Σε μια άλλη Ελλάδα, η ανάδειξη μιας πολιτικού σαν την Εύα Καϊλή στην αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου –με διακομματική, μάλιστα, εγχώρια στήριξη– θα αποτελούσε σημείο καμπής για την περαιτέρω ανάδειξη των ελληνικών θέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Σε μια άλλη Ελλάδα, η Ελληνίδα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα πρωταγωνιστούσε για την ολοκλήρωση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας στην κατεύθυνση της αποτροπής όχι μόνον του ρωσικού, αλλά και του τουρκικού επεκτατισμού.
Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έθετε ως μια από τις κύριες προτεραιότητές της την επεξεργασία μιας κοινής μεταναστευτικής πολιτικής που θα προστάτευε αποτελεσματικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και δεν θα τις καθιστούσε έρμαιο των δουλεμπόρων, των δικτύων του ισλαμικού εξτρεμισμού καθώς και της ‘βιομηχανίας της αλληλεγγύης’. Δηλαδή της αυξανόμενης πολιτικής επιρροής ΜΚΟ που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η επιβολή της ατζέντας των ‘ανοιχτών συνόρων’, αδιαφορώντας για την δημοκρατική της απονομιμοποίηση, και τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής που θέτει.
Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα επιδιδόταν σε μια μεγάλη εκστρατεία για την πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας (Ελλήνων Μικρασιατών και Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων)· θα κοιτούσε να προσανατολίσει τις νέες πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ώστε να ενθαρρύνουν την παραγωγική στροφή της ελληνικής οικονομίας· θα πίεζε ώστε η ΕΕ να αποκτήσει κοινή δημογραφική πολιτική –αναγνωρίζοντας την ανάγκη όχι μόνο προάσπισης της συνέχειας του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, αλλά και των ίδιων των Ευρωπαίων· κι ακόμη, θα αγωνιζόταν ώστε να κάμψει τις γερμανικές ενστάσεις για την διαμόρφωση μιας αποτελεσματικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ενέργεια, έτσι ώστε η ΕΕ να μην παραμένει άθυρμα πετρομοναρχιών όπως το Κατάρ, και να είναι σε θέση να προστατέψει παράλληλα επί της ουσίας τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις της Ευρώπης από τη δίνη της κρίσης.
Όλα αυτά, σε μια άλλη Ελλάδα όμως· γιατί η σημερινή, καταπώς φαίνεται, το μόνο που μπορεί να συνεισφέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι μια επανάληψη της ιλαροτραγωδίας του ‘σκανδάλου Κοσκωτά’. Με τη διαφορά ότι τα πάμπερς των τελών της δεκαετίας του 1980, έδωσαν τη θέση τους σε σακούλες με ‘μαύρο χρήμα’ από το Κατάρ.
Ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και αρκετούς μήνες αγωνίζεται για να μεταβάλει την υπόθεση της δικής του παρακολούθησής του σε πανευρωπαϊκό ζήτημα, ούτε που τόλμησε να ζητήσει ένα «συγνώμη» ενώπιον του ελληνικού λαού. Από το κόμμα του η Ευρωβουλευτής –άλλοτε πολυδιαφημιζόμενη– που μας έχει διασύρει πανευρωπαϊκώς και διεθνώς. Ενώ εκείνος ήταν που ισχυριζόταν πόσο απαράδεκτο είναι να παρακολουθούνται βουλευτές ή ευρωβουλευτές, μαζί με τον «εθνικό Συνταγματολόγο» Ευάγγελο Βενιζέλο, για να μην ξεχνιόμαστε.
Μια φορά εκπρόσωπος της Ελλάδας ανήλθε σε αυτό το αξίωμα, και πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συμμετέχει σ’ ένα απ’ τα χειρότερα σκάνδαλα στην ιστορία της ΕΕ. Και ο πρόεδρος και συνάδελφός της ούτε που ασχολήθηκε με την ουσία του συμβάντος· προτίμησε να συνεχίσει την κλάψα για την πλαγιοκόπηση του κόμματός του από τη Νέα Δημοκρατία ψελλίζοντας τα περί ‘δούρειων ίππων’. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, πράγμα που αποδεικνύει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίον το κυβερνών κόμμα αυξάνει την επιρροή του στη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι πως ο ίδιος ο Ανδρουλάκης αποδεικνύεται κάθε μέρα απελπιστικά λίγος για πρόεδρός του.
Μικρή σημασία έχει, τέλος, αν η υπόθεση Καϊλή ξεπερνάει την ελληνική της διάσταση και εμπλέκει εξ ίσου, και παράγοντες της ιταλικής πολιτικής ζωής, συγκεκριμένα της σοσιαλδημοκρατίας. Που ξεκίνησε από έναν Κάουτσκι για να καταλήξει σήμερα στην Ευρώπη να αντιπροσωπεύεται από αυτούς τους φαιδρούς ”σακκουλοφόρους”.
Δεδομένων των υπαρξιακών ζητημάτων που θέτει η εποχή μας στον Ελληνισμό, είναι σαφές πως οι εκπρόσωποί του στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι οφείλουν να πρωταγωνιστούν στον αγώνα εναντίον της ευρωπαϊκής κατάπτωσης και παρακμής, όχι να αναδεικνύονται στο επίκεντρό της. Ούτε η κυβέρνηση, όμως, ούτε και η αντιπολίτευση θα εστιάσουν σε αυτήν την διάσταση του ζητήματος.