Ίσως και να αποτελεί ουτοπία στην Ελλάδα, κάποιο έργο να ολοκληρώνεται στην ώρα του, μικρό ή μεγάλο. Ακόμα και στην προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 κι εκεί χρειάστηκε να επισπευσθούν διαδικασίες, με απευθείας αναθέσεις, προκειμένου να προλάβουμε τις ημερομηνίες.
Δεν θα γυρίσω στο παρελθόν, αλλά θα μείνω στο παρόν, διότι σε προηγούμενα άρθρα έχω παρουσιάσει σωρεία καθυστερήσεων. Απλά υπενθυμίζω ότι η ολοκλήρωση της ηλεκτροκίνητης γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη άργησε περίπου έναν χρόνο, η παράδοση της γραμμής του προαστιακού σιδηροδρόμου από το Κιάτο μέχρι το Αίγιο, από πριν το καλοκαίρι πηγαίνει στα μέσα του φθινοπώρου που διανύουμε και η παράδοση των τριών σταθμών της επέκτασης της Γραμμής 3 του μετρό της Αθήνας, Αγία Βαρβάρα, Κορυδαλλός, Νίκαια, αντί για τώρα το φθινόπωρο πηγαίνει για αρχές του 2020 κι ενώ υπολείπονται ακόμη τρεις σταθμοί για το 2021 (Μανιάτικα, Πειραιάς, Δημοτικό Θέατρο).
Δεν αναφέρομαι βέβαια σε έργα όπως ο αυτοκινητόδρομος Πατρών – Πύργου, που μόνο δύο εργολαβίες κάνουν κάποιες εργασίες, ο αυτοκινητόδρομος Αμβρακία, που κι εκεί τα βήματα είναι αργά ή το βόρειο τμήμα του Ε65, που δεν έχει ξεκινήσει, όπως και το αεροδρόμιο στο Καστέλι και ο ΒΟΑΚ.
Το τελευταίο τρανό παράδειγμα καθυστέρησης, είναι το μετρό Θεσσαλονίκης. Ένα έργο, το οποίο στη σύγχρονη ιστορία του ήρθε στην επικαιρότητα επί δημαρχίας Κούβελα. Μάλιστα, είχαν ανοίξει και την περίφημη τρύπα στην Εγνατία, προμηνύοντας ότι τα καλά έρχονται.
Τα καλά, όμως άργησαν και τα βήματα που ακολούθησαν ήταν σε ρυθμό χελώνας. Το 1992 έγινε η πρώτη δημοπράτηση, το 1998 η ανάδοχος εταιρεία «Θεσσαλονίκη Μετρό» δεν εξασφάλισε χρηματοδότηση, υπήρξε νέα δημοπράτηση και το 2006 ανέλαβε ανάδοχος η «Αττικό Μετρό». Οι εργασίες ξεκίνησαν για 13 σταθμούς και 9,6 χλμ. διαδρομής, με ορίζοντα παράδοσης τα 6,5 χρόνια. Ωστόσο, η χρεωκοπία μια εταιρείας και η οικονομική κρίση που ενέσκυψε στη χώρα μας, οδήγησαν σε παύση των εργασιών, έχοντας κι ένα ακόμη, άλυτο, ζήτημα, το θέμα με τα αρχαία που βρέθηκαν στην περιοχή Βενιζέλου και στην Αγία Ειρήνη, με την περίφημη αρχαία Εγνατία Οδό. Τελικά, τα έργα επανεκκίνησαν το 2017, με ημερομηνία παράδοσης τέλη του 2019! Μάλιστα, προβλεπόταν κι ένας χρόνος δοκιμαστικής λειτουργίας και παράδοση προς χρήση στα τέλη του 2020.
Επειδή έχω επισκεφθεί τα έργα, σχετικά πρόσφατα κι έχω παρακολουθήσει την πρόοδο των εργασιών, το νέο χρονοδιάγραμμα έπεσε έξω. Αυτή τη στιγμή το έργο είναι μεν σε υψηλό βαθμό ολοκλήρωσης, έχουν ανοίξει οι διπλές σήραγγες, στρώνονται οι γραμμές, ετοιμάζονται τα αμαξοστάσια, ωστόσο αρκετά άλλα έργα, όπως διαγωνισμοί για ηλεκτρομηχανολογικό υλικό, και κυρίως το τι θα γίνει τελικά με τα αρχαία. Η προηγούμενη κυβέρνηση και η διοίκηση της Αττικό Μετρό ανέφεραν ότι είναι εφικτή η παράδοση του έργου τον Νοέμβριο του 2020 και η λειτουργία το 2021, η κατασκευαστική κοινοπραξία το θεωρούσε αδύνατο (έστειλε και επιστολή στην Α.Μ. με τις αιτιάσεις της), επισημαίνοντας ότι θα διεκδικήσει και αποζημιώσεις από τις καθυστερήσεις) κι έρχεται τώρα η νέα κυβέρνηση να δηλώνει ότι όλο το έργο θα παραδοθεί, συνολικά το 2023 (!) κι όχι τμηματικά, όπως υπολογιζόταν, πρώτα η βασική γραμμή, μετά η επέκταση προς Καλαμαριά και τελευταίος ο σταθμός “Βενιζέλου”.
Κυβέρνηση και Αττικό Μετρό, επιλέγουν για τα αρχαία τη λύση της απόσπασης και της επανατοποθέτησης, ώστε να συνεχιστούν απρόσκοπτα τα έργα. Η «κίνηση πολιτών» με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, επιθυμεί να παραμείνουν τα αρχαία παράλληλα με τις εργασίες και η Θεσσαλονίκη διχάζεται και ο κόσμος αγανακτεί. Μπορεί η όχληση από τις εργασίες, στην επιφάνεια, να έχει περιοριστεί, εντούτοις ο κόσμος περίμενε το 2021 να μπαίνει στο μετρό.
Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι παράλογο να παραδοθούν νωρίτερα από το 2023 ορισμένοι σταθμοί σε λειτουργία, να συνηθίζει ο κόσμος το μετρό που περιμένει για δεκαετίες, οι συρμοί του οποίου δεν θα έχουν οδηγό, όπως στα διεθνή αεροδρόμια για τις εσωτερικές μετακινήσεις. Κι ας παραδοθούν τελευταίοι οι σταθμοί Βενιζέλου και Αγίας Σοφίας, το 2023, όπου θα έχουμε εκλογική χρονιά. Η, μήπως, είναι αυτή η πρώτη σκέψη κι έρχεται ως δεύτερη η παράδοση ενός ενιαίου έργου; Άλλωστε και η επέκταση προς Πειραιά, δεν έγινε ενιαία...