Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μιας σπηλιάς στο φεγγάρι, όχι μακριά από το σημείο όπου προσεληνώθηκαν ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν πριν από 55 χρόνια, και υποψιάζονται ότι υπάρχουν εκατοντάδες ακόμη που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μελλοντικούς αστροναύτες.
Μια ομάδα Ιτάλων αστρονόμων ανέφερε τη Δευτέρα ότι υπάρχουν ενδείξεις για ένα τεράστιο σπήλαιο που είναι προσβάσιμο από το βαθύτερο γνωστό λάκκο στο φεγγάρι. Βρίσκεται στη Θάλασσα της Ηρεμίας, μόλις 400 χιλιόμετρα από το σημείο προσγείωσης του Apollo 11.
Ο λάκκος, όπως και οι περισσότεροι από 200 άλλοι που ανακαλύφθηκαν εκεί πάνω, δημιουργήθηκε από την κατάρρευση ενός σκάμματος λάβας.
Οι ερευνητές ανέλυσαν μετρήσεις ραντάρ από το Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA και συνέκριναν τα αποτελέσματα με θολοειδείς κοιλότητες σε σωλήνες λάβας στη Γη. Τα ευρήματά τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Nature Astronomy.
Τα δεδομένα του ραντάρ αποκαλύπτουν μόνο το αρχικό τμήμα της υπόγειας κοιλότητας, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Εκτιμούν ότι έχει πλάτος τουλάχιστον 40 μέτρα και μήκος που εκτείνεται σε δεκάδες μέτρα.
″Οι σεληνιακές σπηλιές παρέμεναν ένα μυστήριο για πάνω από 50 χρόνια. Ήταν λοιπόν συναρπαστικό να μπορέσουμε επιτέλους να αποδείξουμε την ύπαρξη μίας”, έγραψαν σε ηλεκτρονικό μήνυμα οι Leonardo Carrer και Lorenzo Bruzzone του Πανεπιστημίου του Τρέντο.
Οι περισσότερες από τις σπηλιές φαίνεται να βρίσκονται στις αρχαίες πεδιάδες λάβας του φεγγαριού, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Θα μπορούσαν επίσης να υπάρχουν κάποιες στο νότιο πόλο της σελήνης, την προγραμματισμένη τοποθεσία προσεδάφισης των αστροναυτών της NASA αργότερα αυτή τη δεκαετία. Οι μόνιμα σκιασμένοι κρατήρες εκεί πιστεύεται ότι περιέχουν παγωμένο νερό που θα μπορούσε να παρέχει πόσιμο νερό και καύσιμα πυραύλων.
Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν εκατοντάδες λάκκοι στο φεγγάρι και χιλιάδες σωλήνες λάβας. Τέτοια μέρη θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως φυσικό καταφύγιο για τους αστροναύτες, προστατεύοντάς τους από τις κοσμικές ακτίνες και την ηλιακή ακτινοβολία καθώς και από τα χτυπήματα μικρομετεωριτών.
Η κατασκευή καταφύγιων από το μηδέν θα ήταν πιο χρονοβόρα και απαιτητική, ακόμη και αν συνυπολογιστεί η πιθανή ανάγκη ενίσχυσης των τοιχωμάτων των σπηλαίων για την αποφυγή κατάρρευσης, δήλωσε η ομάδα.