Η εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη είναι ιστορικό γεγονός ύψιστης σημασίας. Θα ήταν εθνικά και πολιτικά επικίνδυνη η αγνόησή του. Όπως τραγικά επικίνδυνη θα είναι κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης και καπηλείας της δίκαιης οργής και της πληγωμένης αξιοπρέπειας του λαού μας, της θέλησης του για καθολική αντίσταση.Με απόλυτο σεβασμό οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το τι εκφράζει τι σημαίνει και τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό που ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη.
Μόνον ως αφετηρία καθολικής ανάτασης, κάθαρσης από την παρακμή και τα αίτια της οφείλουμε να προσλάβουμε και να αξιοποιήσουμε το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.. Η μετατροπή του όγκου και του παλμού του συλλαλητηρίου, σε εργαλείο διαίρεσης θα αποτελέσει ένα ακόμα απροσμέ
τρητων συνεπειών ιστορικό λάθος.
Η συγκυρία και το χρέος αξιοποίησης της
Στην παρούσα ιστορική συγκυρία, παρατηρούνται οι κατωτέρω ευνοϊκές για τα ελληνικά συμφέροντα εξελίξεις.
Παρατηρείται η εδραίωση ισχυρότατων εσωτερικών συγκρούσεων στα Σκόπια εντός της Σλαβικής «πλειοψηφίας»,εντός της Αλβανικής μειοψηφίας και το σοβαρότερο μεταξύ Σλάβων και Αλβανών.
Μαχητική διεκδίκηση των Αλβανών για μη Σλαβική ταυτότητα του κρατιδίου, για γλωσσική ισοτιμία, ουσιαστικά για ομοσπονδία και συγκυβέρνηση, απαιτήσεις απαράδεκτες για τους σκοπιανούς «εθνικιστές»..
Παρατηρείται αφύπνιση της Βουλγάρικης και της Ελληνικής μειονότητας και μια εντεινόμενη κατάρρευση του Αλεξανδρο-Μακεδονικού μύθου και των προοπτικών του, στον ίδιο τον Σλάβικο πληθυσμό
Παρατηρούνται αιτίες για αδιέξοδο στην εδραίωση της Αμερικάνικης επιρροής στα Σκόπια.. Οι ΗΠΑ, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, συγχρόνως, τους μετριοπαθείς Σκοπιανούς και τους Αλβανούς εθνικιστές μαξιμαλιστές, ούτε και να χαρίσουν τους οπαδούς του Γκρουέφσκι στη Ρωσική επιρροή και μάλιστα χωρίς ελπίδες επιστροφής. Οι Αμερικανοί θα το σκεφτούν διπλά να μετατρέψουν το κόμμα του Γκρουέφσκι σε Ρώσικο κόμμα. Όπως θα το σκεφτούν διπλά να αποξενώσουν τους Αλβανούς των Σκοπίων (και του Κοσσόβου) χάριν μιας μη βιώσιμης τελικά Σκοπιανής μυθοπλαστικής και μυθόπληκτης μειονότητας. Που τελικά αδυνατεί να καταστεί βιώσιμη εθνική και κρατική οντότητα.
Παράλληλα οι ΗΠΑ δεν θα είχαν πρόβλημα να ενισχύσουν την Βουλγαρία απέναντι σε μια σθεναρά αντιστεκόμενη Σερβία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ έχουν και στο παρελθόν επιδείξει μια «ευαισθησία» απέναντι στην Βουλγαρία. Στα 1917 οι ΗΠΑ με την είσοδό τους στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν κήρυξαν πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Βουλγαρία.
Η κρίση στην Τουρκία και τα στρατηγικά γεωπολιτικά και πολιτισμικά της διλήμματα και αδιέξοδα. Κρίση και αδιέξοδα που θα βαθαίνουν όσο παραμένει ο Ερντογάν στην εξουσία και θα συνεχίσουν να βαθαίνουν όσο παραμένει ανοικτή η σύγκρουση του Μουσουλμανικού κόσμου με το Ισραήλ… και του Τουρκικού Κράτους με τους Κούρδους (Σε 23.000.000 υπολογίζονται οι Κούρδοι της Τουρκίας, το 30/% του πληθυσμού της ).
Οι μέχρι και σήμερα «επενδύσεις» των ΗΠΑ και του Ισραήλ στον Κουρδικό παράγοντα και η μακρόχρονη κοινωνική, ψυχολογική πολιτική αλλά και στρατιωτική προετοιμασία των Κούρδων για την ανεξαρτησία τους.
Η αγεφύρωτη ρήξη ανάμεσα στους κυρίαρχους Σουνίτες της Τουρκίας και τους παραδοσιακά και θρησκευτικά Περσόφιλους και Συρόφιλους Αλεβίτες της Τουρκίας. (Οι Αλεβίτες της Τουρκίας που υπολογίζονται σε 25.000000 θεωρούνται η επόμενη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του Τουρκικού κράτους). Επίσης η επαρκώς δυτικίζουσα Κεμαλική μερίδα των Τούρκικων παραλίων μη εναρμονίσιμη με τον Μουσουλμανικό φονταμενταλισμό του Ερντογάν, προστίθεται στις δυνάμεις που καθιστούν την Τουρκία απρόβλεπτη πηγή προβλημάτων τόσο στο εσωτερικό της όσο και στον περίγυρο της. Η εξελισσόμενη κρίση στην Τουρκία την καθιστά λιγότερη υπολογίσιμη φίλη και στους φορείς του Αλβανικού αλυτρωτισμού.
Η συνεχιζόμενη κρίση στην Λιβύη και το κυριότερο η εύθραυστη ισορροπία στην Αίγυπτο, λόγω της πανίσχυρης Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εκτοπισμένης από την εξουσία την οποία με εκλογές είχε κατακτήσει, συμπληρώνει την εικόνα του περίγυρου μας στην τρέχουσα συγκυρία.
Εθνική και κοινωνική ενότητα ως η μόνη αναγκαία και πολυτιμότερη επιλογή. Από την διαχείριση του χάους στην υπηρεσία και θέσμιση ενός γόνιμου και καρποφόρου περιφερειακού διαλόγου.
Σε αυτόν τον περίγυρο η Ελλάδα δικαιούται να καταστεί μια φωτεινή εξαίρεση. Δικαιούται να διεκδικήσει το ρόλο της χώρας του πολιτισμού του διαλόγου και του πολιτισμού της ειρήνης. Δικαιούται να αποφύγει να καταστεί μέρος μιας προβληματικής περιφέρειας και να φιλοδοξήσει να μεγιστοποιήσει την χρησιμότητα της σε αυτή την περιφέρεια. Να δώσει ένα νέο περιεχόμενο στην Δελφική της παράδοση. Η ενίσχυση του ενδοπεριφερειακού βαλκανικού διαλόγου, η στρατηγική ανάπτυξης βαλκανικής δυναμικής και μείωσης κεντρόφυγων τάσεων στα βαλκάνια πρέπει να είναι το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η λύση του Σκοπιανού.
Πολιτικό σύστημα και πολιτικά κόμματα!
Ένας τέτοιος ρόλος για να υπάρξει, απαιτείται και προϋποτίθεται η αποδοχή του από την πνευματική και πολιτική μας ηγεσία.
Αν αποδεχόμαστε το στίγμα των Βαλκανίων ως πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης, το ρόλο των αιωνίως μοιραζομένων και αιωνίως αμοίραστων σφαιρών επιρροής, τότε τα προβλήματα θα συνεχίσουν να εμφανίζονται με το ένα η το άλλο προσωπείο με την μια η την άλλη αφορμή.
Η όποια λύση του Σκοπιανού δεν καλύπτει το τραγικό κενό ενός οράματος μιας πίστης, μιας στρατηγικής για τον Ελληνισμό και το ρόλο στα Βαλκάνια στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Ένα Έθνος χωρίς όραμα, χωρίς πίστη, χωρίς στρατηγική για το μέλλον πάντα θα είναι και θα παραμένει και ευάλωτο και ανασφαλές.
Αν συνεχίσουμε, στο ρόλο των πολιτικών κομμάτων, να έχουμε αδελφοκτόνους μηχανισμούς διεκδίκησης της εξουσίας, νομής της εξουσίας, τότε δεν έχουμε εθνικό πολιτικό σύστημα. Χωρίς εθνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορούμε να χαράξουμε εθνική στρατηγική σε κανένα επίπεδο.
Η λαϊκή αφύπνιση και κινητοποίηση με αφορμή το Σκοπιανό θα οδηγήσει στο να χτίσουμε από κάτω την αναγκαία αναγέννηση του θνήσκοντας συμμετοχικού μας πολιτισμού, ή θα μετατραπεί σε αφορμή να ξαναανακατέψουμε και να ξανάμοιράσουμε την παλιά φθαρμένη και πολυσημαδεμένη τράπουλα του πολιτικού μας παιχνιδιού. Ενός μακρόχρονου πολιτικού παιχνιδιού με αποτέλεσμα την Εθνική ταπείνωση και κοινωνική παρακμή, την οικονομική πτώχευση, την δημογραφική καταστροφή.
Το όνομα των Σκοπίων και ο Διεθνής ανταγωνισμός: Η ονοματοδοσία ως Μέσο και ως Σκοπός
Ο Διεθνής ανταγωνισμός στα Βαλκάνια σε καμία περίπτωση δεν τελειώνει με το όποιο όνομα δοθεί στα Σκόπια. Η χώρα μας είναι και θα παραμείνει στην δίνη αυτού του σκληρού ανταγωνισμού όποιο και αν είναι το όνομα που θα δοθεί στα Σκόπια. Κατά συνέπεια ο όποιος συμβιβασμός μας, από μόνος του, δεν αρκεί για την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή. Δεν απελευθερώνει την περιοχή από τους ανταγωνισμούς και δεν βελτιώνει τη θέση μας στον περιφερειακό συσχετισμό δύναμης.
Ο ενδοπεριφερειακός ανταγωνισμός επίσης θα εντείνεται όσο στα Βαλκάνια οι Εθνικές πολιτικές ετεροκαθορίζονται. Η άμυνα σε αυτό τον απειλητικό για την χώρα και την περιοχή ανταγωνισμό, η άμυνα από τους εξωτερικούς κινδύνους , είναι η Εθνική και κοινωνική συνοχή και όχι το βάθεμα των εσωτερικών συγκρούσεων …όχι η απαξίωση του εσωτερικού αντιπάλου.
Κατά συνέπεια εθνικό ζητούμενο είναι:
Η διαδικασία ονοματοδότησης των Σκοπίων να μην μειώνει έτι περαιτέρω την κοινωνική και την εθνική μας συνοχή, και κατά συνέπεια την εθνική διαπραγματευτική μας ισχύ. Η ονοματοδοσία αυτή καθ αυτή να μην λειτουργήσει περισσότερο διαλυτικά...διχαστικά, στο «πολιτικό μας μη σύστημα», και στο κοινωνικό μας σώμα. Η διαδικασία ονοματοδοσίας να μην μας καταστήσει θύμα του ανταγωνισμού στην περιοχή. Αν οι τρεις, ως άνω, στόχοι είναι ανέφικτοι τότε η λύση πρέπει να αναβληθεί.
Αυτό που δεν πρέπει να αναβληθεί είναι η απόκτηση ενός εθνικού πολιτικού συστήματος. Είναι το πέρασμα από την φθορά του αντιπάλου, ως πολιτική, στο συναγωνισμό προσφοράς, συναγωνισμό κοινωνικής και εθνικής χρησιμότητας, μεταξύ των κομμάτων Ο πατριωτισμός δεν κρίνεται- δεν μετριέται πια με διακηρύξεις. Μετριέται ως προσφορά στην εθνική και κοινωνική συνοχή και όχι στην διαίρεση. Μετριέται ως προσφορά στην αφύπνιση και την υπεύθυνη συμμετοχή.
Εθνική διαπραγματευτική ισχύς δεν υπάρχει σε μια διαλυμένη κοινωνία και ένα κατακερματισμένο αδελφοκτόνο, πολιτικό μη σύστημα. Η οικειοποίηση της δίκαιης οργής του λαού μας δεν αποτελεί προσφορά, αποτελεί ύβρη.
Η συνέχεια των συλλαλητηρίων αν δεν υπηρετεί αυτό που δεν πρέπει να αναβληθεί, υπηρετεί και αναπαράγει τα αίτια της εθνικής και κοινωνικής παρακμής και θα αποτελεί επικίνδυνη συνέχεια της ύβρεως που αντιμετωπίζει ο λαός μας .
Καλό είναι να μην ξεχνάμε …ενδελέχεια της Ύβρεως …είναι η Νέμεσις.