Ο Δήμος Αθηναίων διαχρονικά αποτέλεσε πολιτικό βαρόμετρο των πολιτικών εξελίξεων της Χώρας. Το αξίωμα είναι το σημαντικότερο της τοπικής αυτοδιοίκησης με ειδικό πολιτικό βάρος και κατά καιρούς οι Αθηναίοι έχουν δώσει με τις επιλογές τους ισχυρά πολιτικά μηνύματα.
Το 1925 εξέλεξαν Δήμαρχο τον βενιζελικό Σπύρο Πάτση αντί του αντιβενιζελικού Σπυρίδωνος Μερκούρη παρά το γεγονός ότι ο βενιζελισμός ήταν σε πτώση σε εκείνη την συγκυρία.
Το 1951 οι Αθηναίοι εξέλεξαν για Δήμαρχό τους τον Κώστα Κοτζιά παλαιό υπουργό του Μεταξά χωρίς αυτός να έχει υποστήριξη από μεγάλα κόμματα, καθώς οι ψηφοφόροι είχαν την ανάμνηση της παλαιότερης επιτυχημένης θητείας του στον δήμο.
Εν μέσω της παντοδυναμίας του Εθνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου, οι Αθηναίοι το 1954 εξέλεξαν για δήμαρχό του τον κεντρώο Παυσανία Κατσώτα, ένα καθόλα άξιο και ικανό πολιτικό πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής.
Το 1989 οι Αθηναίοι εξέλεξαν για Δήμαρχό τους τον Μιλτιάδη Έβερτ επισημαίνοντας την αλλαγή του πολιτικού κλίματος και την σταδιακή (προσωρινή) δύση του ήλιου του ΠΑΣΟΚ.
Το 1992 εν μέσω της εκ νέου ανόδου του ΠΑΣΟΚ, οι Αθηναίοι εξέλεξαν τον παλαιό αυτοδιοικητικό Αντώνη Τρίτση ως τον ικανότερο υπεράνω κομματικών προτιμήσεων.
Στο κλίμα αυτό, στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, οι Αθηναίοι αντί για το φαβορί Κώστα Μπακογιάννη, αποφάσισαν να δώσουν ένα σαφές πολιτικό μήνυμα με πολλούς αποδέκτες εκλέγοντας τον Χάρη Δούκα. Δεν ψηφίζω στον Δήμο, αλλά χάρηκα ειλικρινά με την εκλογή αυτή, καθώς πρέπει να εκλέγονται και νέοι ελπιδοφόροι πολιτικοί σε τέτοιες θέσεις, ενώ πρέπει να αντιστεκόμαστε και ως κοινωνία σε φαινόμενα οικογενειοκρατίας που είναι διαχρονικά στη Χώρα μας.
Η χαρά μου όμως κράτησε μόλις μια ημέρα, καθώς ο κ. Δούκας βάλθηκε με πείσμα να διαψεύσει όλες τις προσδοκίες που είχαμε από αυτόν.
Μακράν το σημαντικότερο λάθος από όλα που έχει κάνει, είναι η αντίληψή του ότι είναι Δήμαρχος των κεντροαριστερών και ακροαριστερών Αθηναίων και όχι όλων.
Σαφές δείγμα της αντίληψης αυτής υπήρξε η πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων που την παρακολουθήσαμε στο εθνικό δίκτυο και κάποιοι εξ ημών νομίσαμε ότι είτε είμαστε στην Γάζα, είτε το 1984 (όχι το οργουελικό, αλλά το πασοκικό), είτε εν μέσω νέων Δεκεμβριανών.
Μια τέτοια εκδήλωση, ακόμη και αν θα κόστιζε 1€, γίνεται για να εκφράσει και να διασκεδάσει όλους τους Έλληνες και όχι για να κλείσει το μάτι σε αριστερές συλλογικότητες και περιθωριακές αντιλήψεις του 0,5%.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όσους κατέχουν δημόσια αξιώματα ότι σε αυτά δεν είναι ισόβιοι, αλλά περαστικοί, πρέπει να λειτουργούν ενωτικά και να σκέφτονται συνεχώς τι θα αφήσουν πίσω τους. Η προσπάθεια διχασμού του ελληνικού λαού για την πρόσκαιρη απόκτηση πολιτικής επιρροής, είναι μια παμπάλαια λαϊκιστική πολιτικάντικη τακτική πολύ αποτελεσματική για αυτόν που την χρησιμοποιεί που όμως τραυματίζει καίρια την κοινωνική συνοχή.
Και όπως είπα, το οικονομικό κόστος που πληρώνουμε όλοι είναι το τελευταίο.
Πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις και οι προκλήσεις της ενότητας στο Δήμο Αθηναίων