Θέλω να ξαναδώ κάποτε πραγματικούς διανοούμενους και αληθινούς καλλιτέχνες στην τηλεόραση. Θεωρώ απαράδεκτο ότι επί δεκαετίες τα δημοφιλή, τηλεοπτικά προγράμματα, οι ζώνες πλατιάς τηλεθέασης παρουσιάζουν, σχεδόν αποκλειστικά, ψώνια, πολιτικά νούμερα, μαγείρους, εγκάθετους της δημοσιογραφίας ή μοντέλες από τη Μύκονο. Θεωρώ πως η γενικότερη μας κατάπτωση, η παρακμή μας ως τόπου, έχει σαφέστατα και παιδαγωγικές και αισθητικές αιτίες... Δηλαδή έλλειψη αισθητικής και έλλειψη παιδείας.
Η τηλεόραση, το έχω πει πολλές φορές, θα μπορούσε να είναι ένα ευρύ, λαϊκό σχολείο κι ένα παλκοσένικο ατόφιας, ουσιαστικής διασκέδασης. Αλλά δεν είναι!
Και εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι διαχρονικά η δημόσια τηλεόραση αλλά και η τηλεόραση της Βουλής, ασχέτως κομματικών προσήμων, παραμένει μία όαση μέσα στην κραιπάλη της ιδιωτικής τηλε - ευήθειας και της τηλε - γελοιότητας. Αυτής της επικρατείας του επινικελωμένου τίποτα.
Θέλω να δω στην τηλεόραση προσωπικότητες όπως ο Δημήτρης Αληθεινός, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, η Αγγελάκη Ρουκ, ο Πέτρος Μαρτινίδης, ο Γιώργος Αριστηνός, η Μάρω Δούκα, o Μιχάλης Μοδινός, ο Κυριάκος Κατζουράκης, η Κάτια Γέρου ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, ο Τάσος Γουδέλης, η Χρύσα Κακατσάκη, ο Χάρης Βρόντος, η Λένα Διβάνη, ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, η Σώτη Τριανταφύλλου, η Μαριάννα Κάλμπαρη κλπ. Το ότι όλοι αυτοί τυχαίνει να είναι και φίλοι μου, έχει μικρή σημασία. Το κέρδος για όλους μας θα είναι τεράστιο.
Προσδοκώ όθεν μία τηλεόραση όχι των συνδικαλιστών ή των κηφήνων, όχι των κομματικών εγκάθετων ή των ημιαναλφάβητων δημοσιογράφων, των μεταπρατών του ασήμαντου και διακινητών κατασκευασμένων πληροφοριών αλλά των εργατών του πνεύματος και της εικόνας. Αυτών που υπερασπίζονται και εκπροσωπούν την Ελλάδα που αξίζουμε. Όλων όσοι ισορροπούν στο κενό για να μάς εξασφαλίσουν ένα τόπο. Ζητάω πολλά;
Φωτογραφία: Ο περφόρμερ Philippe Petit ισορροπεί ανάμεσα στους Διδύμους Πύργους της Ν. Υόρκης σε ύψος 400 μέτρων. Ήταν 7 Αυγούστου του 1974 (via Stella Stefanidou).