Ο Aλέξανδρος Υψηλάντης με 5 άτομα (μην ξεχνάμε η Φιλική Εταιρεία είχε ξεκινήσει το 1814 με 4 άτομα - επομένως δεν είναι θέμα ποσότητας, αλλά ποιότητας, πίστης και θέλησης για την συθέμελη αλλαγή), πέρασε τον ποταμό Προύθο, στα σύνορα Pωσίας - παραδουνάβιων ηγεμονιών (Mολδαβία / Bλαχία) που ανήκαν στην Oθωμανική Aυτοκρατορία, για να ξεκινήσει την επανάσταση που είχαν αποφασίσει οι Έλληνες ήδη από το 1814 ( ίδρυση Φιλικής Εταιρείας), συναποφάσισαν επικαιροποιημένα 26 - 30 Ιανουαρίου 1821 στη Βοστίτσα / Αίγιο.
Στη Μολδαβία τον υποδέχτηκε η φρουρά του ηγεμόνα Mιχαήλ Σούτσου που τον συνόδευσε στο Iάσιο.
Στις 24 Φεβρουαρίου έγινε η επαναστατική προκήρυξη ”Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”, ενώ στις 26 του μήνα, πραγματοποιήθηκε η ευλογία της επαναστατικής σημαίας, σύνηθες γεγονός κατά τα ήθη της εποχής.
Η σημαία είχε στη μια όψη το μυθικό πουλί Φοίνικα, δηλαδή το κεντρικό σύμβολο της Φιλικής Eταιρείας (και αργότερα του Καποδίστρια, σύμβολο που καπηλεύτηκε η χούντα του ’67 ) με τη φράση :
Eκ της στάχτης μου αναγεννώμαι” ενώ από την άλλη όψη, είχε τους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, το σταυρό και τη φράση “Eν τούτω Νίκα”.
Παράλληλα στο Μοριά ο Π.Π.Γερμανός, στις 27 Φεβρουαρίου 1821, ξεκινούσε από την Πάτρα για να πάει στην Τριπολιτσά, που τον είχε καλέσει, μαζί με άλλους Μοραΐτες προύχοντες, ο Μεχμέτ Σαλίχ. Ο Π.Π.Γερμανός προσποιήθηκε ασθένεια ( ποδάγρα / ουρικό οξύ) και παρέμεινε για μέρες στη Μονή αγ. Λαύρας δίπλα στα Καλάβρυτα, μη μεταβαίνοντας στην Τριπολιτσά.
Το βράδυ της 16ης Μαρτίου 1821, στον Εσπερινό της εορτής του αγ. Αλεξίου, που τιμάται την 17 Μαρτίου στην Μονή αγ. Λαύρας (πολιούχου των Καλαβρύτων), έγινε η ορκωμοσία που γνωρίζουμε , επαναλαμβανόμενη το πρωί της 17ης Μαρτίου και την 21η Μαρτίου, ημέρα απελευθέρωσης των Καλαβρύτων. Την 22α Μαρτίου 1821 ο Π.Π.Γερμανός αναχώρησε για την έδρα του, την Πάτρα και την εκεί κήρυξη της Επανάστασης. Ομοίως άλλοι αγωνιστές αναχώρησαν για Βοστίτσα / Αίγιο και Ηλεία/ Γαστούνη.
Εν τω μεταξύ, από το Iάσιο ο Yψηλάντης αναχώρησε την 1η Μαρτίου, διέσχισε τη Μολδαβία, πέρασε στη Βλαχία και προς τα τέλη Μαρτίου 1821, βρέθηκε έξω από το Βουκουρέστι, όπου βρίσκονταν ήδη τα ένοπλα σώματα του Γεωργάκη Ολύμπιου.
Οι μικρές οθωμανικές φρουρές δεν ήταν δυνατό να εμποδίσουν την πορεία του.
Ερχόταν και ο (ανυπόστατος κατά το Κανονικό δίκαιο) αφορισμός του Πατριάρχη, για τον οποίο ο Υψηλάντης έγραφε αργότερα στον Κολοκοτρώνη:
«Ο μεν Πατριάρχης, βιαζόμενος παρά της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βία και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου»
* Πηγή: Ελληνικά υπομνήματα ήτοι επιστολαί και διάφορα έγγραφα αφορώντα την ελληνικήν επανάστασιν από 1821 μέχρι 1827
http://editions.academyofathens.gr/epetirides/xmlui/handle/20.500.11855/616
―――――――――――――
Παρόλα αυτά, τα προβλήματα είχαν αρχίσει να διαφαίνονται. Oι πολεμικές προετοιμασίες ήταν ανεπαρκείς, παρά τον τεράστιο ενθουσιασμό. O στρατός συγκροτούνταν καθ′ οδόν ανάλογα με την προσέλευση των εθελοντών, ενώ πολλοί ήταν άοπλοι ή πλημμελώς οπλισμένοι.
Oι ομογενείς των περιοχών αυτών φαίνονταν διστακτικοί στην πλειονότητά τους στο να βοηθήσουν ενεργά και ουσιαστικά, ενώ και οι ντόπιοι πληθυσμοί ήταν μάλλον εχθρικοί, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των αναγκαστικών αρπαγών προμηθειών που υφίσταντο από τμήματα του στρατού του Υψηλάντη.
Eπιπρόσθετα, είχε διαφανεί ότι δεν υπήρχε ελπίδα επανάστασης των Σέρβων, η επικοινωνία με τον Αλή-πασά δεν είχε καταστεί δυνατή (τον οποίο πολεμούσε ο Χουρσίτ) και μόνο ο Βλαδιμιρέσκου, επικεφαλής αγροτικού κινήματος στη Bλαχία που επίσης κατευθυνόταν την ίδια εποχή προς το Βουκουρέστι, θα μπορούσε να καταστεί σύμμαχος.
Στα τέλη Μαρτίου 1821, ενώ είχε ξεσπάσει η επανάσταση και στο Μοριά, η προοπτική μιας θετικής κατάληξης δεν διαφαινόταν, ιδίως μετά την απόφαση του Ρώσου αυτοκράτορα να επιτρέψει την είσοδο οθωμανικών στρατευμάτων στις ηγεμονίες.
Στα τέλη Απριλίου 1821, τα Οθωμανικά στρατεύματα ήταν έτοιμα ν′ αντιμετωπίσουν το στρατό του Υψηλάντη.
Παράλληλα, ο Βλαδιμιρέσκου, διατηρούσε επικοινωνία και με τους Οθωμανούς, ενδιαφερόμενος περισσότερο να διαπραγματευτεί, παρά να συγκρουστεί μαζί τους.
Στη Μολδαβία, οι τοπικοί άρχοντες (Βογιάροι), όταν είδαν ότι πίσω από το κίνημα του Υψηλάντη δεν βρισκόταν η Ρωσία, εκδηλώθηκαν πλέον ανοιχτά εναντίον του και ζήτησαν από τους Οθωμανούς τη συμβολή τους στην καταστολή της επανάστασης, εξέλιξη που ανάγκασε το Μιχαήλ Σούτσο και πολλούς άλλους ομογενείς να καταφύγουν στη γειτονική Βεσσαραβία ως φιραρήδες (φυγάδες).
* Πάρα τον ενθουσιασμό και την ορμή. Τον αντιπερισπασμό και απασχόληση των Οθωμανών, η επανάσταση δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί στη Μολδοβλαχία ελλείψει επαρκούς στρατεύματος, προμηθειών και του αρνητισμού των ντόπιων πληθυσμών.
Εξάλλου μέχρι να έφτανε στην κυρίως Ελλάδα ( αν έφτανε) θα χρειάζονταν χρόνια.
Η συγκυρία ότι ο Αλή Πασάς απασχολούσε εναντίον του, όγκο οθωμανικών στρατευμάτων υπό τον Χουρσίτ Πασά , ευνόησε Μοραΐτες , Ρουμελιώτες, νησιώτες , να ξεκινήσουν κι αυτοί την επανάσταση τον Μάρτιο του 1821, όπως είχαν αποφασίσει στη Βοστίτσα/ Αίγιο τον Ιανουάριο του 1821, με καλύτερες προοπτικές, αφού είχαν αμιγή πληθυσμό να ξεσηκώσουν και απουσία οθωμανικού στρατού ( μόνο μικρές φρουρές είχαν μείνει στο Μοριά συν τους Λαλαίους και τους Μπαρδουνιώτες μουσουλμάνους) .
Όλα τα παραπάνω (συν επιπλέον κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα) βοήθησαν στο να πετύχει η επανάσταση σε Μοριά, Ρούμελη και νησιά, αλλά ν′ ανακοπεί η ορμή της τον Φεβρουάριο του 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αναγνώριζε μια μικρή Ελλάδα με ελέω Θεού Μοναρχία, καταργούσε εν ζωή τον Καποδίστρια , οδηγούσε στην ηθική αυτουργία της δολοφονίας του τον Σεπτέμβριο του 1831 και άφηνε εκτός Ελλαδικών συνόρων το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμού.
Η ποδογέτηση και η εξάρτηση υπό Επιτροπεία του Ελλαδικού (Βαυαρικού) κρατιδίου είχε ξεκινήσει, με εργαλείο τα δάνεια, την κομματοκρατία και την εξαφάνιση κάθε γνήσιας αμεσοδημοκρατικής συνέλευσης που εφάρμοζαν μέχρι τότε οι Έλληνες.
203 χρόνια μετά, η Επιτροπεία, η εξάρτηση στη Δύση και η οθωμανική ( νεο-οθωμανική) απειλή συνεχίζονται όντας παρούσες, όπως και η παθογένεια της διχόνοιας.
Υπάρχει επιτακτικό πρόταγμα, αυτό ν′ αλλάξει άμεσα.
* Ο πίνακας του Peter von Hess, απεικονίζει τον Υψηλάντη να κρατά τη σημαία με το δεξί χέρι, αν και το είχε χάσει στη μάχη της Δρέσδης. Προφανώς τη σημαία την είχε κρατήσει με το αριστερό.
Το άρθρο επικαιροποιήθηκε στις 22/2/2024