Χθες τα μέλη του Ρουβίκωνα μπήκαν σε ένα ιατρείο και χαστούκισαν ένα γιατρό που έχει κατηγορηθεί ότι λάμβανε «φακελάκι», εκτοξεύοντας διάφορες απειλές ότι θα τον πετάξουν από το παράθυρο κλπ. Κατόπιν, κατά τα ειωθότα της εποχής που επιβάλλει να ανεβαίνουν τα πάντα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «πόσταραν» στο facebook το “event”.
Ο Ρουβίκωνας από την αρχή της πορείας του υπήρξε μια τυπική αριστερίστικη οργάνωση: καμιά σύνδεση με την οργανωμένη κοινωνία, κανένας προωθητικός ρόλος για το κοινωνικό κίνημα, καμιά σχεδόν ιδεολογική συγκρότηση και πολιτική στρατηγική παρά μόνο ψήγματα και έμφαση στις επικοινωνιακές, «παρεμβάσεις». Δηλαδή σε ακτιβισμούς, προσεκτικά σχεδιασμένους ούτως ώστε να προσελκύουν το μέγιστο της δημοσιότητας, με τη μικρότερη έκθεση για τα μέλη της οργάνωσης.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για την αναγνώριση του αδιεξόδου ενός ολόκληρου χώρου: ελλείψει δυνατότητας να συγκροτήσεις σχέδιο και να ριζώσεις στο λαό προκειμένου να τον κινητοποιήσεις, το ρίχνεις στην επικοινωνία και το παίζεις τιμωρός.
Με άλλα λόγια αντί να πηγαίνεις από το «γενικό» προ το «ειδικό», επιλέγεις το «ειδικό» και μένεις σε αυτό. Δεν μπορείς να βοηθήσεις να υπάρξει ένα κίνημα για αξιοπρεπή και όντως δωρεάν, δημόσια υγεία, εξ ου και σφαλιαρίζεις ένα γιατρό. Δεν έχεις πραγματική και συνολική άποψη για τα διεθνή εξ ου και πετάς μπογιές σε πρεσβείες. Δεν μπορείς να συγκροτήσεις εργατικό κίνημα και γι’ αυτό κατεβάζεις μια- δυο τζαμαρίες του καταστήματος μιας πολυεθνικής. Και βεβαίως όταν πρόκειται για υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο και τέταρτο μνημόνιο πετάς κανένα τρικάκι ή σηκώνεις πανό, γιατί δεν έχεις ούτε τη διάθεση, ούτε τη δυνατότητα να συμβάλλεις σε κίνημα αλλαγής πολιτικής. Η όλη δράση του Ρουβίκωνα αποπνέει την ευκολία και την επιφανειακότητα- εξ ου και τη διάβρωση- των «μπαχαλάκηδων».
Το αδιέξοδο αυτό δεν είναι βεβαίως μόνο του Ρουβίκωνα. Ο Ρουβίκωνας απλά το «διαφημίζει» σκηνοθετώντας «παρεμβάσεις» που κινούνται μεταξύ «trash tv» και τιμωρού- αστυνόμου, σκηνοθεσίας Φώσκολου. Αναμφιβόλως βρίσκει απήχηση σε ευρύτερα στρώματα, όπως άλλωστε και οι πρώτοι διδάξαντες σε πολιτικό επίπεδο, οι Χρυσαυγίτες. Σε μια εποχή αποθέωσης της εικόνας, της ταχύτητας και εκτεταμένης οργής, το χαστούκι και ο τραμπουκισμός, σε υποτυπώδες πολιτικό πλαίσιο ή και χωρίς κανένα πλαίσιο αγκαλιάζονται ολόθερμα αλλά πρόσκαιρα.
Βεβαίως αυτή η κυριαρχία της εικόνας και της απολιτικής κατ’ ουσία, εξατομικευμένης δράσης οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο αυτούς ακριβώς που υποτίθεται ότι ο Ρουβίκωνας υπερασπίζεται: γιατί όταν οι ατομικές πράξεις εξαντληθούν και οι συγκεκριμένοι «τιμωροί» γυρίσουν σπίτι τους, οι καταπιεσμένοι, «εκπαιδευμένοι» στο να αποζητούν ένα δήθεν σωτήρα, απλά θα προστρέξουν στον επόμενο τυχοδιώκτη που θα τους τάξει ότι μπορεί να τιμωρήσει τους ισχυρούς.
Κοινώς, με χαστούκια και trash tv σκηνοθεσία δεν άλλαξε καμία κοινωνία. Ούτε καν με πολύ σοβαρότερες από πλευράς συγκρότησης και έντασης, πράξεις ατομικής βίας . Αλλά από την άλλη, τα μέλη του Ρουβίκωνα μάλλον δείχνουν να επιδιώκουν και να απολαμβάνουν την απλόχερα προσφερόμενη από τα συστημικά ΜΜΕ δημοσιότητα, παρά να συμβάλλον στην όποια αλλαγή.