Οι Ικέτιδες του Αισχύλου έχουν σαν θέμα το τρομακτικό δίλημμα που αντιμετωπίζει ο βασιλιάς του Άργους Πελασγός: Έχει το δικαίωμα να προστατεύσει τους ικέτες που καταφεύγουν στον βωμό του ελέους (αυτό αποτελεί άλλωστε και μία ιερή υποχρέωση έστω και με κίνδυνο πολέμου) ή θα εκδιώξει τους ικέτες και θα αδιαφορήσει αν οι βωμοί των θεών μιανθούν από το αίμα τους; Τελικά ο Πελασγός πείθεται να τους δεχτεί και με αυτόν τον τρόπο υπακούει στον θεϊκό και απαραβίαστο νόμο του Δία που προστατεύει τους ικέτες. Η τραγωδία αυτή πρωτοπαρουσιάστηκε το 464 π.χ. και αποτελεί έναν ύμνο στους θεσμούς της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Σήμερα δεν υπάρχει Δίας αλλά υπάρχει διεθνές δίκαιο και κανόνες, δεν υπάρχει ικεσία αλλά υπάρχει ο θεσμός του πολιτικού ασύλου, δεν υπάρχει βασιλιάς για να δώσει άσυλο αλλά υπάρχει δικαιοσύνη και κυβέρνηση. Τέλος στην περίπτωσή μας, δεν υπάρχουν οι πενήντα κόρες του Δαναού αλλά 8 Τούρκοι στρατιωτικοί που αιτούνται από της ελληνικές αρχές πολιτικού ασύλου για να αποφύγουν την σύλληψη στην χώρα τους πράγμα που θα τους οδηγούσε στην αγχόνη (ή σε όποια άλλη μέθοδο εκτέλεσης επιλέξει η κυβέρνηση Ερντογάν).
Ας μην ασχοληθούμε με τις πιέσεις που ασκούνται από την Τούρκικη πλευρά, εξάλλου ποιος θέλει να ασχοληθεί και να περιγράψει την προσωποποιημένη παράνοια. Πρέπει όμως να ασχοληθούμε με την δικιά μας κυβέρνηση που μέχρι πρότινος μας έδινε ενδείξεις των προθέσεων της βγάζοντας εκπροσώπους της στα ΜΜΕ που έλεγαν παντού «ότι δε μπορούμε να αγνοήσουμε το έγκλημα για το οποίο κατηγορούνται», από την Τρίτη όμως έχει έρθει η επιβεβαίωση μέσα από την φίλα προσκείμενη εφημερίδα «Kontra news» που έχει τίτλο «Καλά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά πάνω από όλα είναι η ασφάλεια της χώρας και των παιδιών μας. Προσοχή μην μπλέξουμε σε επικίνδυνα παιχνίδια με την Τουρκία». Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή είναι η θέση της κυβέρνησης, δυστυχώς όμως η υπόθεση αύτη δεν προσφέρεται για χρήση ευθυνόφοβου λαϊκισμού. Και σε όποια ιστορία έχουμε να κάνουμε με απαραβίαστους κανόνες διεθνούς δικαίου δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, όπως αυτή της άμεσης παράδοσης των «8».
«Μα κατηγορούνται στην Τουρκία για απόπειρα κατάλυσης της δημοκρατίας», λέγει η απέναντι πλευρά. Ναι η αλήθεια είναι ότι πήραν μέρος στο πραξικόπημα, το αν εκτελούσαν εντολές και το τι ρόλο διαδραμάτισαν θα το καταδείξει η έρευνα. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι αν αυτοί οι άνθρωποι επιστρέψουν στην Τουρκία θα τύχουν δίκαιης δίκης; Μπορεί κάποιος να εγγυηθεί για τη σωματική τους ακεραιότητα; Με τις σκηνές των γυμνών στρατιωτών δεμένων πισθάγκωνα, με τις εικόνες τον δαρμένων και εξευτελισμένων αξιωματικών, με τις ειδήσεις για μαζικές εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων στον δημόσιο τομέα και με την επαναφορά της θανατικής ποινής με αναδρομική ισχύ κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί στους «8» απολύτως τίποτα. Από πότε αντιδημοκράτης θα καταγγείλει αντιδημοκράτη; Από πότε κλέπτης θα δικάσει κλέπτη; Από πότε φονιάς θα καταδικάσει φονιά;
Όσο η Τουρκία πνίγεται σε αυτόν τον Ερντογανικό μεσαίωνα και οι καρμανιόλες των εκτελέσεων στην γείτονα ακονίζονται, η υπάρχουσα ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να επικροτήσει τον σκοταδισμό εκδίδοντας τους «8», πράξη που θα συνιστούσε ευθέως αμφισβήτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του διεθνούς δικαίου. Δε μπορούμε να υποτάσσουμε θεμελιώδεις αρχές και αξίες σε αμφίβολης ποιότητας και αποτελέσματος διπλωματικά τερτίπια. Όπως έλεγε και ένας μεγάλος Έλληνας «Η Ελλάς είναι πολύ μικρόν κράτος διά να διαπράξει τόσον μεγάλην ατιμίαν».