Γρήγορα που περνά ο χρόνος…
Η ταχύτητα αυτή ζαλίζει. Ανυπόφορη. Ανοίγεις μια μέρα τα μάτια σου και συνειδητοποιείς ότι έχει φύγει η ζωή. “Εξαφανίσθηκε”. Και εκεί που παραπονιόμαστε πως πέρασαν τα χρόνια, υπάρχουν “στιγμές” πως κρατούν σχεδόν για πάντα. Βασανιστικά αντιστέκονται. Αρνούνται να φύγουν. Να μας αδειάσουν την γωνιά.
Να, μια τέτοια “στιγμή” είναι ο χρόνος που μας αποχαιρετά.
Δίσεκτο το 2020. Κυριολεκτικά. Γι όλους μας. Ότι κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι. Διάκριση καμία. Ένας χρόνος που όλοι θέλουμε να τελειώσει, να ξεχάσουμε, να τον τινάξουμε όπως την σκόνη από τα ρούχα μας. Όχι γιατί το 2020 μας ”αρρώστησε” αλλά γιατί μας “ξεγύμνωσε”. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η γυμνή μας εικόνα. Μας τρομάζει. Μας πονάει.
Μια γρίπη ήταν καλή αφορμή. Ένας ιός! Να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου της ψυχής μας. ″Μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι…” λέει το άσμα, αλλά όλοι εμείς οι “ίσοι” το αντιμετωπίσαμε εντελώς διαφορετικά. Όταν “ο βασιλιάς είναι γυμνός” τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Ότι κρύβεις στην ψυχή σου αυτό βγάζεις. Με αυτό πορεύεσαι και αντιμετωπίζεις την δύσκολη στιγμή.
“Άτιμο πράγμα ο φόβος. Δεν έχει λογική. Έρχεται εκεί που δεν τον θέλεις και σου θολώνει το μυαλό. Σε κυριεύει και δεν σου επιτρέπει να σκεφθείς.”
Αν η καρδιά σου κρύβει αγάπη γίνεσαι μια αγκαλιά για όλους. Ακόμα και όταν δεν σου επιτρέπουν να αγκαλιάσεις κανέναν. Κι όμως χιλιάδες συνάνθρωποι μας, γιατροί, νοσηλευτές, εθελοντές, απλοί άνθρωποι ξεπέρασαν τα σωματικά τους όρια για να βοηθήσουν τους διασωληνωμένους στα νοσοκομεία, τους ασθενείς στις ειδικές δομές, τους πεινασμένους στους δρόμους, τους μοναχικούς εκείνους που δεν είχαν κανέναν για να ακουμπήσουν κάπου τον πόνο, την αρρώστια και τη δυστυχία τους. Αυτό είχαν στην καρδιά τους και αυτό έδωσαν. Δίνεις πάντα αυτό που έχεις. Ποτέ κάτι που δεν έχεις.
Ορισμένοι, μέσα τους κρύβουν φόβο, ανασφάλεια. Στα δύσκολα δειλιάζουν. Δεν είναι προετοιμασμένοι. Δεν το αντέχουν βρε αδελφέ. Με το ζόρι; Κάπου πρέπει να πιαστούν για να αντέξουν. Άτιμο πράγμα ο φόβος. Δεν έχει λογική. Έρχεται εκεί που δεν τον θέλεις και σου θολώνει το μυαλό. Σε κυριεύει και δεν σου επιτρέπει να σκεφθείς. Όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου. Όλα τα βλέπεις ύποπτα. Ότι και να σου πουν δεν πιστεύεις λέξη! Κι όσο περισσότερο φοβάσαι τόσο περισσότερο τα πράγματα γίνονται πιο δυσάρεστα. Δεκανίκι μόνο η καχυποψία που κρύβει την άρνηση μιας κατάστασης που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Πουθενά διέξοδος. Αποκλεισμένος σε κάθε θετική σκέψη.
“Πόσοι άραγε θα θωρακίσουν τον ευατό τους ώστε να μπορούν να είναι έτοιμοι για την επόμενη δυσκολία; για τον επόμενο “δίσεκτο”;”
Και αφού ο χρόνος αυτός έκανε ότι μπορούσε για να πλησιάσουμε στην ολική καταστροφή, δυστυχώς, δεν εκλείπουν και εκείνοι που μέσα τους περισσεύει το κακό από την καλοσύνη. Εκείνοι που παραμονεύουν καρτερικά μέχρι να σε δουν να είσαι στη δύσκολη στιγμή. Στην μεγάλη ανάγκη. Και τότε θα εμφανιστούν για να σε “βοηθήσουν” με το αζημίωτο πάντα. Με άνεση απαιτούν να δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις. Τα χρήματα σου, τα ακίνητα σου, τα νεφρά σου και ό,τι ακόμα διαθέτεις μέχρι να νιώσουν την ικανοποίηση ότι κέρδισαν. Μεγάλη ηδονή γι αυτούς να ισοπεδώσουν κάποιον. Ο ανθρώπινος πόνος για τις καρδιές αυτές δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από συναλλαγές. Για τα λεφτά τα κάνεις όλα…
Δίσεκτο το 2020. Σαν τα περίεργα τρενάκια στα λούνα παρκ που σε στριφογυρίζουν, σε ανακατεύουν και κάνουν τα συναισθήματα σου να εναλλάσσονται τόσο γρήγορα όσο και η ταχύτητα του παιχνιδιού. Το καλύτερο: Έχεις πληρώσει για να ζήσεις την ταλαιπωρία και στο τέλος χαίρεσαι που την έζησες κι όλας. Τόσος μαζοχισμός.Άλλοι το λένε αδρεναλίνη. Κι όμως, αυτό συμβαίνει και στην ζωή. Σε κάθε δύσκολη στιγμή μας. Στην καταιγίδα προσπαθείς να αντέξεις. Όπως μπορείς, Με ό,τι αποθέματα διαθέτεις, Όταν το κακό κοπάζει και τα σύννεφα αραιώνουν τότε τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά. Τα ξεχνάς όλα. Σαν να μην έζησες τίποτα. Σαν να μην πλήρωσες κανένα τίμημα. Εκεί είναι όμως το ερώτημα. Πόσοι άραγε θα θωρακίσουν τον ευατό τους ώστε να μπορούν να είναι έτοιμοι για την επόμενη δυσκολία; για τον επόμενο “δίσεκτο”; Και πόσοι απλά θα κρύψουν γρήγορα την “γύμνια” τους κουκουλώνοντας τις πληγές χωρίς να τις επουλώσουν;
“Αυτός ο χρόνος πήρε και το χαμόγελο μας. Και ίσως αυτό να είναι το χειρότερο που μπορούσαμε να πάθουμε. Το χάσαμε. Σημαντικό πράγμα το χαμόγελο. Τα αλλάζει όλα Έστω αν και αυτό δεν φαίνεται πλέον. Έστω κι αν κρύβεται πίσω από μια χειρουργική μάσκα.”
Δίσεκτο το 2020. Φέτος θυμηθήκαμε την παροιμία που μας έλεγαν οι παππούδες μας. “Όχι όπως έμαθες αλλά όπως βρήκες”. Ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο στην ζωή μας εξαφανίσθηκε. Απλά δεν ισχύει. Έπρεπε να κάνουμε επανεκκίνηση στον ευατό μας και να τον αναγκάσουμε να ζει με άλλες συνθήκες, συνήθειες και συμπεριφορές. Χάσαμε τον αυθορμητισμό μας, την ανεμελιά μας, την ελευθερία μας. Μάθαμε να φοβόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Να μην τον πλησιάζουμε. Να μην τον ακουμπάμε. Η παραμικρή ανυπακοή μπορεί να στοιχίσει τη ζωή τη δική μας ή των αγαπημένων μας ανθρώπων. Βαρύ πράγμα. Πονάει πολύ. Μα ακόμα περισσότερο πονά η αβεβαιότητα για το πότε αυτό θα τελειώσει. Ονειρευόμαστε την ημέρα που μπορούμε να αγκαλιάσουμε σφικτά τους ανθρώπους που αγαπάμε. Χωρίς φόβο. Χωρίς συνέπειες. Χωρίς μάσκα.
““Το χαμόγελο μπορεί να διώξει το κακό. Γιατί το κακό είναι κομπλεξικό και όταν γελάς νομίζει πως γελάς μαζί του και δεν το αντέχει και φεύγει. Το χαμόγελο πάντα νικά”.”
Αυτός ο δίσεκτος μας πήρε πολλά. Δουλειές, χρήματα, ασήμαντα πράγματα αλλά και πολύ σημαντικά. Ανθρώπους αγαπημένους. Ακόμα και τον αέρα μας. Χιλιάδες άνθρωποι στις μονάδες εντατικής θεραπείας παρακαλούν για λίγο αέρα. Λίγες ανάσες από ένα αναπνευστήρα. Όλος ο πλανήτης ζει, περπατά, δουλεύει με μια μάσκα. Απαραίτητη προστασία που έχει όμως τίμημα. Λιγότερο αέρα. Όμως, αυτός ο χρόνος πήρε και το χαμόγελο μας. Και ίσως αυτό να είναι το χειρότερο που μπορούσαμε να πάθουμε. Το χάσαμε. Σημαντικό πράγμα το χαμόγελο. Τα αλλάζει όλα Έστω αν και αυτό δεν φαίνεται πλέον. Έστω κι αν κρύβεται πίσω από μια χειρουργική μάσκα.
Έχει μεγάλη δύναμη και δεν το έχουμε καταλάβει.
“Το χαμόγελο μπορεί να διώξει το κακό. Γιατί το κακό είναι κομπλεξικό και όταν γελάς νομίζει πως γελάς μαζί του και δεν το αντέχει και φεύγει. Το χαμόγελο πάντα νικά”. Η σκέψη αυτή δεν είναι δική μου. Ανήκει στον π. Ανανία Κουστένη, σπουδαίο θεολόγο του καιρού μας. Εμένα όμως μου άνοιξε παράθυρο. Στο δωμάτιο της δικής μου μιζέριας. Στο άδικο του χρόνου που φεύγει. Μικρά βήματα κάνουν τις μεγάλες αλλαγές. Η δική μας θέληση θα κάνει τη διαφορά. Τίποτα δεν γίνεται με τρόπο μαγικό.
“Γιατί ο νέος χρόνος, η νέα “στιγμή” μας θα φέρει λύτρωση. Και εμείς θα χαμογελάμε κάθε μέρα. Στα εύκολα που μας ξεκουράζουν και στα δύσκολα που μας διδάσκουν.”
Ο νέος χρόνος θα είναι διαφορετικός. Διότι, η “γύμνια του βασιλιά” έχει ένα προτέρημα. Βλέπεις την αλήθεια του ευατού σου. Και ή βελτιώνεσαι ή συμφιλιώνεσαι. Επικοινωνείς με τα συναισθήματα σου. Σε μαθαίνεις. Σε αντέχεις. Επικοινωνείς με τη “γη¨ και το Θεό μέσα σου. Άλλωστε ο πόνος ποιεί ανθρώπους. Αλλιώς, τι νόημα έχει τόση οδύνη; Πάντα από τη δυσκολία δεν βγαίνει και κάτι καλό; Αρκεί να την αξιοποιήσουμε. Το πιο πυκνό σκοτάδι δεν είναι πριν την αυγή; Ο ”βασιλιάς” θα βάλει καινούργια ρούχα, πιο ταιριαστά, στο νούμερο του. Ναι, ο νέος χρόνος θα είναι διαφορετικός. Γιατί εμείς θα τον υποδεχτούμε διαφορετικά. Γιατί εμείς θα είμαστε διαφορετικοί. Θα τον καλωσορίσουμε με χαμόγελο. Με ελπίδα. Με πίστη. Με την αγάπη που σκορπίζει το φόβο και φέρνει ανάσταση. Γιατί ο νέος χρόνος, η νέα “στιγμή” μας θα φέρει λύτρωση. Και εμείς θα χαμογελάμε κάθε μέρα. Στα εύκολα που μας ξεκουράζουν και στα δύσκολα που μας διδάσκουν. ’Η όπως το εκφράζει λυρικά η Λίνα Νικολακοπούλου:
Πως περνούν οι άνθρωποι,
μ΄ένα γεια σου οι άνθρωποι
αχ! και μένει ο πόνος.
φίλε με κι αγάπα με
όλα τ΄άλλα τα πάμε
εδώ είναι ο χρόνος
Ήλιε μου φως δωσ΄μου
τη γιατρειά του κόσμου βρες.
Ήλιε μου αυγές γέννα
μη λησμονάς κανένα
Ναι, πριν το φως τα πάντα ένα!
Καλή χρονιά σ΄όλους με χαμόγελα και υγεία!