Έχω μία εύλογη απορία. Πόσες παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων θα ανεχθούμε μέχρι να αντιδράσουμε; Η Κρήτη και το Σούνιο δεν είναι αρκετά; Τα θεωρούμε αβλαβείς διελεύσεις; Και γιατί συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε τους άγουρους πιλότους της γείτονος χώρας με δικό μας ανθρώπινο και λειτουργικό κόστος στο Αιγαίο;
Η όλη στρατηγική μας μου θυμίζει ανέκδοτα και κωμωδίες όπου κάποιος δέχεται ένα χαστούκι και αντιδρά λέγοντας αλλά κοίτα μη μου ρίξεις δεύτερο, και όταν τρώει δεύτερο λέει αλλά κοίτα μη μου ρίξεις τρίτο, και όταν τρώει τρίτο λέει αλλά μην τολμήσεις να μου ρίξεις τέταρτο γιατί θα δεις τι θα σου κάνω κ.λ.π.
Έχω εκθειάσει τις ικανότητες του κ. Δένδια αρκετές φορές. Αλλά τι σημαίνει ότι εμείς έχουμε διεθνοποιήσει το πρόβλημα; Δηλαδή πάλι περιμένουμε άλλους να το λύσουν; Και γιατί δεν το λύσανε τόσα χρόνια; Τι κερδίζουνε άμα το λύσουν; Και γιατί να πάρουνε το κόστος; Η διεθνής κοινότητα δεν έχει επιλύσει το Κυπριακό από το 1974. Τι περιμένουμε να λύσει τώρα; Άλλο να χτίζουμε διεθνείς συμμαχίες, και άλλο να περιμένουμε άλλους να μας λύσουν το πρόβλημα.
Η Τουρκία το έχει ξεκαθαρίσει ότι θέλει τη Θράκη, το μισό Αιγαίο «καζάν-καζάν» συμπεριλαβανομένου του Καστελόριζου, και την Κύπρο, σύμφωνα με την βελτιωμένη και επηυξημένη Τουρκική έκδοση του «διεθνούς» δικαίου. Όλα αυτά τα θεωρεί «ζωτικό της χώρο» κατά τον κ. Τσαβούσογλου, σε μια επικίνδυνη ιστορικά επανέκδοση.
’Αμα παίζουμε καθυστέρηση γιατί χρειάζεται να ετοιμαστούμε στρατηγικά, οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά, ή επειδή περιμένουμε την πολιτική πτώση του κ. Ερντογάν, το καταλαβαίνω, ίσως. Άμα όμως παίζουμε καθυστέρηση για να πετάξουμε το μπαλάκι στην επόμενη κυβέρνηση, δεν το καταλαβαίνω διότι συνεχώς δημιουργούνται τετελεσμένα. Και εδώ δεν μιλάμε για επιθετικές κινήσεις από εμάς. Μιλάμε για αμυντικές κινήσεις απέναντι στις επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας για να διατηρήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Μήπως το casus belli της Τουρκίας είναι μία βολική δικαιολογία για εμάς ώστε να μην κάνουμε τίποτα; Γιατί το είπαμε πολλαπλές φορές πως το casus belli «είναι μη αξιόπιστη απειλή (non-credible threat) διότι αν το αγνοήσουμε και επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια, η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει πόλεμο για κάτι για το οποίο είχαμε νόμιμο δικαίωμα να κάνουμε χωρίς σοβαρές μετέπειτα κυρώσεις.»
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; ’Όπως είπαμε ήδη, χρειάζεται μια αλλαγή στρατηγικής από την πολιτική κατευνασμού στην πολιτική διεκδικήσεων που συνάδουν με το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας και τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες.
«Συγκεκριμένα, για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας:
1. Πρέπει να κλείσουμε τους κόλπους και να χαράξουμε γραμμές βάσεις σε όλη την επικράτεια.
2. Πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα σε ανακήρυξη ΑΟΖ με βάση το Διεθνές Δίκαιο και κατάθεση της πρότασής μας με συντεταγμένες στον ΟΗΕ.
3. Πρέπει να προχωρήσουμε στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων και του εναέριου χώρου μας στα 12 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσεις όπως έχουμε μονομερές και αναφαίρετο δικαίωμα.
4. Πρέπει να κηρύξουμε συνορεύουσα ζώνη 24 μιλίων από τις γραμμές βάσεις.
5. Πρέπει να διορθωθεί το θέμα ‘Ιμβρου και Τενέδου. Οι ’Ιμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν με ειδικές συνθήκες αυτοδιοίκησης και προστασίας του πληθυσμού, που καταπατήθηκαν συστηματικά από την Τουρκία. Πρέπει να διορθωθεί το θέμα με τις γκρίζες ζώνες που έχει η Τουρκία, καθότι όλοι οι νήσοι πέραν των τριών ναυτικών μιλίων από τις Τουρκικές ακτές ανήκουν στην Ελλάδα με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης.» Το ίδιο ισχύει και για βραχονησίδες όπως τα Ίμια.
Εκτός και αν ο εθνικός μας στόχος είναι να γίνουμε συστηματικοί καρπαζοεισπράκτορες ή καραγκιόζηδες προς το Τουρκικότερον.
***
* Ο Φάνης Τσουλουχάς facebook.com/theofanis.tsoulouhas είναι Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μερσέντ. Αυτό το άρθρο περιέχει αυστηρά προσωπικές απόψεις που δεν αντίκεινται στον φίλο Τουρκικό λαό αλλά στην τωρινή ηγεσία του, και δεν αντιπροσωπεύουν το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.