Μια ουσιαστική ανάλυση για το ζήτημα της βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού, με δεδομένη και τη δημογραφική γήρανση στην Ελλάδα, επιχειρεί μέσα από το βιβλίο του «Συνταξιοδοτικό, το πρόβλημα και η λύση», ο Γεώργιος Κ. Μπήτρος, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ).
Στο βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο, πραγματοποιείται σύγκριση των βέλτιστων πρακτικών σε πέντε χώρες (Αυστραλία, Ιρλανδία, Δανία, ΗΠΑ, Κίνα). Προτείνεται δε ως λύση να καλυφτούν από το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα οι εργαζόμενοι ηλικίας 45 ετών και άνω και όλοι οι νεότεροι να λάβουν πίσω τις συνταξιοδοτικές τους εισφορές και να αναζητήσουν κάλυψη από τους κεφαλαιοποιητικούς πυλώνες του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Ο Γεώργιος Κ. Μπήτρος προβλέπει ότι για την επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της μεταρρύθμισης θα απαιτηθούν 35 χρόνια, δημοσιονομικές δαπάνες και θυσίες «οι οποίες ξεπερνούν τα συνηθισμένα μέτρα των Ελλήνων». Προειδοποιεί ωστόσο ότι αν δεν υπάρξουν παρεμβάσεις, οι επιπτώσεις θα είναι οδυνηρές, καθώς με τους δημογραφικούς ρυθμούς της Ελλάδας, το Δημόσιο δεν θα είναι σε θέση να αυξάνει στο διηνεκές την επιδότηση των συντάξεων, χωρίς να επιβάλλει νέους φόρους υπό συγκυρίες αναπτυξιακής υστέρησης. Όπως αναφέρεται, το πρόβλημα δεν θα μπορεί εσαεί να κρύβεται κάτω από το χαλί και θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.
Προς επίρρωση δε των επιχειρημάτων του στην κατεύθυνση υιοθέτησης αυτού του μοντέλου, ο συγγραφέας σημειώνει ότι από τη συγκριτική προσέγγιση προέκυψε ότι στις πέντε χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν ανάλογες μεταρρυθμίσεις, παρατηρήθηκε τόνωση της ανάπτυξης. Όπως γράφει, εφόσον επιτευχθούν αντίστοιχοι ρυθμοί και στην Ελλάδα, οι αισιόδοξες προοπτικές θα κρατούν τους νέους στη χώρα και η χώρα θα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για αναφορά και απομίμηση.
Υπενθυμίζεται ότι ο καθηγητής Γεώργιος Κ. Μπήτρος ήδη από τη δεκαετία του 1990 είχε προβλέψει την ελληνική κρίση χρέους που τελικά οδήγησε στον μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και είχε αρθρογραφήσει σχετικά σε μεγάλα ΜΜΕ, όπως η εφημερίδα «Τ0 ΒΗΜΑ», κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι με την αρθρογραφία του είχε αναφερθεί στην ανάγκη ενίσχυσης των ιδιωτικών επενδύσεων πριν την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και συνολικά αλλαγής της οικονομικής πολιτικής πριν και μετά την υιοθέτηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος.