Η σημερινή κρίση παγκόσμιας υγείας λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού (COVID-19) αποτελεί δοκιμασία, εκτός από την υγεία, για τις ψυχικές αντοχές του ανθρώπινου είδους. Οι αντιδράσεις των ανθρώπων στις κοινωνίες που έχουν επηρεαστεί έχουν δημιουργήσει ένα δίπολο, το οποίο φαίνεται να εκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Στη μία πλευρά βρίσκονται οι «θαρραλέοι» που αψηφούν τον κίνδυνο και τις οδηγίες για περιορισμό κοινωνικών δραστηριοτήτων ”γιατί μια γρίπη είναι κι αυτή”. Η εξαγωγή τέτοιου συμπεράσματος για έναν ιό που έχει λίγους μήνες παρουσίας και ανεπαρκή μέσα ανίχνευσης είναι, αν μη τι άλλο, επικίνδυνη. Στην άλλη πλευρά βρίσκονται οι «τρομοκρατημένοι» που προβλέπουν με βεβαιότητα «μαζικούς θανάτους εκατομμυρίων ανθρώπων στις εισόδους των νοσοκομείων». Μολονότι ο κίνδυνος γι’ αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί, μπορεί ασφαλώς να αποφευχθεί αν οι κοινωνίες εφαρμόσουν εκτεταμένα μέτρα πρόληψης της μετάδοσης. Στη μέση βρίσκεται η μεγάλη μετριοπαθής πλειοψηφία όλων όσων προσπαθούν να ξεχωρίσουν την ειδική γνώμη από τις ανυπόστατες φήμες και αναζητούν ορθή αντίδραση από αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις. Η πρόοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης δημιουργούν μια άνευ προηγουμένου συγκυρία που επιτρέπει παγκόσμιο συντονισμό για τη γρήγορη διακίνηση στοιχείων και την εφαρμογή πρακτικών αντιμετώπισης της πανδημίας. Ταυτόχρονα συντηρούν την ελπίδα για την όσο το δυνατόν ταχύτερη κατανόηση του τρόπου δράσης του ιού και τη δημιουργία φαρμακευτικών παρεμβάσεων που θα εφαρμοστούν με ασφάλεια στο προσεχές μέλλον.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία που επιτρέπει τη χρήση σπουδαίων επιστημονικών και τεχνολογικών εργαλείων για μια ιστορική «αναμέτρηση» του ανθρώπου με έναν ιό, προέκυψε ένα καινούργιο δίπολο στην ελληνική κοινωνία που επαναφέρει μνήμες ιστορικών αναγνωσμάτων για εικονομάχους και εικονολάτρες. Πρόκειται για τους αρνητές έναντι των υποστηρικτών του κινδύνου μόλυνσης μέσω της συμμετοχής στη Θεία Κοινωνία. Γίνεται εύκολα αντιληπτός ο λόγος της αδυναμίας της Εκκλησίας να προσδώσει κίνδυνο σε ένα κορυφαίο κεντρικό μυστήριο της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Από την άλλη, αποτελεί δύσκολο εγχείρημα για οποιονδήποτε να επιχειρηματολογήσει για το επιστημονικά αυτονόητο σχετικά με τον κίνδυνο μετάδοσης ενός παθογόνου μικροοργανισμού μεταξύ όσων μετέχουν ενός μυστηρίου που περιλαμβάνει συνάθροιση και κοινή χρήση «αμόλυντου σώματος και αίματος Χριστού και φθαρτών υλικών στοιχείων που μπορούν να μολυνθούν» όπως περιέγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος Αμερικής.
Προσέγγιση του ζητήματος με απλή λογική οδηγεί στη σκέψη ότι αν ο ίδιος ιός εμφανιζόταν 100 χρόνια πριν, πολλοί άνθρωποι θα πέθαιναν γιατί θα αγνοούσαν την αιτία και την ενδεδειγμένη αντιμετώπισή της. Σήμερα ο άνθρωπος δια της επιστήμης -ή και δια του Θεού για τους πιο πιστούς- κατέχει γνώση που του επιτρέπει να κατανοεί τη φύση, να αναγνωρίζει κινδύνους και να προστατεύεται από αυτούς. Η σύγκριση του αυτονόητου με το μυστηριακό εν είδει πειραματισμών που αφορούν στην υγεία ενέχει πολύ μεγάλη ευθύνη, την οποία κάποιος δύσκολα μπορεί να πάρει εν μέσω μιας τόσο κρίσιμης περιόδου. Οι φωνές λογικής που ακούστηκαν από ορισμένους μόνο εκπροσώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι προσέγγισαν με ρεαλισμό τα θρησκευτικά δόγματα, είναι η μόνη ελπίδα της Εκκλησίας να συνεχίσει να χαίρει του σεβασμού της κοινωνίας.
Οι βιολογικές αντοχές του ανθρωπίνου είδους έχουν δοκιμαστεί εδώ και εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Το είδος άντεξε και μάλλον θα συνεχίσει να αντέχει παρά τις κατά καιρούς έντονες περιβαλλοντικές πιέσεις. Για τη διατήρηση των ψυχολογικών αντοχών του ανθρώπου και της συνοχής της κοινωνίας χρειάζεται νηφαλιότητα, πίστη στη γνώση των πραγματικά ειδικών και σύμπλευση στα αυτονόητα. Εν μέσω μιας τόσο μεγάλης κρίσης για την παγκόσμια υγεία, οι πειραματισμοί δεν ενδείκνυνται.