«Ο άνθρωπος έχει μία δημόσια ζωή, μία ιδιωτική και μία μυστική», αρέσκετο να σχολιάζει ο γερο-Γκαμπίτο, ο οποίος καίτοι καθαρόαιμος Λατίνος, ήταν σε θέση να επιδείξει φλέγμα και πείσμα που θα εξουδετέρωναν τον πλέον συγκροτημένο Ευρωπαίο ή διανοούμενο Βορειοαμερικανό. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος όχι απλώς έχει, αλλά οφείλει να έχει μία δημόσια, μία ιδιωτική και μία μυστική ζωή.
Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί πάλι, σε μία έξαρση νεοφώτιστου, με μία εκ διαμέτρου αντίθετη τακτική θεωρούν ότι έχουν επιλύσει το πολιτικό ζήτημα, ταυτίζοντας τη πολιτική δράση και υπόσταση με την έκθεση στα social media. Παραβλέποντας ότι εχθρός της επικοινωνίας είναι η έλλειψη της επικοινωνίας και η άκρα επικοινωνία.
Αποτελεί πολύ διαφορετική συνθήκη το να θαυμάζει αυθορμήτως κανείς κάτι, για το οποίο τρέφει την ψευδαίσθηση ότι το «ανακάλυψε» μόνος του, από το να του υποδεικνύουν μέσα στην οθόνη του τί πρέπει να θαυμάσει και να επιδοκιμάσει εκθύμως. Η αποπλάνηση προϋποθέτει μία αθωότητα, ή έστω μία σοφά υπολογισμένη επίφασή της.
Προκειμένου να μετατραπεί κάποιος σε αντικείμενο συμπάθειας πρέπει να μην μοιάζει ότι το αποζητά και το εκβιάζει απελπισμένα. Κοντολογίς, θα πρέπει να έχει χορτάσει ορισμένα πράγματα ή έστω να έχει μάθει να χορταίνει. Στη ζωή δεν είναι τίποτα για χόρταση.
Μετά από μία δεκαετία οικονομικής κρίσης, μία πενταετία «αριστερής» διακυβέρνησης και ενάμιση έτους πανδημίας, οι «χρήστες» και οι «ακόλουθοι» στα social media δεν διαθέτουν μήτε τις ίδιες αντοχές, ούτε τις ίδιες ανοχές.
Σύμβουλοι, πολιτικοί και Μαξίμου θα πρέπει να ξανακαθήσουν στα θρανία.
Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό ένα πρόσωπο μέσα στην αθωότητα της παρουσίας του, από την εικόνα του, την προβεβλημένη φωτογραφία. Η εικόνα εξ ορισμού απεικονίζει εκείνο ή εκείνον που δεν είναι εδώ. Που απουσιάζει. Που είναι αλλού και «άλλος».
Αυτή η απόσταση είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός της πολιτικής. Διότι καταλύει κάθε δυνατή ταύτιση. Ποιος θα ψηφίσει κάποιον με τον οποίο δεν μπορεί να ταυτιστεί;
«Βασανίστε με, με τα posts σας, αλλά παρακαλώ στον “πληθυντικό”», θα έλεγε ο μπουχτισμένος ψηφοφόρος. Ο εγωισμός προκαλεί τέτοια αποστροφή, που οι Γάλλοι επινόησαν την ευγένεια για την αποκρύψουν.
«Γράφω για να με αγαπούν περισσότερο οι φίλοι μου», έλεγε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Για όσους τους ενδιαφέρει να τους αγαπούν πολλοί περισσότεροι, και μάλιστα να τους ψηφίζουν, απαιτείται λίγο περισσότερο τακτ.