Μια ασυνήθιστη θεομηνία έπληξε την Αθήνα και τον Πειραιά στις 14 Νοεμβρίου του 1896, ανήμερα της εορτής του Αγίου Φιλίππου. Ως αποτέλεσμα, σκοτώθηκα 61 άνθρωποι και σημειώθηκαν τεράστιες υλικές καταστροφές.
Επρόκειτο για την περίοδο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Αθήνα της «Μεγάλης Ιδέας» και του «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν». Από τις πρώτες κιόλας πρωινές ώρες έβρεχε καταρρακτωδώς. Μια πόλη ανοχύρωτη, όπως ήταν τότε η Αθήνα, παραδόθηκε γρήγορα στη φυσική καταστροφή. Πολλοί δρόμοι της πρωτεύουσσας παραδόθηκαν γρήγορα στις ορμές των νερών.
Γεφύρια κατέρρευσαν, μάντρες κατέπεσαν, σπίτια είχαν πλημμύρισαν και οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς έκαναν τον γύρο της Αθήνας. Ιδιαίτερα επλήγη η συνοικία Βατραχονήσι (εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης) από την υπερχείλιση του Ιλισσού. Η γέφυρα του Παναθηναϊκού Σταδίου κατέρρευσε από τα ορμητικά νερά του ποταμού και ανάμεσα στα φερτά υλικά που κατέβαζε μπορούσε κανείς να διακρίνει πτώματα ανθρώπων και ζώων. Σημαντικές ζημιές υπέστησαν και οι συνοικίες Βάθη, Αγίου Παντελεήμονα και Κολοκυνθούς, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ άνθρωποι.
Οι νεκροί έφθασαν τους 40 στις διάφορες συνοικίες του, ενώ κατέρρευσαν τουλάχιστον 450 σπίτια. Η πόλη για δύο ημέρες φωτιζόταν από τα ηλεκτρικά των πλοίων. Ιδιαίτερα επλήγησαν τα Καμίνια, που λόγω συσσώρευσης υδάτων από την υπερχείλιση του Κηφισού και 22 ακόμη χειμάρρων που διέσχιζαν την περιοχή, απομονώθηκαν για μέρες από τον υπόλοιπο Πειραιά. Μεγάλες ζημιές υπέστη και το Νέο Φάληρο, τόπος αναψυχής για τους πλούσιους Αθηναίους εκείνη την περίοδο.
Από την επόμενη ξεκίνησε έρανος για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών. Οι πρώτοι που συνεισέφεραν ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος, προσφέροντας 1500 δραχμές και ο επιχειρηματίας Ανδρέας Συγγρός προσφέροντας 2.000 δραχμές. Από τότε, άρχισαν να εκπονούνται αρκετές μελέτες, αλλά τα έργα κάλυψης πρώτα του Ιλισσού ξεκίνησαν μόλις τη δεκαετία του ’30.