Πρωτοχρονιά στη Σιγκαπούρη. Εκεί που μοιάζει με χολιγουντιανή παραγωγή. Όχι σαν τις δικές μας, τις ψιλοθλιμμένες, που κλείνει ο χρόνος και ανοίγει το τσίπουρο. Εκεί, φίλε μου, κάθε πυροτέχνημα είναι σαν να σου λέει: «Δες πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή σου, αν δεν σε έτρωγαν οι λογαριασμοί και οι τοξικές σχέσεις». Και φέτος τα πυροτεχνήματα είναι περισσότερα από κάθε άλλη φορά.
Στη Σιγκαπούρη, λοιπόν, δεν έχουν μιζέριες. Έχουν το θεόρατο ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι και τους ουρανοξύστες να λούζονται στον τροπικό ήλιο. Έχουν την τελειότητα, την ακρίβεια, την οργάνωση που εσύ εδώ την ψάχνεις μέχρι και στο GPS και πάλι λάθος σε βγάζει. Εκεί, την παραμονή, όλοι μαζεύονται σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια. Περιμένουν να μπει ο καινούργιος χρόνος με μια προσδοκία που δεν θυμίζει σε τίποτα τα δικά μας «άντε να δούμε τι μας περιμένει, Θεέ μου, σώσε μας». Όχι. Εκεί πιστεύουν ότι το αύριο θα είναι καλύτερο και με περισσότερα χρήματα. Και ξέρεις κάτι; Αφού το πιστεύουν, μπορεί και να γίνει.
Μιλάνε για το “Countdown to the Future”. Σκέψου τώρα. Εμείς μετράμε αντίστροφα για να αλλάξει η χρονιά και να βρούμε δικαιολογία να πιούμε και να φάμε λίγο παραπάνω. Εκεί μετράνε για το μέλλον. Και το μέλλον τους δεν είναι ουτοπία. Είναι κάτι που χτίζουν κάθε μέρα, με τους κήπους τους που κρέμονται στον αέρα, με τις γέφυρες που μοιάζουν να βγήκαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Με την πόλη τους καθαρή, λαμπερή, σχεδόν “απάνθρωπα” τέλεια.
Πρόσεξε όμως. Μην νομίζεις ότι όλα είναι “ροζ σύννεφα”. Γιατί, όπως έλεγε και ο ποιητής, «κάθε τι τέλειο έχει κι ένα τίμημα». Στη Σιγκαπούρη, το τίμημα είναι η ψυχή. Οι άνθρωποι εκεί χαμογελάνε, αλλά είναι το χαμόγελο της ευγένειας, όχι της καρδιάς. Είναι το χαμόγελο που σου λέει: «Εντάξει, περνάμε καλά, αλλά μην ξεχνάς ότι όλα εδώ είναι μια σύμβαση». Ότι η τελειότητα αυτή μπορεί να σε πνίξει, να σε κάνει να λαχταράς λίγο χάος. Σαν ένα πυροτέχνημα που δεν θα φέξει, μια κουβέντα παραπάνω, κάτι να σου θυμίσει ότι είσαι άνθρωπος, όχι ελβετικό ρολόι.
Έτσι αλλάζει ο χρόνος στη Σιγκαπούρη. Με χρώματα, με φώτα, με μια υπόσχεση που μοιάζει να κρατιέται. Και εσύ, που το βλέπεις από μακριά, σκέφτεσαι: «Μήπως να πετάξω κι εγώ εκεί την επόμενη χρονιά; Να ζήσω λίγο αυτό το παραμύθι;» Αλλά μετά θυμάσαι ότι τα παραμύθια, αν τα ζήσεις πολύ, γίνονται φυλακή. Άσε που μιλάνε και κινέζικα. Ποιος μαθαίνει ξένες γλώσσες σ’ αυτήν την ηλικία; Καλύτερα στα γνωστά και τετριμμένα. Με το τσίπουρο από το χωριό, τη γκρίνια και τα όνειρα που πάντα αργούν να έρθουν. Και κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή.
Και ανάμεσα στα πυροτεχνήματα και στα ψεύτικα χαμόγελα, η ειδοποίηση στο κινητό διακόπτει απότομα τον ειρμό των σκέψεών μου. Προτεινόμενο τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις, “Αθανασία”. Έλα τώρα. Στην αλλαγή του χρόνου. Για ποδαρικό. «Τι ζητάς, Αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά;» Σαν αυτοκαταστροφική playlist της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. “Αθανασία”. Το ποθούμενο της ψυχής μας. Απάντηση στον καθένα που κάθε χρόνο ζητάει κάτι παραπάνω, κάτι μεγαλύτερο, κάτι που να μοιάζει με αιωνιότητα, αλλά δεν ξέρει καν τι είναι αυτό.
Η “Αθανασία”, όπως ίσως την ερμηνεύουμε, είναι παγίδα. Αυταπάτη. Ματαιοδοξία, καλύτερα. Το όνειρο του ανθρώπου να αφήσει κάτι πίσω, να κάνει κάτι που να αξίζει. Κι εσύ κι εγώ, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, κοιτάμε τη ζωή μας και αναρωτιόμαστε: «Τι έκανα; Τι άφησα; Πού πάω;» Μα, δεν πας πουθενά, Χριστιανέ μου. Εδώ είσαι. Στο μπαλκόνι σου, με την Αθανασία να σε κοιτάει ειρωνικά, γιατί ξέρει ότι κάθε σου υπόσχεση για ”αλλαγή” θα πάει περίπατο μέχρι τα Φώτα.
Και τι ζητάς, δηλαδή, από τον καινούργιο χρόνο; Αγάπη; Επιτυχία; Χρήματα; Ή μήπως λίγη δικαίωση; Αυτή είναι η πιο ύπουλη. Θες να δικαιωθείς για όλα όσα έκανες, για όλα όσα δεν έκανες, για όλα όσα ήθελες να πεις και δεν τόλμησες. Θες να σε κοιτάξει ο χρόνος στα μάτια και να σου πει: «Μπράβο. Τα κατάφερες». Αλλά ο χρόνος δεν μιλάει. Ο χρόνος είναι σαν την Αθανασία: αμίλητος, αδιάφορος, αμείλικτος.
Κι όμως, στο βάθος ξέρεις την αλήθεια. Ότι ο χρόνος δεν φταίει σε τίποτα. Εσύ φταις, που πιάνεις κάθε καινούργια χρονιά σαν λευκή σελίδα και την γεμίζεις πάλι με τα ίδια λάθη. Και μετά φωνάζεις στην Αθανασία: «Τι ζητάς; Τι θέλεις από μένα;» Αλλά η απάντηση είναι πάντα η ίδια: «Εγώ; Τίποτα. Εσύ τι ζητάς από σένα;»
Η αλλαγή του χρόνου. Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό. Μετράς αντίστροφα, κάνεις μια ευχή - που ποιος ξέρει αν την εννοείς καν - και περιμένεις το ”καλύτερο”. Τι καλύτερο δηλαδή; Λες και ο χρόνος που φεύγει φταίει για το μπάχαλο που ζεις. Ένας αριθμός αλλάζει, κι εσύ να ψάχνεις την ελπίδα μέσα σε μια σαμπάνια που δεν είναι καν Moët. Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Σαν το τραγούδι. Όλοι πίστεψαν πως η “Αθανασία” είναι για το αιώνιο της ζωής, ενώ το τραγούδι είχε ως έμπνευση, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των δημιουργών, την “ομορφονιά της γειτονιάς” που την ποθούσαν οι γείτονες, αν και ήξεραν πως δεν θα την κατακτούσαν ποτέ.
Η αλλαγή του χρόνου, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμη ευκαιρία να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Να βρούμε το κουράγιο να του πούμε την αλήθεια. Ότι η Αθανασία δεν θα έρθει ποτέ με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε. Ίσως, αν είμαστε τυχεροί, να έρθει κάτι καλύτερο: μια στιγμή. Αυτή που θα μπορεί να γίνει αφετηρία να αλλάξεις ρότα. Να αλλάξεις τρόπο σκέψης. Να αλλάξεις το μέσα σου. Μια στιγμή που θα αξίζει όσο χίλιες ζωές. Και αν καταφέρεις να ζήσεις μια τέτοια στιγμή μέσα στη χρονιά που έρχεται, τότε έχεις πετύχει το στόχο σου. Καλύτερα και από Πρωτοχρονιά στη Σιγκαπούρη.
Έτσι είναι. Άσε την… ομορφονιά Αθανασία του τραγουδιού στο μπαλκόνι της. Εκεί θα μείνει. Αυτές οι “Αθανασίες” έτσι κι αλλιώς δεν χάνονται. Εσύ, αναζήτησε τα πιο σημαντικά. Τον “Έρωτα” που χρειάζεσαι. Αυτόν που έχεις ανάγκη. Που συνήθως δεν ξέρεις πού να τον ψάξεις, αλλά σε περιμένει μπροστά σου. Και αυτό, φίλε μου, είναι ίσως το μόνο που μπορεί να σου ευχηθεί κάποιος για τη νέα χρονιά: Ζήσε τον “Έρωτα”. Που δεν πληγώνει, δεν τραυματίζει, δεν πεθαίνει ποτέ. Τον άφθαρτο. Τον έρωτα της ψυχής σου. Προς την Αθανασία.