Είναι ο νταής ο πιο ισχυρός σε μια αντιπαράθεση; Μπορεί το ερώτημα αυτό να φαντάζει ως μη πολιτικά ορθό όταν θέλει κάποιος να ανιχνεύσει τις διαδικασίες που συντελούνται στο πεδίο της γεωπολιτικής, και συγκεκριμένα στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις αλλά είναι σαφές ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό αποτελεί ίσως και την λύση στον γρίφο στο ποιος έχει να κερδίσει και ποιος έχει να χάσει από την συνεχόμενη ένταση ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες.
Είναι φανερό ότι η Τουρκία και ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν βιώνουν μια από τις δυσκολότερες στιγμές της νεότερης ιστορίας τους. Μπορεί η βιτρίνα της χώρας τους να φαντάζει ως μιας δύναμης περιφερειακής με οικονομικό και γεωπολιτικό εκτόπισμα αλλά η αλήθεια βρίσκεται σχεδόν στον αντίποδα.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η γειτονική μας χώρα έχει να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα των εξελίξεων στην Συρία, το ανοιχτό μέτωπο με τους Κούρδους, αφού είναι πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο η πύρρειος νίκη που κατήγαγε στο Αφρίν της Συρίας αυτός ο ετερόκλητος στρατιωτικός όχλος Τούρκων και Ισλαμιστών μαχητών που φλερτάρουν με τον Ισλαμικό Τζιχαντισμό, να εξελιχθεί σε ανοιχτή πληγή για τον Τούρκο Πρόεδρο και την Τουρκία σε μια γεωγραφική περιοχή υψίστης σημασίας για την ίδια την αυθυπαρξία της γειτονικής μας χώρας.
Επιπροσθέτως, η επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας ανάμεσα στην Ρωσία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι διανύει τις τελευταίες της ημέρες αν συνυπολογίσει κανείς την στάση του Αμερικανού Προέδρου για πιθανή επίθεση στην Συρία και την δεδομένη αντίδραση της Μόσχας. Ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν θα πρέπει να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Η προϊστορία έχει δείξει ότι η γειτονική μας χώρα δεν έχει απαντήσει με στρατηγική ευφυΐα στα διαχρονικά διλήμματα που τις έχουν τεθεί για το ποια πλευρά θα επιλέξει, όπως μας δείχνει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος αλλά και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αλλά και τα νέα από το πεδίο της οικονομίας δεν δημιουργούν συνθήκες αισιοδοξίας στην Άγκυρα. Η κατάρρευση της Τουρκικής λύρας σε συνδυασμό με την πτώση του οικονομικού μοντέλου που εισήγαγε ο Τούρκος Πρόεδρος που στηρίζεται στην αλόγιστη κατανάλωση και στις φαραωνικές κατασκευές με μικρή πρακτική αξία σε συνδυασμό με το χρέος που μαστίζει την χώρα είναι φανερό ότι θα δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα διαχείρισης στον Τούρκο Πρόεδρο και το οικονομικό του επιτελείο.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και τις επερχόμενες εκλογές που διεξάγονται υπό την μορφή ενός ιδιότυπου μαραθώνιου εθνικιστικού παροξυσμού, έχοντας αναγκάσει τον Ερντογάν να συνασπιστεί με τον ηγέτη των «Γκρίζων Λύκων», μπορεί να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα αφενός μεν γιατί η Τουρκία έχει κάθε λόγο να διατηρεί ψηλά στην επικαιρότητα τις Ελληνο - Τουρκικές σχέσεις αφετέρου γιατί η πατρίδα μας πρέπει με ήρεμη αποφασιστικότητα να δείξει στους γείτονες μας ότι εμείς και μόνο εμείς είμαστε η χώρα που όχι πρέπει αλλά και μπορεί να είναι ο μοναδικός πυλώνας σταθερότητας, δημοκρατίας και ευημερίας στην περιοχή. Και αυτό δεν γίνεται ούτε με κατευνασμό, αλλά και ούτε με ρητορικό τσαμπουκά.