Tο πρόβλημα ποια από τη στάση των πολιτικών κομμάτων, τα μικροπολιτικά τυχοδιωκτικά παιχνίδια και τις «αρπαγές» βουλευτών που συνεπάγονται γρήγορες ιδεολογικές μεταστροφές, είναι ένα βαθύ πολιτικό υπαρξιακό χάος που έχει κάψει κάθε ζωντανή και βιώσιμη πηγή οξυγόνου αξιοπρέπειας και όχι κίβδηλης ελευθερίας. Η αλλαγή στάσεων και απόψεων σε ταχύτερο χρόνο από το σβήσιμο ενός σπίρτου δημιουργούν μια ρευστότητα και μία χαοτική κατάσταση στην οποία ο όρος πολιτική δεν μπορεί να βρει τον ορισμό του στο λεξικό της πραγματικότητας.
Η στάση πολιτικών και κοινοβουλευτικών εκπροσώπων συνηγορεί στη διαπίστωση ότι κάθε ιδεολογικό υπόβαθρο και κατεύθυνση υποκλίνεται ευλαβικά και δουλικά στην ιδεολογία του συμφέροντος και του προσωπικού ωφελισμού. Όχι μόνο ο ρόλος της πολιτικής ως μέσο εκπροσώπησης συμφερόντων του λαού καταρρίπτεται πανηγυρικά αλλά και η στοιχειώδης (αν και λάθος κάποιες φορές) γραμμή της πολιτικής ευθυγράμμισης με μία ιδεολογία και αδιαπραγμάτευτα πιστεύω καταρρίφθηκε σε κάθε της μορφή.
Μία ανύπαρκτη πολιτική κουλτούρα κάνει το μέσο πολίτη να αισθάνεται χαμένος σε μία υπαρξιακή θύελλα και ανεμοδαρμένος από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα βρίσκεται σε ολοένα και άγνωστα εδάφη. Χαμένες οι ρίζες και οι σταθερές του. Η ατομική συνείδηση και ηθική διαμορφώνεται από τη συλλογική κουλτούρα και την πολιτική ηθική. Άλλωστε όσο και να μην το παραδεχόμαστε οι εκπρόσωποί μας είναι κατά κάποιο βαθμό πρότυπα. Σχολιάζουμε τη συμπεριφορά τους και κάποιες φορές αντιγράφουμε κινήσεις τους και την διαμορφώνει ταυτόχρονα. Σε αυτό τον αέναο κύκλο τα δύο στοιχεία επηρεάζουν το ένα το άλλο. Το ερώτημα είναι πώς διορθώνουμε την τωρινή αλληλεπίδραση και μορφή ανταλλαγής στάσεων και πιστεύω ότι να προσδοκάμε καλύτερα αποτελέσματα.
Η ελλιπής ενημέρωση, ο συναισθηματικός φορτισμός των γεγονότων και ο δογματικός τρόπος διεξαγωγής των εκάστοτε συζητήσεων δεν μπορούν παρά να φθείρουν ηθικά και πνευματικά το εκλογικό κοινό.
Η υγιής πολιτικοποίηση μπορεί να αμβλύνει την κομματοποίηση που είναι αντίδοτο στην έλλειψη πολιτικών πιστεύω και θάρρους άποψης. Είναι επίσης αντίδοτο στην συμφεροντολογία και στον προσωπικό τυχοδιωκτισμό. Η ανάπτυξη της πολιτικής και κριτικής σκέψης συμβαδίζει με αυξημένο επίπεδο συλλογικής νοημοσύνης και αίσθησης του ανήκειν. Είναι πίο επιτακτικό από ποτέ να γίνουν οργανωμένες και στοχευμένες ενέργειες ώστε να επιτευχθεί η υγιής μορφή της πολιτικής που είναι η πολιτικοποίηση. Ίσως μέσω αυτής επέρθει τάξη στο υπαρξιακό πολιτικό χάος και οδεύσουμε από την Δύση προς την Ανατολή και όχι το αντίστροφο.