Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνουν απίστευτες συμπτώσεις όπως σ΄εκείνη την φωτογραφία από τα γερμανικά αρχεία της Κατοχής όπου ανακάλυψα τον εαυτό μου, 13 χρονών, στην πλατεία με τους φοιτητές που είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι με αυτού του είδους τις συμπτώσεις είναι γεμάτη η ζωή μου. Σε βαθμό που με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν άτομα ζωντανά ή φωτογραφημένα που κατέχουν κάποιο αόρατο κύμα σε μήκος ικανό να αναγγέλλει την παρουσία μου όταν περνάω από κοντά τους. Τα αναφέρω γιατί δεν νομίζω να είναι καθημερινά αυτά τα επεισόδια. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που μετέχει σ’ αυτά. Τα ονομάζω «Συμπτώσεις» γιατί δεν βρίσκω άλλη λέξη μαγικότερη.
Μια και αρχίσαμε τις συμπτώσεις με το βασίλειο της Τύχης ας πάμε στον Τομ Κράιτον, τον Αμερικανό καπετάνιο που μας πήγαινε στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου με το γιοτ του να γυρίσουμε μια ταινία για το ΒΒC. Αυτό έγινε το 1961. Το 1972 βρίσκομαι στο Σαν Φρανσίσκο για την ταινία μου για τα Μπλουζ. Το ξενοδοχείο μου βρίσκεται πάνω δρόμο αυτόν που είναι η συνέχεια της γνωστής Γέφυρας του Σαν Φρανσίσκο. Βγαίνω και σταματώ το πρώτο ταξί που περνάει. Και ποιος είναι ο οδηγός; Ο Τομ Κράιτον !
Πάμε στον Παύλο (ξεχνάω το επώνυμο) Φιλόλογο που ήταν στη παρέα μας στο Πατάρι του Λουμίδη, το 1953. Το 1964 βρίσκομαι στο Σικάγο για μια διάλεξη. Με φιλοξενεί ένας φίλος που μένει στα περίχωρα. Επιστρέφω το βράδυ να πάρω το τρένο. Το μετρό με αφήνει σε 100 μέτρα από τον σιδηροδρομικό σταθμό.. Είναι πίσσα σκοτάδι. Κανένα φως. Και ψυχή στον δρόμο. Έχω κάνει πενήντα βήματα, όταν ακούω μια φωνή από πίσω μου:
-Ροβήρε!
Στέκομαι. Κάτι άλλο θα άκουσα. Γυρίζω να δω, Στα 40 μέτρα στέκεται ένας ψηλός και με κοιτάει. Κάνω τρία βήματα κάνει τρία βήματα και τον αναγνωρίζω. Πέφτουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Είναι ο Παύλος ο φιλόλογος από το πατάρι του Λουμίδη!
-Πίσω μου στο ημιυπόγειο είναι ένα εστιατόριο, μου λέει.
Εγώ καθόμουν με την πλάτη στο τοίχο, κοντά στο παράθυρο. Ακούω βήματα και δεν ξέρω γιατί γύρισα να δω. Πρόλαβα να δω κάποιον που πέρασε. Στο σκοτάδι. Δεν ξέρω γιατί. Μου φάνηκε πως ήσουν εσύ...
Ναι ήμουν εγώ! Αυτές οι συμπτώσεις είναι ενδιαφέρουσες αλλά ωχριούν μπροστά σ΄αυτό που θα σας πω τώρα
Μετά την Πάντειο πήρα μια υποτροφία από το Syracuse University, της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Και έγινα κ΄εγώ exchange student. Σπουδαστής εξ ανταλλαγής! Έτσι μας λέγανε εμάς τους ξένους υποτρόφους.
Στο Πανεπιστήμιο σε υποχρεώνουν να παρακολουθήσεις και μαθήματα έξω από την ειδίκευσή σου. Για μια ευρύτερη εγκυκλοπαιδική κατάρτιση. Η Σχολή Μάξγουελ Πολιτικών Επιστημών είναι από τις καλύτερες στην Αμερική και αποφάσισα να πάρω το μάθημα Διεθνών Σχέσεων για να συμπληρώσω. και τίς σπουδές μου στην Πάντειο. Καθηγητής ο Δρ Κούλσκυ, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας. Διάλεξα για θέμα την αποπομπή του Στρατάρχη Τίτο από την Κομινφόρμ, την πολιτική και οικονομική Συμμαχία των Ευρωπαϊκών χωρών με κομμουνιστική κυβέρνηση. Μια απάντηση στο ΝΑΤΟ και στο Σχέδιο Μάρσαλ. Ήθελα να μάθω το γιατί.
Πήρα μερικές πληροφορίες ενδιαφέρουσες από την Γιουγκοσλαβική Πρεσβεία αλλά πήγα και στην (τεράστια) Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Μπαίνοντας στην αίθουσα με τα πολιτικά βιβλία δεξιά μου είναι μια βιβλιοθήκη με λεξικά. Σκύβοντας να τα δω βλέπω ένα βιβλίο δίπλα με τίτλο “International Exchanges” (Διεθνείς Ανταλλαγές). Ανταλλαγή ήμουν κι’ εγώ. Το παίρνω από περιέργεια, το βιβλίο, το ανοίγω και εκεί που το ανοίγω βλέπω την φωτογραφία μου!
Μάλιστα.
Μένω κοκαλωμένος για ένα διάστημα. Είμαι στην Αμερικανική Βιβλιοθήκη της Αθήνας, στην αίθουσα των αναγνωστών, με ένα βιβλίο στο χέρι. Την εποχή που μάθαινα αγγλικά. Κάποιος μας φωτογράφησε για τις διεθνείς ανταλλαγές. Έκανα μια φρικιαστική πράξη. την μόνη το ορκίζομαι, σε όλη μου τη ζωή. Έφυγα με τις Διεθνείς Ανταλλαγές στην τσέπη. Γιατί αλλιώς πώς θα με πιστεύατε.
Στη φωτογραφία είμαι ο νεαρός δεξιά, με κοντά παντελόνια - κάτι που συνηθίζονταν εκείνη την εποχή - και διαβάζει ένα βιβλίο. Θα την βρείτε πιο πάνω και στο βιβλίο μου «Ο Κόσμος κατ’ Εμέ»(1).
Στην επόμενη σύμπτωση το περίεργο είναι ότι ο Στρατάρχης Τίτο χωρίς να γνωρίζει ποιος είμαι έκανε μια Χριστιανική πράξη που του ζήτησα. Νομίζω. Ποιος άλλος θα μπορούσε να την κάνει; Το ίδιο θα νόμιζε και ο φίλος μου ο Νίκος Τερζάκης που μου ανακοίνωσε ότι Κώστας Προβελέγγιος φίλος μου, Δημοτικός Σύμβουλος στην Αθήνα που είχε εξοριστεί στην Λέσβο από την Χούντα, αρρωσταίνει και τον φέρνουν στην Αθήνα γιατί υποπτεύονται καρκίνο στον εγκέφαλο. Θα του κάνουν παρακέντηση. Αλλά μπορεί να έχει κακό τέλος. Ο Κώστας θέλει να δει πριν την κόρη του. Αλλά είναι καλοκαίρι και η Καιτούλα κάνει τουρισμό στην Γιουγκοσλαβία με τον θείο της Γιώργο Βουδούρη. Στο αυτοκίνητο είναι και τα παιδιά του το ένα εκ των οποίων ήταν ο σημερινός Οδυσσέας Βουδούρης, ο γιατρός, πρώην Βουλευτής.
Διαβάστε επίσης: Διαστημικές συναντήσεις με τον Στρατάρχη Τίτο
Είναι Κυριακή, παρισινό μεσημέρι και ακούστε τι μου ζητάνε Εγώ, από το Παρίσι, να βρω την Καιτούλα το πολύ μέσα σε μια ώρα για να προλάβει να είναι εγκαίρως στην Αθήνα κοντά στον πατέρα της! Μου δίνουν μόνο τον αριθμό του αυτοκινήτου του Βουδούρη. Δεν γνωρίζουν που βρίσκεται το αυτοκίνητο και οι επιβάτες του. Και δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα εκείνη την εποχή. Και μόνο με μια στρατιωτική επιχείρηση ολκής, με μια μεραρχία που θ΄αρχίσει να ψάχνει τον αριθμό του αυτοκινήτου σε όλη τη χώρα, ίσως να μπορούσε να βρεθεί η Καιτούλα. Αυτό ακριβώς έπρεπε να ζητήσω από τον Στρατάρχη Τίτο. Και τον πήρα στο τηλέφωνο! Τον Στρατάρχη Τίτο. Να του θυμίσω τι είχα γράψει γι ’αυτόν. Φυσικά δεν μου τον δώσανε. Επιμένω και η Γιουγκοσλάβα από το Τηλεφωνικό Κέντρο του Βελιγραδίου με ρωτάει γιατί τον θέλω. Της εξηγώ στα γρήγορα την όλη ιστορία. Έχουν περάσει ήδη 15 λεπτά. Μου λέει θα δω τι μπορεί να γίνει και θα σας πάρω. Με πήρε σε 18 λεπτά. Και τι μου λέει; Ορίστε μιλήστε με το Κύριο Βουδούρη! Γιώργο, πώς σε βρήκαν, τον ρωτάω, για να δω μήπως είχε επέμβει ο Τίτο συγκινημένος από την ιστορία που της μετέφερα.
-Μου τελειώσαν τα τσιγάρα. Είναι Κυριακή και μόνο σ΄ένα ξενοδοχείο πουλούσαν. Μπαίνω και ακούω να φωνάζουν από μεγάφωνο Βουντούρης Βουντούρης.
Ο Γιώργος έφυγε για την Βενετία όπου μόλις πρόλαβε να πάρει το αεροπλάνο για την Ρώμη και την Καιτούλα και από κει για την Αθήνα. Η τηλεφωνήτρια μου είπε πως είχαν πάρει όλα τα Ξενοδοχεία της Γιουγκοσλαβίας και τους είπαν να φωνάζουν Βουδούρης-Βουδούρης επί μία ώρα συνέχεια, από το μεγάφωνο του ξενοδοχείου(2)
Η Καιτούλα έφτασε εγκαίρως στο νοσοκομείο να δει τον πατέρα της εγκαίρως.
Τα υπόλοιπα στο εγγύς μέλλον κορονοϊού θέλοντος.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Ροβήρου Μανθούλη
1. Ρ.Μ. «Ο Κόσμος κατ’εμέ» Εκδ. Γαβριηλίδη
2. “Lilly’s Story” Σκηνοθεσία Ροβήρου Μανθούλη