Η επαναπροσέγγιση Τουρκίας -Εμιράτων μετά από 10 χρόνια δύναται να ιδωθεί στο κατεξοχήν πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής που τείνει να καθιερωθεί στον 21ο αιώνα, ήτοι της διαμερισματοποίησης (compartmentalization).
Εντούτοις εκτός του τρέχοντος ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος λόγω της νομισματικής υποτίμησης και της ανάγνωσης πολλαπλών ευκαιριών διείσδυσης των εμιρατινών κρατικών funds προς απόκτηση σημαντικών ερεισμάτων στην τουρκική αγορά, η προσέγγιση Τουρκίας Εμιράτων εμπεριέχει αναμφισβήτητα και πολιτικό υπόβαθρο, το οποίο εδράζεται στην αμοιβαία υπερ-επέκταση, την οποία υφίστανται οι δύο χώρες.
Τουτέστιν στους περιορισμούς που υπόκεινται και οι δύο αναφορικά με την δυνατότητα άσκησης μεγαλύτερης περιφερειακής επιρροής. Πρωτίστως για την Τουρκία, αυτό προκύπτει απ′ τον οξύ αναθεωρητισμό της Άγκυρας και κυρίως απ την ακραία επιθετική στάση του Τούρκου Προέδρου γεγονός που δημιούργησε εστίες αστάθειας και απειλών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στη Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο στη ζώνη του Σαχέλ μεταξύ άλλων και αδυναμίας της σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο αποδοχής και εμπέδωσης των όποιων τετελεσμένων.
Δευτερευόντως και αυτό ισχύει και για τα Εμιράτα, προκύπτει και εξαιτίας της επιλογής Μπάϊντεν να θέσει υπό μερικό έλεγχο μεσαίες δυνάμεις οι οποίες ερίζουν για αυξημένη επιρροή σε περιφερειακό επίπεδο και οι οποίες σύμφωνα με την νέα αμερικανική οπτική, αυξάνουν τοιουτοτρόπως την ένταση και την αστάθεια δημιουργώντας δυνητικά συνθήκες περιφερειακής ανάφλεξης.
Παρά το γεγονός οτι η Τουρκία υφίσταται το κύριο βάρος της υπερ-επέκτασης, της στασιμότητας των περιφερειακών σχεδίων της σε Λιβύη και Συρία, της οικονομικής δυσπραγίας και της συσπείρωσης εξ αυτού, των υπολοίπων περιφερειακών δρώντων εναντίον των επιθετικών της πολιτικών, τα Εμιράτα δεν έμειναν ανέπαφα από την αναποτελεσματική παρατεταμένη εμπλοκή τους στη Λιβύη και την Υεμένη.
Η προώθηση της ατζέντας Μπάϊντεν με πυρήνα τα ανθρώπινα δικαιώματα ως προϋπόθεση στήριξης καθεστώτων, έγειραν την πλάστιγγα σε μια πολιτική μερικής αναδίπλωσης και μείωσης των εντάσεων. Καθώς η διαμάχη για την επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο θα συνεχιστεί αμείωτα το επόμενο διάστημα και οι δύο πλευρές αποπειρώνται να κερδίσουν χρόνο.
Ειδικά η τουρκική ηγεσία αναδιπλώνεται αποσκοπώντας σε βραχυπρόθεσμα οφέλη, ώστε να ξεπεράσει τον σκόπελο της νομισματικής κατάρρευσης που απειλεί το καθεστώς Ερντογάν υπαρξιακά πλέον.
Αντιστοίχως ο διάδοχος Εμίρης του Άμπου Ντάμπι αποπειράται αφενός να σταθεροποιήσει την εμιρατινή περιφερειακή επιρροή, να κερδίσει πολιτικά ερείσματα στην Άγκυρα μέσω της οικονομικής ισχύος επηρεάζοντας δυνητικά (ανάλογα τις συνθήκες) μελλοντικές τουρκικές πολιτικές υπέρ των εμιρατινών συμφερόντων, αφετέρου σκοπεύει να αποτρέψει περαιτέρω διείσδυση της Τουρκίας στο σουνιτικό Ισλάμ και κατ επέκταση στον Αραβικό Κόσμο όπου η δημοτικότητα Ερντογάν αυξήθηκε πολύ την τελευταία δεκαετία.