Αν είστε προληπτικοί, σημειώστε ότι η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον είναι η 13η επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο.
Αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε βουτιά στον σκοτεινό κόσμο των προλήψεων, για να καταλάβουμε ότι αυτή μπορεί και να είναι η πιο δύσκολη αποστολή που είχε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός στην αμερικανική πρωτεύουσα. Έχει, βέβαια, τύχει κι άλλη φορά ένας Έλληνας πρωθυπουργός να συναντά έναν Αμερικανό Πρόεδρο σε συνθήκες δύσκολες για την Ελλάδα. Ο Τσαλδάρης συνάντησε τον Τρούμαν στις παραμονές του ελληνικού εμφύλιου και ο Γεώργιος Παπανδρέου τον Τζόνσον, το 1964, στην φωτιά της Κυπριακής κρίσης, που είχε ξεκινήσει με τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963. Και ο εγγονός του, όμως, συνάντησε τον Μπαράκ Ομπάμα τον Μάρτιο του 2009, όταν η δίνη της κρίσης απειλούσε να παρασύρει την Ελλάδα στον βυθό. Έχει, επίσης, τύχει μια ελληνική επίσκεψη να βρίσκει τον Λευκό Οίκο σε συνθήκες κρίσης, όπου η ελληνική ατζέντα δεν είχε καμιά τύχη να προκαλέσει την προσοχή. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για παράδειγμα, είχε την ατυχία η συνάντησή του με τον Τζων Κένεντυ να συμπέσει με την έξαρση της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Μα αυτή τη φορά φαίνεται πως όλοι οι δαίμονες έχουν δώσει ραντεβού στις αρχές αυτής της νέας δεκαετίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήθελε να ταξιδέψει στην Ουάσιγκτον ως εκπρόσωπος μιας χώρας που άφησε πίσω της την χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Δύσης, από το 1929, και που διεκδικεί μια νέα θέση στον κόσμο, ως τόπος ελκυστικός για επενδύσεις και παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή. Αλλά είναι υποχρεωμένος να μεταφέρει την αγωνία μιας χώρας που η ανάκαμψή της απειλείται από μια απότομη στροφή στην τουρκική πολιτική, στροφή επιθετική και τυχοδιωκτική. Και να την μεταφέρει σ έναν Πρόεδρο που όχι μόνον βρίσκεται ενώπιον διαδικασίας παραπομπής σε δίκη, με το ερώτημα της καθαίρεσης. Μα κι έναν Πρόεδρο που έχει μόλις- με το χτύπημα κατά του Ιρανού πολέμαρχου στην Βαγδάτη- αποδείξει ότι είναι εντελώς απρόβλεπτος, συχνά ασυνάρτητος και με μια προσωπική ατζέντα ελάχιστα συμβατή με τις σταθερές και τις παραδοσιακές προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Όταν το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής ασφάλειας είχε, τον περασμένο Ιούνιο, έτοιμο ένα χτύπημα κατά ιρανικών στόχων, ως απάντηση στις επιθέσεις εναντίον τάνκερς στον Κόλπο, ο Τραμπ ματαίωσε την επίθεση 10’ πριν εκδηλωθεί. Και τώρα διέταξε ένα χτύπημα, με άγνωστες επιπτώσεις, το οποίο κανείς στα σοβαρά δεν του εισηγήθηκε και το οποίο δύο Πρόεδροι, πριν από αυτόν, είχαν απορρίψει.
Αυτή η απόκλιση ανάμεσα στην προσωπική ατζέντα ή στα προσωπικά πολιτικά ένστικτα του Προέδρου και την αμερικανική πολιτική ασφαλείας εκφράζεται, ίσως εντυπωσιακότερα παρά σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο, στο τουρκικό μέτωπο. Όπου το μεν κατεστημένο της Ουάσιγκτον, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά και στο Κογκρέσο, διατυπώνει θέσεις αρκετά κοντά στις ελληνικές ανησυχίες, ο δε Πρόεδρος Τραμπ κινείται με κριτήριο τους προσωπικούς του δεσμούς με τον Ερντογάν. Παράδειγμα, η πρόσφατη κρίση στην Συρία. Τι θα βρει, λοιπόν, απέναντί του ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Λευκό Οίκο; Την αμερικανική πολιτική ή τον επιστήθιο φίλο του Ταγίπ; Μοιάζει περίπου με ραντεβού στα τυφλά. Ας ευχηθούμε να έχει την ευτυχέστερη δυνατή έκβαση.
Κι αν θέλει να επιστρέψει κανείς στην ελώδη περιοχή των προλήψεων, σημειώστε ότι αυτή δεν είναι μόνον η 13η επίσημη ελληνική επίσκεψη στον Λευκό Οίκο. Είναι και η πρώτη επίσκεψη ξένου επισήμου στην Ουάσιγκτον το 2020. Αν και δεν είναι διόλου πολιτικώς ορθό να το λέει κανείς, μέσα μας νομίζω, όλοι ευχόμαστε να είναι «κακό ποδαρικό» στην αυγή μιας χρονιάς προεδρικών εκλογών.