Όταν ήταν εννέα χρονών ενόχλησε ένα ξωτικό -ή, τουλάχιστον, αυτό που η ίδια νόμιζε ότι ήταν ξωτικό. «Παίζαμε στο οικόπεδο που βρισκόταν μεταξύ των πολυκατοικιών στο Ρέικιαβικ. Εκεί, στο πιο ψηλό σημείο, ήταν ένα βράχος, μεγαλύτερος από όλους τους άλλους κι εμείς ήμασταν σίγουροι ότι ήταν βράχος ξωτικών. Τα ξωτικά δεν πρέπει να τα ενοχλούμε. Παρά τις προειδοποιήσεις των φίλων μου, που μου έλεγαν ότι είναι κακή ιδέα, σκαρφάλωσα μέχρι την κορυφή και όταν μετά πήδηξα από τον βράχο, δάγκωσα τη γλώσσα μου και το στόμα μου γέμισε αίματα. Έτρεξα στο σπίτι κλαίγοντας και δεν πλησίασα ποτέ ξανά τον βράχο». Κι όμως, αυτά τα λέει η 24χρονη Ισλανδή τραγουδοποιός Jófríður Ákadóttir. Και δεν είναι η μόνη.
Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας που διενεργήθηκε το 2007, το 62% των Ισλανδών πιστεύει ότι η ύπαρξη των ξωτικών είναι κάτι περισσότερο από μύθος.
Το ποσοστό αφορά τόσο τους «ένθερμους υποστηρικτές», τους ανθρώπους που πιστεύουν στα ξωτικά, όσο και εκείνους που απαντούν «και γιατί όχι;».
Άλλωστε, στη λαϊκή παράδοση της Ισλανδίας αφθονούν οι ιστορίες με ξωτικά -τα μικρά πλασματάκια με τα μυτερά αυτά, τα huldufólk, όπως τα αποκαλούν, που σε κάποιες εκδοχές μοιάζουν με νεράιδες, όπως η αγαπημένη Τίνκερμπελ από τον Πίτερ Παν.
Τα ξωτικά λοιπόν, πιστεύουν ότι είναι ειρηνικά πλάσματα, τα οποία συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, έχουν επίσης οικογένειες και επιδίδονται στις ίδιες καθημερινές δραστηριότητες, όπως ψάρεμα, αγροτικές εργασίες, και περιστασιακά δίνουν ένα χέρι βοήθειας σε ανθρώπους που, χωρίς την παρέμβαση των ξωτικών, θα κινδύνευαν να χάσουν τη ζωή τους.
Οι «μαρτυρίες» αφθονούν. Ισλανδοί που σήμερα είναι ενήλικες θυμούνται να παίζουν ως πιτσιρίκια με αόρατους φίλους που τα άλλα παιδιά δεν μπορούσαν να δουν (κάτι σαν τους «φανταστικούς φίλους»).
Σε κάθε περίπτωση στο Ρέικιαβικ υπάρχει Σχολείο Ξωτικών, το Elfschool, μία προέκταση του Paranormal Foundation της Ισλανδίας που «γνωρίζει» στους ταξιδιώτες τα μαγικά πλάσματα της Ισλανδίας. Επί της ουσίας, πρόκειται για ένα ανοιχτό φόρουμ όπου τα θέματα συζήτησης περιστρέφονται γύρω από τους μύθους και τη λαογραφία και οι συναντήσεις γίνονται πάνω από μια κούπα ζεστό καφέ σε μια βιβλιοθήκη γεμάτη με «αντικείμενα» και «σύνεργα» ξωτικών.
Ο επικεφαλής του Elfschool, παρότι παραδέχεται ότι δεν έχει συναντήσει στη ζωή του ξωτικό, σημειώνει ότι έχει πάρει συνέντευξη από 900 Ισλανδούς οι οποίοι υποστηρίζουν ότι έχουν (συναντηθεί με ξωτικό).
Οι 75 εξ αυτών ισχυρίζονται ότι διατηρούν φιλία με κάποιο ξωτικό και οι 35 ότι έχουν προσκληθεί σε σπίτια ξωτικών.
«Θα ζούσαμε σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία εάν δεν προέκυπτε το 1700 ο Διαφωτισμός», είπε μιλώντας σε μία «τάξη» του «σχολείου».
«Αλλά ο Διαφωτισμός είχε ένα τρομερό τίμημα. Σκότωσε την πίστη. Όχι μόνο την πίστη, σκότωσε και τους μύθους. Πολλοί στην Ισλανδία πιστεύουν στα ξωτικά επειδή ήμασταν απομονωμένοι. Ο Διαφωτισμός ήρθε στην Ισλανδία το 1941 όταν ο αμερικανικός στρατός εισέβαλε στην Ισλανδία. Και άρχισε να ‘εξοντώνει’ τα ξωτικά...»
Σημειώνεται ότι, η πίστη των Ισλανδών στα ξωτικά δεν αφορά τα θρησκευτικά τους πιστεύω, καθώς μεταξύ αυτών είναι από άθεοι έως βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι.
Τα ξωτικά είναι μυθικά πλάσματα της Σκανδιναβικής μυθολογίας που επέζησαν στις λαϊκές παραδόσεις της Βόρειας Ευρώπης. Αρχικά ως γένος ελάσσονων θεών της φύσης και της γονιμότητας, τα ξωτικά απεικονίζονται συχνά σαν φαινομενικά νεαροί άντρες και γυναίκες εξαίσιας ομορφιάς που ζουν κυρίως σε δάση και άλλες φυσικές περιοχές, υπογείως, ή σε κρύπτες. Περιγράφονται σαν υπεραιωνόβια ή αθάνατα πλάσματα και τους αποδίδουν μαγικές δυνάμεις.
(Με πληροφορίες από BBC)
