Οι σημαντικές ειδήσεις των ημερών είναι λίγες. Η παρουσία του πρωθυπουργού στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, η επίθεση του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και σταθερά η ελληνική μίζερη καθημερινότητα.
Στην αρθρογραφία της εβδομάδας αρκετά κείμενα σχολίαζαν εύστοχα την επαρκή διεθνή παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη σε αντιδιαστολή με τις εσωτερικές αβελτηρίες της κυβέρνησής του και τα καθημερινά προβλήματα, ενώ άλλα έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους σχολιάζοντας δυσοίωνα το ελληνικό μέλλον, σε μία συνέχεια των τελευταίων 16 ετών οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας που βιώνει η Ελλάδα.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διανύει ήδη τη δεύτερη θητεία της. Επιβραβεύτηκε δις από το εκλογικό σώμα με υψηλότατα ποσοστά. Πρόσφατα όμως το 41% των εθνικών εκλογών του 2023 έγινε 28% στις ευρωεκλογές του 2024. Κάπως έτσι φαίνεται ότι η… χωμενίδεια «απομάγευση» του ελληνικού λαού είναι γεγονός και για την παρούσα κυβέρνηση που πλασαρίστηκε ως μεταρρυθμιστική.
Η σκληρή ακρίβεια και η αισχροκέρδεια, η φορολογική αφαίμαξη των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, η βία και η ανομία που δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς, η υποβαθμιζόμενη παιδεία και υγεία αφορούν τον πολύ κόσμο.
Παράλληλα, μέχρι σήμερα παρακολουθούμε καθημερινά και σε ζωντανή μετάδοση την ανυπαρξία σοβαρής εναλλακτικής λύσης. Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ ίσως αποτελέσουν κάποιο έναυσμα για την ανάσχεση αυτής της τάσης. Μίας τάσης για την οποία δεν είναι άμοιρος ευθυνών κανένας πολιτικός χώρος. Ούτε η κυβέρνηση μέσω της αλαζονείας της και της διαρκούς περιφρόνησης κάθε σοβαρής κριτικής, ούτε πολύ περισσότερο η αντιπολίτευση, που έκανε ό,τι μπορούσε για να κατακερματιστεί, να μην έχει ουσιαστική παρουσία στα πράγματα και να αναλώνεται σε εσωτερικές έριδες.
Σε όλο αυτό το σκηνικό έρχεται η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και η εκεί παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού. Συναντήσεις, ομιλία, βράβευση, συνεντεύξεις σε άψογα αγγλικά. Μια χαρά για ένα πλούσιο βιογραφικό ενός πολιτικού που πιθανότατα θέλει να παίξει ρόλο ευρύτερο της θέσης που κατέχει αυτή τη στιγμή.
Μολαταύτα, η εσωτερική πραγματικότητα δεν αποτελεί διαγωνισμό εύρεσης του κατάλληλου υποψηφίου για μια καλή θέση εργασίας και τα αποτελέσματα δεν ανταποκρίνονται στο παραπάνω περιτύλιγμα. Η clean-cut και «προβλέψιμη» - όπως αρέσει στον ίδιο να λέει στους Αμερικανούς - διεθνής στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αρκεί και δεν συνδέεται πλέον με λύσεις στο εσωτερικό. Το 2019 και το 2022 μετά την πανδημία θα μπορούσε να αποτελεί ακόμη μία υποσχετική για το μέλλον.
Από τη στιγμή όμως που τα διεθνή προβλήματα και οι εθνικές τραγωδίες (Μάτι, Τέμπη) ξεγυμνώνουν το κράτος, το οποίο επιμένει να στοχοποιεί τον «μικρό άνθρωπο» (small man), όπως θα έλεγαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το καλό βιογραφικό, τα χειροκροτούντα ΜΜΕ και τα μαθήματα επικοινωνίας που έχει λάβει και βγάζει με άνεση στο «γήπεδο» ο πρωθυπουργός, δηλώνουν - πάλι - προθέσεις. Αλλά όχι και προϋποθέσεις.
Κοιτάζοντας στην αντιπολίτευση, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ραγδαία αποσύνθεση, το πρόσφατο debate πολιτικών αρχηγών του ΠΑΣΟΚ έδειξε κάτι. Μάλλον έδειξε πολλά περισσότερα απ′ όσα θα συνέφεραν την κυβέρνηση να φανούν.
Έδειξε ρεαλιστικές πολιτικές θέσεις και πρόγραμμα από κάποιους υποψηφίους, έστω όχι με «πρωθυπουργίσιμο» πάθος. Πάντως, χωρίς «ξύλινη» γλώσσα και αυτό είναι θετικό.
Έδειξε «ξύλινες» θέσεις και υπερβάλλοντα κομματικό πατριωτισμό από κάποιους άλλους. Θεμιτό αν και αδιάφορο μετά από ένα σημείο για τον πολύ κόσμο.
Έδειξε τέλος, ανεπάρκεια και άγνοια βασικών θέσεων από πλασαριζόμενους ως νέους και επαρκείς υποψηφίους. Κωμικό έως επικίνδυνο.
Το ερώτημα είναι αν τα παραπάνω, στον αντίποδα των κυβερνητικών κενών, θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μία αξιόπιστη εναλλακτική. Ας μη βιαστούμε να προδικάσουμε θετικά ή αρνητικά.
Είτε αρέσει είτε όχι πάντως, τα προβλήματα της καθημερινότητας λύνονται μόνο μέσω της πολιτικής. Έτσι τουλάχιστον είθισται στις δυτικές δημοκρατίες, μακριά από την «ενός ανδρός αρχή».
Κι αυτό θα είναι πάντα προϋπόθεση συλλογικής επιβίωσης.