Το Σάββατο πήγαμε με τη φίλη και συνονόματη στο Μάτι για να βοηθήσουμε στη συλλογή πυρόπληκτων ζώων. Πήραμε πρώτα τηλέφωνο κάποιες φιλοζωικές οργανώσεις που ήταν ενεργές στο πεδίο αλλά δεν απάντησαν. Μας φάνηκε λογικό, λόγω του φόρτου των ημερών, και ξεκινήσαμε μόνες μας. Ανοργάνωτα.
Φτάνοντας στον τόπο του ολέθρου, κρατώντας κλουβί και τροφές, είδαμε μέσα σε μια αυλή δύο μπαρουτοκαπνισμένους σκύλους σε καλή κατάσταση και στο βάθος μια γάτα ξαπλωμένη. Το σπίτι είχε γλιτώσει σαν από θαύμα αλλά η αυλή του και τα γύρω σπίτια ήταν όλα καμένα. Αντίθετα με τα σκυλάκια που έκαναν χαρές, η γάτα έμενε οριζοντίως ακίνητη. Μπήκα στην αυλή να δω αν είναι καλά και είδα ότι οι πατούσες της, τα μουστάκια και τα φρύδια της είχαν καεί. Δεν σηκώθηκε ούτε για να φάει, έτρωγε ξαπλωμένη. Νόμισα ότι είχε σπάσει κάποιο οστό.
Εκείνη τη στιγμή επέστρεψε, κρατώντας προμήθειες, η μόνιμη κάτοικος του σπιτιού. Μόλις μας είδε, έπαθε κρίση. Της ήταν αδύνατον να καταλάβει ότι η πρόθεσή μας ήταν καλή. Απολύτως φυσιολογικό. Ήταν μια βαθιά τραυματισμένη γυναίκα που, μέσα στον πανικό της, έλεγε για τους άλλους φιλόζωους εθελοντές «Να, είδατε; Άφησαν και πίσω από το σπίτι τροφές! Όχι μόνο στην πόρτα!», σαν να μας περιέγραφε ότι τη χτυπούσαν αλύπητα.
Διακρίναμε την απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης του ανθρώπου που ζει την απώλεια μόνος.
Δεν απαντήσαμε σε όσα έλεγε. Μόλις ηρέμησε λίγο, μας ζήτησε συγγνώμη. Μας αφηγήθηκε πώς κατέβασε κι έσωσε τον ανάπηρο πατέρα της και τη μάνα της μέσα στις φλόγες, πώς πήραν τα σκυλιά αγκαλιά και έτρεχαν προς το νερό, πώς κάηκαν ζωντανοί οι φίλοι της κόρης της και οι γείτονές τους. Εκείνη αναγνώριζε την καλή τους τύχη αλλά εμείς καταλάβαμε ότι θα περάσει πολύς χρόνος για να ξεπεράσουν την κακή τους τύχη.
Η καμένη γάτα δεν ήταν δική της. Ήταν μια ηρωική αδέσποτη που μέσα στη φωτιά βρήκε καταφύγιο στην αυλή τους. Είχε γεννήσει δίπλα και τα μωρά της κάηκαν κι αυτά.
Οι εθελοντές οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι δεν συνομιλούμε επί ίσοις όροις με τους πυρόπληκτους. Οι «τυχεροί» εξ αυτών ζουν, ναι. Μέσα σε ένα εφιαλτικό τοπίο, χωρίς σπίτια ή ρεύμα, χωρίς χρόνο, διάθεση ή δυνατότητα να παρακολουθήσουν τη ζωή του Facebook και τις αγγελίες ζώων. Πολλοί έχουν να διαχειριστούν την απώλεια ζωής ή ανθρώπους σε νοσοκομεία. Αυτό που βιώνουν υπερβαίνει τον καθένα μας.
Εμείς είμαστε τώρα υπεύθυνοι να φτιάξουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Εκείνοι δεν μπορούν. Αν συμπονάς τα ζώα, κατανόησε και τους ανθρώπους. Είναι εκτεθειμένοι. Και η ιστορία των πρόσφατων καταστροφών έχει δείξει ότι θα παραμείνουν εκτεθειμένοι και όταν εμείς φύγουμε από εκεί. Μην τσακώνεσαι μαζί τους στο όνομα των ζώων, μην αφαιρείς ζώα από οικισμούς (κατοικίδια ή αδέσποτα) χωρίς πρώτα να ψάχνεις αν έχουν φροντιστή. Όταν παίρνεις ένα ζώο από έναν πυρόπληκτο χωρίς να τον ειδοποιείς, νιώθει ξανά ότι χάνει ό,τι έχει και δεν έχει.
Το ότι προσφέρουμε (και γενικώς δρούμε) ανοργάνωτα, είτε κατ’ ανάγκην είτε κατ’ επιλογήν, δεν σημαίνει ότι έχουμε λιγότερη ευθύνη, ότι δεν υπάρχουν όρια απέναντι σε ανθρώπους και ζώα.
Το Σάββατο καταλήξαμε ότι δεν μας δικαιώνει προκαταβολικά η καλή μας πρόθεση. Στην αλυσίδα των καλών προθέσεων ήδη ένα σκυλί χάθηκε από την προσωρινή «φιλοξενία» έχοντας προηγουμένως αφαιρεθεί κατά λάθος από τον ιδιοκτήτη του. Τελικά είναι καλύτερο να βοηθάμε λιγότερο και πιο υπεύθυνα. Μετά την κόλαση, ο δρόμος δεν μπορεί να είναι στρωμένος μόνο με καλές προθέσεις.
Υ.Γ. Η (εικονιζόμενη) αδέσποτη τυχερούλα που πήραμε από το Μάτι νοσηλεύεται δωρεάν στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων για 7 ημέρες. Μετά θα επιστραφεί στη νέα της αυλή, όπου άνθρωποι και σκύλοι την περιμένουν σαν δική τους. Η κυρία μας υποσχέθηκε να μας καλέσει για μπύρες όταν φτιάξουν και πάλι τη ζωή τους.