Το ελάχιστο ηλικιακό όριο για την συμμετοχή στις εκλογές καθορίστηκε δια νόμου όταν το άτομο συμπληρώσει τα 17 του χρόνια. Με αφορμή αυτή την είδηση, η οποία διχάζει εφήβους αλλά και ενήλικες, θα ήθελα να τοποθετηθώ και να καταθέσω και την δική μου οπτική, όντας μαθήτρια.
Αναφερόμαστε λοιπόν σε 130.000 ακόμα ψηφοφόρους που θα καθορίσουν την αυριανή κυβέρνηση. Από τη μία το μέλλον της χώρας είναι στα χέρια των νέων και η συμμετοχή τους στα κοινά θα έπρεπε να θεωρείται απαραίτητη. Υποθετικά βρίσκονται σε μία ηλικία όπου θα έπρεπε να έχουν μια σφαιρική γνώση πάνω στη πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και μπορούν να συνεισφέρουν συνειδητά στην πολιτεία ψηφίζοντας το κόμμα που τους εκπροσωπεί, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο βαθμό. Όμως στον αντίποδα οι ίδιοι μαθητές, ηλικίας 17 χρονών, οι οποίοι υποθετικά είναι πολιτικά ενημερωμένοι, συχνά αναφέρουν τα εξής:
«Θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή για πλάκα, έτσι για να δούμε τι θα γίνει».
«Θα ψηφίσω Σύριζα, γιατί ψηφίζει τον ψηφίζει και η μαμά μου».
«Θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, απλά έτσι...»
Και άλλα τέτοια ευχάριστα…
Χωρίς να εστιάσω στα συγκεκριμένα κόμματα τα οποία προανέφερα, θα επικεντρωθώ στα τρία καίρια προβλήματα που κατά τη γνώμη μου προκύπτουν.
«Χρυσή Αυγή, έτσι για πλάκα»
Δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό τον εφήβων που συγκαταλέγεται στους ψηφοφόρους, δεν αναγνωρίζει την δύναμη που έχει και την δυναμική της ψήφου του. Εκείνοι το βλέπουν ως ένα σταυρό στο χαρτί που πέφτει στη κάλπη, αλλά στην πραγματικότητα αυτό το χαρτί επηρεάζει το μέλλον μου, το μέλλον σου, το μέλλον οικογενειών και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το μέλλον όλων μας κρίνεται και από αυτά τα ψηφοδέλτια. Μια αδιάφορη και αφελής απόφαση μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία σε τέλμα.
Πώς μπορεί κάποιος να ψηφίσει ένα κόμμα που κατηγορείται, με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, για πολλαπλές δολοφονίες, βρίσκεται τέσσερα χρόνια σε δική, συγκαταλέγει τους Εβραίους στα ζώα, παρουσιάζει ρατσιστική, σεξιστική, ομοφοβική και κυρίως βίαιη συμπεριφορά και απαρτίζεται από βουλευτές οι οποίοι έχουν την πρόθεση να στερήσουν δικαιώματα και ελευθερίες σε κάθε άνθρωπο που θεωρούν διαφορετικό; Γιατί στ΄αλήθεια αυτό θα ψηφίσεις αγαπητέ 17χρονε και αυτό θα σε συνοδεύει τουλάχιστον για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Και όλα αυτά γιατί δεν αναγνωρίζεις τη δύναμη που έχεις και πόσα μπορείς να αλλάξεις με ένα μόνο ψηφοδέλτιο.
«Σύριζα γιατί τον ψηφίζει και η μαμά μου»
Δυστυχώς ένα πολύ συχνό φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί, είναι οι νέοι να αναπαράγουν τις πολιτικές πεποιθήσεις των γονιών τους. Με πολύ περιορισμένες γνώσεις πάνω στη πολιτική ζωή και πενιχρή μέριμνα για τη πληροφόρηση πάνω στο επίμαχο ζήτημα, οδηγούνται στο να ψηφίζουν ότι και οι γονείς τους. Κατ΄ επέκταση, αντί να προβληθούν οι ριζοσπαστικές απόψεις των νέων και το «νέο αίμα» να έχει ουσιαστικό ρόλο, αναπαράγεται το παρελθόν και οι απόψεις των μεσηλίκων, με αποτέλεσμα η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Έτσι η συμμετοχή των νέων στο εκλογικό σώμα καθίσταται αδιάφορη καθώς δεν αναζητούν κάποιο κόμμα κοντά στις πεποιθήσεις τους, δεν ψάχνουν να βρουν τι ακριβώς τους εκπροσωπεί και τι μπορεί να τους βοηθήσει έτσι ώστε να χτίσουν την κοινωνία που ονειρεύονται, αλλά απλά γίνονται πολιτικοί φορείς της γενιάς του 60’ και του 70’ με αποτέλεσμα την αναπαραγωγή μια πολιτικής στασιμότητας.
«Νέα Δημοκρατία. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, απλά έτσι...»
Με αυτή την φράση ανοίγω το κουτί της Πανδώρας και προβάλλω το βασικό πρόβλημα αυτής της απόφασης και το αποδίδω στην πενιχρή μέριμνα του σχολείου για την πληροφόρηση των μαθητών. Δυστυχώς δύο ώρες πολιτικής παιδείας στο πλαίσιο της διδακτικής ύλης της Α και Β Λυκείου, δεν ανοίγουν τα μάτια του μαθητή. Η πολιτική παιδεία, όπως και ένα συνονθύλευμα άλλων μαθημάτων, δεν έχουν ως στόχο να σε πληροφορήσουν. Αντίθετα εστιάζουν στην άγονη αποστήθιση που θα αποφέρει έναν καλό βαθμό, όπως άλλωστε απαιτεί το βαθμοθηρικό εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Και κάπως έτσι αγαπητέ αναγνώστη, που διαβάζεις αυτό το «δεν ξέρω γιατί Νέα Δημοκρατία, απλά έτσι» και σου «ανάβουν τα λαμπάκια», θυμήσου σε ποιο σύστημα μορφώνεται (εντός πολλών εισαγωγικών) το παιδί σου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η συμμετοχή των 17 χρονών στις εκλογές είναι προοδευτική υπό έναν όρο. Ο μαθητής θα πρέπει να λαμβάνει μια σφαιρική πολιτική γνώση στο πλαίσιο του σχολείου που θα τον βοηθήσει να αποφασίσει πιο κόμμα τον εκπροσωπεί. Το μάθημα της πολιτικής παιδείας θα ήταν καλό να αφήσει τις ντροπές και να αναφέρει τι πραγματεύονται όλα τα πολιτεύματα και πως αυτά που πραγματεύονται μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη.
Ως μαθήτρια της Α΄ Λυκείου έχω δει κεφάλαια για τον καπιταλισμό και την ΕΕ, αλλά δεν έχω δει καμία αναφορά στον κομμουνισμό, στην αναρχία, στη σοσιαλδημοκρατία, στον φασισμό και σε πολλά άλλα πολιτικά κινήματα ή οικονομικά συστήματα που κατέστρεψαν ή βελτίωσαν κοινωνίες.
Παράλληλα, αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα, οικονομολόγους, δεν θα έπρεπε να περιορίζονται στον A. Smith και τον F. Braudel αλλά και στο Μαρξ, τον Τρότσκι, ακόμα και σε πολιτικούς που οδήγησαν τα κράτη σε πολέμους και καταστροφές (Χίτλερ, Μουσολίνι), έτσι ώστε οι μαθητές να έχουν μια επαρκή γνώση που θα συνδράμει στην σωστή πολιτικοποίηση τους.
Είναι φανερό πως η ψήφος εγείρει εύλογο σκεπτικισμό και από μόνο του το σχολείο δεν αρκεί στο να παρθεί μια τέτοια απόφαση. Παρόλα αυτά, η ατομική μέριμνα, είναι προσωπική απόφαση που δεν μπορεί να καλλιεργηθεί χωρίς το άτομο να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον και ανησυχία. Για αυτό το λόγο το κράτος θα πρέπει να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Δηλαδή, να βοηθήσει τους μαθητές έτσι ώστε η συμμετοχή τους στα κοινά να είναι ουσιαστική και εποικοδομητική.