμαχία″.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τι κερδίζει το Αζερμπαϊτζάν, τι χάνει η Αρμενία με τη συμφωνία για το Ναγκόρνο Καραμπάχ
Ναγκόρνο Καραμπάχ. Διπλωματικές αστοχίες και στρατηγικοί κίνδυνοι
Η Τουρκία ανέμενε από τη Ρωσία να έρθει σε αδράνεια στο μαλακό της υπογάστριο. Άλλωστε η υποστήριξη της Άγκυρας στο Μπακού, έγινε λίγο πριν ανακοινωθεί η εκεχειρία στη Λιβύη και αφού για άλλη μια φορά, η Τουρκία έδειχνε στη Ρωσία πως θα διεκδικήσει περαιτέρω οφέλη στη Συρία. Ο υπολογισμός της Άγκυρας στηρίχθηκε στο ότι η Ρωσία πουλάει όπλα και στις δύο χώρες (Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν). Επιπρόσθετα, ο Ερντογάν υπολόγισε ότι η Ρωσία δεν θέλει να ανοίξει ακόμη ένα μέτωπο μετά τη Συρία και τη Λιβύη, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για τον Καύκασο ο οποίος είναι πυλώνας της αρχιτεκτονικής ασφάλειας της Μόσχας.
Η Ρωσία τελικά πήρε το μέρος του Αζερμπαϊτζάν που υποτίθεται ότι ήταν το κράτος-μοχλός της τουρκικής επιρροής στον Νότιο Καύκασο. Η Μόσχα χρησιμοποίησε υπέρ της, το δυνατό σημείο της Τουρκίας στην περιοχή αποδεικνύοντας στην Τουρκία ότι στην περιοχή του Καυκάσου και της ευρύτερης Κεντρικής Ασίας, η Ρωσία είναι η αδιαμφισβήτητη δύναμη.
Η Ρωσία έβαλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τις δύο χώρες και ανάγκασε την Αρμενία να υπογράψει μια ταπεινωτική συνθήκη.
Είναι βέβαιο ότι τώρα η Αρμενία θα σπεύσει να έρθει πιο κοντά με τη Δύση όμως η Ρωσία αισθάνεται σίγουρη και άνετη, κρατώντας το Αζερμπαϊτζάν το οποίο είναι το πρώτο και πιο σημαντικό κράτος της περιοχής, που επιχείρησε (και κατάφερε) να ανταγωνιστεί το ρωσικό φυσικό αέριο και να γίνει βασικός προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης.
Με αυτόν τον τρόπο ο Πούτιν, μάλλον στέλνει αποθαρρυντικό μήνυμα προς τη Δύση στο να αγκαλιάσει την Αρμενία για την οποία βέβαια, τα χειρότερα μπορεί να μην έχουν τελειώσει, αν συνεχίσει τη φιλοδυτική της πορεία. Το πιο σημαντικό όμως είναι το momentum το οποίο η Ρωσία επέλεξε να δράσει και να προσφέρει μια συμφωνία η οποία θα φέρει περίπου 2.000 Ρώσους στρατιώτες σαν ειρηνευτική δύναμη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η Τουρκία βρίσκεται σε πολιτική και οικονομική κρίση. Λίγες μέρες πριν, η Ρωσία βομβάρδισε στη Συρία φιλοτουρκικές ομάδες και αμέσως μετά εγκατέστησε τη δική της ειρήνη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, πριν αλλάξει η αμερικανική ηγεσία για την οποία το Κρεμλίνο πιστεύει ότι θα επιχειρήσει να στρέψει την Τουρκία εναντίον της Μόσχας.
Ο υπολογισμός του Πούτιν εδράζεται στο οτι η τρέχουσα κρίση στην Τουρκία θα αναγκάσει τον Ερντογάν να προσπαθήσει να έρθει πάλι πιο κοντά στη Δύση. Μετά από τη συμφωνία αυτή, η Τουρκία ολοκληρώνει τη στρατηγική της ομηρία από τη Ρωσία και η Δύση είναι υποχρεωμένη να υποστεί τις συνέπειες της υπερφίαλης και γεμάτης από τακτικισμούς, τουρκικής πολιτικής, καθιστώντας τη Μόσχα απευθείας συνομιλητή της Δύσης για κάθε ζήτημα που αφορά την Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, δημιουργώντας τετελεσμένα στην νέα αμερικανική κυβέρνηση.