Παρακολουθώντας την παγκόσμια πολιτική σκηνή, η παρείσφρηση στα παγκόσμια πολιτικά δρώμενα και ειδικότερα στα της Ελλάδος με ώθησαν να διερωτηθώ αν η ρητορική συνάδει με τους συγχρόνους πολιτικούς, αν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με τον λόγο που χειρίζονταν οι ρήτορες της αρχαίας Ελλάδος με τους σημερινούς Έλληνες πολιτικούς. Ανέτρεξα στο Λυσία, Δημοσθένη, Αισχύνη για να μπορέσω να εμπεδώσω τον σημερινό λόγο, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι σημερινοί πολιτικοί «ρήτορες» με τους δεινούς εκείνους της εποχής. Αυτό απαιτεί εξ άλλου και η ορολογία της λέξεως: Ικανότητα του πείθειν σε δημόσιο λόγο καθώς και η ιδιαίτερη ευφράδεια στο να είναι σε θέση κανείς να αναλύει την ομιλία του με άνεση διαθέτοντας δυνατά επιχειρήματα ώστε να μπορέσει να πείσει το ακροατήριο του.
Η σημερινή κατάσταση είναι όχι απλώς πτωχή και ολίγη αλλά και απογοητευτική ως μη διαθέτουσα άτομα με σφριγηλό λόγο , κατάλληλη παιδεία, και ανάλογη μόρφωση ώστε να χειρισθούν τον δημόσιο λόγο και να μπορούν να πείσουν όχι μόνο τον λαό αλλά και να συντρίψουν λεκτικά τον αντίπαλο. Εν τούτοις, Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια σε λεξιλόγιο προσφέροντας αφειδώς την δυνατότητα αποτύπωσης ιδεών και συλλογισμών, χρωματίζοντας αισθήματα αλλά και χαρακτηρίζοντας ψυχικές καταστάσεις με γλαφυρότητα, και πάθος. Το πτωχό λεξιλόγιο, η αδυναμία εκφοράς ενός δυνατού λόγου ικανού να μεταφέρει απαράμιλλες ιδέες και σκέψεις είναι συμπτώματα της εποχής. Μια εποχή τελείων μέσων μεν και, συγκεχυμένων σκοπών αλλά και αδυναμίας ανάπτυξης και διεύρυνσης του νου.
Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογία η οποία έχει εισβάλει στη ζωή μας, διευκολύνει μεν στην άμεση διάδοση του λόγου και μετάδοση οποιουδήποτε γεγονότος αλλά εξυπηρετεί εις το να εξασφαλίζει στρατευμένους ανθρώπους περιορισμένης μάθησης, πολλές φορές χωρίς καλλιέργεια στερούμενοι νοητικής όξυνσης.
Απόρροια αυτού ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο έχει παρεισφρήσει στην καθημερινότητα μας και το οποίο αντικατοπτρίζει μία ανίσχυρη, πολιτική νομενκλατούρα που προσπαθεί να καθιερωθεί με πτωχά μέσα και με μία επίπεδη γλώσσα με αποχρώσεις αργκό εντάσσοντας μια κωδικοποιημένη γλώσσα μέσα στη γλώσσα.
Βεβαίως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την δημαγωγία όπου η διαφορά μεταξύ αυτής και της ρητορικής είναι ότι η μεν πρώτη με διάφορα τεχνάσματα παραπλανά τον λαό για ίδιον συμφέρον ενώ ο ρήτορας ξεχωρίζει για την καθαρότητα και ειλικρίνεια του λόγου του.
Μια προσωπικότητα που ξεχωρίζει για την δεινή ρητορική και την καλλιέργεια του είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, ένας σύγχρονος Δημοσθένης της πολιτικής ζωής της Ελλάδος του οποίου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όχι μόνο τις γνώσεις, την καλλιέργεια αλλά και την απόλυτη ικανότητα με την οποία χειρίζεται τον μεστό πολιτικό του λόγο γεμάτος επιχειρήματα, λεπτομέρειες και αποδείξεις. Ένας δεινός ρήτορας της εποχής μας χωρίς αντιπάλους και ανταγωνιστές.
Η ευφυία, και η ευφράδεια δεν αποκτώνται είναι άμεσα συνδεδεμένες με την οντότητα του ανθρώπου που λειτουργεί στο φυσικό πλαίσιο της ύπαρξης του ενώ η σημερινή ρομποτική γλώσσα και ανάπτυξη δεινότητας του λόγου απευθύνονται στο χαοτικό κόσμο του ίντερνετ ο οποίος μαθαίνει να σκέφτεται και να λειτουργεί μέσω υπολογιστών έχοντας ως παρακαταθήκη το δική του νόηση η οποία εφηύρε το, άχρωμο και μηχανικό τρόπο σκέψης με σκοπό να απευθύνεται σ’ ένα «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του οποίου η ουτοπία και η σκλήρυνση στη σκέψη δεν απέχουν 600 χρόνια όπως είχε φανταστεί ο συγγραφέας Aldous Huxley, αλλά του οποίου μόλις έχουμε διαβεί το κατώφλι.
Η Ελλάδα μπορεί, δεν είναι δυνατόν να απωλέσει τον τρόπο σκέψης, και τους δεινούς ρήτορες της. Είναι η κατ’ εξοχήν γλώσσα που ανήκει σε λαό με ταυτότητα, πάθος και μαχητικότητα του λόγου.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται «Αλκιβιάδες», έχει ανάγκη από ταπεινούς πλην όμως υψηλών φρονημάτων πολιτικούς με πειθώ, πίστη και αγάπη για την πατρίδα για την αναγέννηση του λαμπερού ιδεώδους.