Στο ντοκιμαντέρ που έκανε πρεμιέρα στο Telluride Film Festival την Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, στρέφει την κάμερα στη σχέση του με τον πατέρα του, ενόσω εκείνος σταδιακά έχανε στη μάχη που έδινε με τη νόσο του Πάρκινσον, αποκαλύπτοντας μια πιο ευάλωτη πτυχή του εαυτού του.
Σύμφωνα με το people.com το ντοκιμαντέρ του σταρ του Iron Man, με τίτλο «Sr.» είναι αφιερωμένο στη δια βίου δέσμευση πατέρα και γιου και στην εξερεύνηση της ταραχώδους σχέσης του Ρόμπερτ ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 2021 σε ηλικία 85 ετών, με τον γιο του, Ρόμπερτ Τζούνιορ.
Το Χόλιγουντ έχει τις δικές του δυναστίες, όπως εύστοχα επισημαίνει το Indiewire. Και η περίπτωση Ρόμπερτ Ντάουνι και του πατέρα του είναι μία από αυτές, με τα δικά της βεβαίως, ιδιαίτερα όσο και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
«Οι δυο τους αντιπροσωπεύουν εκ πρώτης κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ειρωνικό ιδεολογικό χάσμα: ο πατέρας, ένας θρυλικός underground σκηνοθέτης, τα έργα του οποίου όπως το «Putney Το Swope» και το «Greaser’s Palace» λειτούργησαν ως το μεσαίο δάχτυλο στο κατεστημένο του Χόλιγουντ και ο γιος, το (πρώην) πρόσωπο του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel και ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς όλων των εποχών. Μια perma-cult φιγούρα εναντίον ενός από τα πιο αναγνωρισμένα visage στον κόσμο».
Ο πατέρας Ρόμπερτ συμπεριέλαβε τον γιο του στην πρώτη του ταινία με τίτλο «Have hair on your balls?», όταν εκείνος ήταν πέντε ετών, ωστόσο, χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι απουσίαζε από τη ζωή του παιδιού του, προς χάρη της τέχνης του. Παράλληλα, αποκάλυψε ότι αισθανόταν τύψεις που επέτρεψε στον γιο του να δοκιμάσει ναρκωτικές ουσίες, με αποτέλεσμα και οι δύο να αναζητούν την ισορροπία μεταξύ εθισμού και νηφαλιότητας.
«Πρόκειται για μια ιστορία λύτρωσης, η οποία παρόλο που δεν έχει αίσιο τέλος, καταλήγει να είναι αστεία. Αυτό το είδος ιστοριών είναι το αγαπημένο μου», δηλώνει ο Ντάουνι Τζούνιορ. Στην ταινία σε σκηνοθεσία Κρις Σμιθ, περιλαμβάνεται και μια από τις τελευταίες επισκέψεις του σταρ στον εξασθενημένο πατέρα του, ο οποίος παρέμενε κλινήρης.
Ο Ντάουνι τζούνιορ, αισθάνεται ότι ο κινηματογραφικός διάλογος μεταξύ πατέρα και γιου, τον βοήθησε να κατονήσει σε βάθος την εποχή στην οποία μεγάλωσε. Για εκείνον η ταινία δεν αντιπροσωπεύει πλέον τον εαυτό του, αλλά φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως τροφή για σκέψη για αρκετές γενιές.