Ο απαίσιος ιός δεν είναι ούτε κόκκινος, ούτε πράσινος, ούτε μπλε και τα εμβόλια δεν τα κατασκευάζει ο εωσφόρος.
Ν.Κ. Αλιβιζάτος, άρθρο στην Καθημερινή, 11 Ιουλίου 2021
Ο Νίκος Αλιβιζάτος είναι, κατά κοινή ομολογία, ένας από τους κορυφαίους συνταγματολόγους της χώρας. Ένας γενικά μετριοπαθής άνθρωπος, που έχει διακριθεί για την επιστημοσύνη του και γιατί συχνά δεν δίστασε να διαφωνήσει με την εκάστοτε εξουσία, υπερασπιζόμενος την έννοια του Δικαίου και την αξία του Συντάγματος ως κορυφαίου θεσμού κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του πολίτη και του ανθρώπου.
Η τελευταία φράση στο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στις 11 Ιουλίου 2021, τα λέει σχεδόν όλα. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα ενός καθηγητή Νομικής αυτού του επιπέδου: ο πυκνός και ακριβής λόγος του.
Μέσα στην ίδια φράση εγώ εντοπίζω:
1. Μία πρόσκληση να αποστασιοποιηθούμε όλοι μας από κάθε έννοια πολιτικοποίησης ή κομματικοποίησης ενός ιατρικού ζητήματος, αφού ασφαλώς ο ιός δεν έχει «χρώμα». Εκτός αν κάποιος επιμένει να το βλέπει, οπότε με μεγάλη χαρά να τον ακούσουμε.
2. Μία ευγενική προσπάθεια - επίκληση στην κοινή λογική όλων μας, προκειμένου να θυμόμαστε ότι σε ζητήματα ιατρικά και επιστημονικά, καλό είναι ο οδηγός μας να είναι η επιστημονική γνώση και όχι οι μεταφυσικές ή άλλες ανησυχίες ενός εκάστου εξ ημών. Ο εωσφόρος πράγματι δεν έχει θέση στην κουβέντα μας περί εμβολίων, εκτός αν κάποιος έχει αντίρρηση. Μπορεί να σηκώσει το χέρι του.
3. Έναν έντονο χαρακτηρισμό για τον ιό, που προκαλεί εντύπωση σε πρώτο χρόνο. Πολύ - πολύ σπάνια χρησιμοποιεί ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος τέτοιους χαρακτηρισμούς, αλλά προφανώς ο Αλιβιζάτος έχει τους λόγους του.
Το ίδιο και η Ελένη Αρβελέρ, η Ελληνίδα πρώτη πρύτανης στην ιστορία των 700 χρόνων του πανεπιστημίου της Σορβόνης.
«Να σώσουμε την ανθρωπιά και τον πολιτισμό μας».
Ελένη Αρβελέρ, δημόσια έκκληση στις 23 Αυγούστου 2021
Ο κορονοϊός είναι πράγματι κάτι απαίσιο που συνέβη σε όλους μας, είτε νοσήσαμε - είτε όχι.
Οι πιο άτυχοι από τους συνανθρώπους μας αποτελούν δυστυχώς μέρος μίας τραγικής στατιστικής, ενώ ο καθένας ξεχωριστά αποτελεί μία τεράστια, οδυνηρή απώλεια για τους ανθρώπους που τον γνώριζαν, που τον αγαπούσαν, που τον στερήθηκαν.
Λιγότερο άτυχοι στάθηκαν εκείνοι που νόσησαν ή νοσούν ακόμα και ελπίζουμε να αναρρώσουν το συντομότερο. Είναι και δικοί μας άνθρωποι. Φίλοι, γνωστοί ή συγγενικά μας πρόσωπα, που υπέφεραν ή ενδεχομένως θα υποφέρουν στο μέλλον από τις ανεπιθύμητες παρενέργειες της νόσου.
Άτυχοι είμαστε και όλοι εμείς. Γιατί όλοι μαζί χάσαμε την «κανονικότητα». Τόσο πεζή λέξη (σχεδόν λάθος) για τόσο πολλά όμορφα πράγματα που όλοι μαζί χάνουμε, κάθε μέρα που περνά. Από τις απλές χειρονομίες τρυφερότητας σε οικεία πρόσωπα - το πιό απλό, ένα φιλί ή μία αγκαλιά - μέχρι την κοινωνική απόσταση και την οικονομική τραγωδία, που ζουν σήμερα ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας και χιλιάδες εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους.
Φυσικά, υπάρχει ο αντίλογος: Δεν είναι υποχρεωτικό το εμβόλιο, είναι προαιρετικό.
Ούτε η λογική είναι υποχρεωτική. Μπορούμε ο καθένας ξεχωριστά να μην την ακολουθούμε. Να αγνοήσουμε το άρθρο 3 του Συντάγματος που, όπως επισημαίνει ο Αλιβιζάτος, απαιτεί από τοι κράτος «να μεριμνά για την υγεία των πολιτών». Να επιλέγουμε συνειδητά την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας. Να χτίσουμε ένα ψηλό φράχτη - ο καθένας τον δικό του - και να κλειστούμε μέσα. Να αμφισβητούμε την επιστήμη και να απορρίπτουμε τα εμβόλια. Μπορούμε.
Η λογική, όπως και η κοινωνική αλληλεγγύη, δεν είναι υποχρέωση. Είναι συνειδητή επιλογή.