Η συμφωνία για το χρέος από το Eurogroup δεν είναι ούτε για να πανηγυρίζουμε ούτε και να μοιρολογούμε όπως μας έχει συνηθίσει το πολιτικό μας σύστημα που όλα τα εργαλειοποιεί. Είναι μια συμφωνία που δίνει χρόνο στην ελληνική οικονομία να ξαναστηθεί στα πόδια της με αντίτιμο μια επαυξημένη επιτήρηση.
Η επιμήκυνση των δανείων και η περίοδος χάριτος μας ξεσφίγγουν λίγο τη θηλειά από το λαιμό για την επόμενη δεκαετία. Βέβαια τα πλεονάσματα του 3.5% ως το 2022 και 2.2% έκτοτε ως το 2060 μας υπενθυμίζουν ότι ο δρόμος εξακολουθεί να είναι ανηφορικός απλώς μειώθηκε λίγο η αρχική κλίση, μήπως και πάρουμε λίγη φόρα. Οι επιστροφές των κερδών από τα SMP και ANFA θα είναι το «σοκολατάκι επιβράβευσης» στις τρίμηνες αξιολογήσεις ως το 2022 καθότι δεν υπάρχουν άλλες δόσεις από τους θεσμούς να περιμένουμε και να μας πιέζουν να προχωρήσουμε τις μεταρρυθμίσεις. Ο βασικός όμως μοχλός πίεσης για να προχωράμε τις μεταρρυθμίσεις και να μην παρεκλίνουμε δημοσιονομικά, θα είναι οι τριμηνιαίες εκθέσεις των θεσμών που θα δίνουν σήμα στις αγορές.
Έχουμε μπροστά μας λοιπόν μια έξοδο, όχι όμως στην ανοικτή πεδιάδα αλλά σε ένα στενό, προδιαγεγραμμένο μονοπάτι, με περιορισμένη ελευθερία κινήσεων που αποτρέπει τα μπρος πίσω. Όσο πιο γρήγορα και σταθερά το διατρέξουμε, για να βγούμε στο ξέφωτο τόσο το καλύτερο. Ένα μάθημα που δεν μάθαμε στα 8 χρόνια των μνημονίων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ένα minimum συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων που είναι το κλειδί για την αξιοπιστία της χώρας. Μια αξιοπιστία που ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε τη χαριστική βολή το πρώτο εξάμηνο του 2015. Την έσπρωξε ο κ. Τσίπρας στο γκρεμό του λαϊκισμού και όταν ρωτήθηκε γιατί τη σκότωσε, ουσιαστικά απάντησε «Όχι εγώ, η βαρύτητα…» (δηλαδή ο κ. Βαρουφάκης).
Η προχθεσινή συμφωνία στο Eurogroup είναι σαν μια συστατική επιστολή προς τις αγορές οι οποίες θα μας υποδεχθούν από τον Σεπτέμβριο. Μια συστατική επιστολή την οποία όμως δεν θα την χαρακτηρίζαμε και ενθουσιώδη παρά τα θετικά σχόλια του διεθνούς τύπου. Το μήνυμα προς τις αγορές από μια τέτοια διευθέτηση χρέους που συνοδεύεται από στενή επιτήρηση, είναι ότι δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα να εκτροχιαστεί πάλι, γιατί αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που ασχολούμαστε μαζί της. Η εποπτεία φεύγει από τους θεσμούς και πηγαίνει ουσιαστικά στις αγορές. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτή η εποπτεία δεν χωράει «πολιτική διαπραγμάτευση» όπως με τους θεσμούς, οπότε καλό είναι οι πολιτικές δυνάμεις από δω και πέρα να κοιτάξουν επιτέλους την πραγματική οικονομία και όχι την επικοινωνία και την ψηφοθηρία. Αλλιώς το «μαξιλάρι» που φτιάχνεται με τόση επιμέλεια, δεν θα μπορεί να μετριάσει τη σύγκρουση με την οικονομική πραγματικότητα…