Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια ομολογία, ακόμη κι αν είναι ειλικρινής στο ανομολόγητο του ομολογούντος, λειτουργεί συγχωρητικά για τον ομολογήσαντα∙ ιδίως, όταν το αντικείμενο της ομολογίας του συνδέεται με τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Προφανώς και αναφέρομαι στον πρωθυπουργό της Ελλάδος, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα -χωρίς ερύθημα ντροπής- ότι σχεδόν επί ένα χρόνο κυβέρνησε τη χώρα με σύμβουλο τις αυταπάτες του, με αποτέλεσμα πέρυσι τέτοιον καιρό η «ελεημονούσα Αριστερά» να αποστείλει τους γέροντες στην ικεσία μιας προκαταβολής της συντάξεώς τους, στις «ουρές» των τραπεζών∙ και βέβαια, μια χώρα και ένα λαό στα ονειδιστικά «καυδιανά δίκρανα» των φόρων και των περικοπών. Αναρωτιέμαι εάν μας διαβεβαιώνει ο κ. Τσίπρας -σήμερα που πανηγυρίζει την προσγείωσή του στον ρεαλισμό, όπως πέρυσι τη «σκληρή διαπραγμάτευση»- ότι του χρόνου τέτοια εποχή δε θα ομολογήσει κάποια νέα αυταπάτη για τους φετινούς του χειρισμούς.
Ωστόσο, ας το παραδεχτούμε, ο κ. Τσίπρας με την ομολογία του περί αυταπάτης δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επαναλάβει - υπενθυμίσει τον κακό εαυτό ολόκληρου του πολιτικού κόσμου∙ όλων των κομμάτων∙ όλων ημών (κατά πλειονότητα) των πολιτών. Ποιο, αλήθεια, από τα προηγούμενα κόμματα εξουσίας δεν κυβέρνησε με αυταπάτες; Είχαν αυτεπίγνωση όσοι πολιτικοί διαβεβαίωναν ό,τι «λεφτά υπάρχουν»; Είχαν αυτογνωσία όσοι πολιτικοί υποστήριζαν περί «ισχυρής Ελλάδας» και «θωρακισμένης οικονομίας»; Είχαν αυτοσυνειδησία οι Έλληνες όταν ξεγελούσαν τον εαυτό τους σε επίπλαστες ευμάρειες καταβουτηγμένες στον δανεισμό και τις πιστωτικές κάρτες; Ελάτε τώρα! Αυτή η κατακαημένη πατρίδα δεν έχασε την αυτεξουσία της από τη μια μέρα στην άλλη∙ δεν ναυάγησε αύτανδρη στην πρώτη φουσκοθαλασσιά. Δε χρεοκόπησε τυχαίως, όσο κι αν στη συνέχεια έπεσε στην τυχάρπαστη Αριστερά και στον τυχοδιωκτικό πολιτικό τζόγο του κ. Τσίπρα.
Ποιο, αλήθεια, από τα προηγούμενα κόμματα εξουσίας δεν κυβέρνησε με αυταπάτες; Είχαν αυτεπίγνωση όσοι πολιτικοί διαβεβαίωναν ό,τι «λεφτά υπάρχουν»;
Και τι μέλλει γενέσθαι; Αφού επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες η χώρα δεν ανανέωσε την πολιτική της τάξη (ιδιαίτερα στο συντηρητικό χώρο) η πορεία (εκτός απροόπτου) θα είναι στη λογική του «μη χείρον». Το πολιτικό εκκρεμές θα κινείται αδιαλείπτως ανάμεσα στο τραγικό και το δυσάρεστο. Με τα δύο σημερινά μεγαλύτερα κόμματα, πλήρως εξαρτημένα από το σύνδρομο της εξουσίας (της καρέκλας), να διαγκωνίζονται μεταξύ τους με όρους - δυστυχώς για τον τόπο- ακραίας πόλωσης. Στην ουσία, μια διαπάλη συμφερόντων μεταξύ «ταξικών αποστατών» και «ταξικών προστατών». Με τον Σύριζα να προσπαθεί να παραμείνει πάση θυσία (που ξανά τέτοια ευκαιρία) γαντζωμένος στην εξουσία∙ και με την Νέα Δημοκρατία να επιχειρεί παντί τρόπω την επιστροφή της στα ηνία της χώρας -ωστόσο με έλλειψη γενναίας αυτοκριτικής και με σωρεία λαθών στη στρατηγική της- ζητώντας εκλογές λίγους μόλις μήνες μετά από τις τελευταίες! Ας σοβαρευτούν και οι δυο τους.