Αν παρατηρήσει κάποιος τις παροιμίες ενός λαού, εκτός από την σοφία που περικλείεται μέσα σε μια δυό προτάσεις (συνήθως), θα διαπιστώσει και κάποιες μικρές αλλά εξαιρετικά σημαντικές λεπτομέρειες για τον τρόπο σκέψης αυτού του συγκεκριμένου λαού, ειδικά αν συγκρίνει την δικιά του παροιμία με αυτές των υπολοίπων που περιγράφουν το ίδιο φαινόμενο.
Ας πάρουμε το γνωμικό μας “Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει”.
Η μετάφραση που δίνεται στο λεξικό μας είναι: “Όταν ακούγονται πολλές απόψεις για ένα θέμα και οι άνθρωποι μιλάνε και φωνάζουν όλοι μαζί, ούτε αποφάσεις μπορούν να πάρουν αλλά ούτε μπορούν να προχωρήσουν σε κάποια ενέργεια (σωστή). ” Την λέξη “σωστή” προσθέτω ευκτικά εγώ στο τέλος.
Τώρα ας προσπαθήσουμε να δούμε ποια συγκεκριμένη έκφραση χρησιμοποιούν στις γλώσσες τους οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης.
too many cooks spoil the broth (αγγλικά)
trop de cuisiniers gâtent la sauce (γαλλικά)
Zu viele Köche verderben den Brei (γερμανικά)
troppi cuochi guastano la cucina (ιταλικά)
demasiados cocineros arruinan el caldo (ισπανικά)
Ju fler kockar, desto sämre soppa. (σουηδικά)
Ένα συμπέρασμα (προσωπικό);
Στην πατρίδα μας φαίνεται να μας ανησυχεί περισσότερο το αν, θα αργήσει να ανατείλει ο ήλιος, από το αν θα φάμε σωστά.
Στην “κοινή” μας διοικητική γλώσσα, αλλά και αναφορά στο επίκαιρο θέμα που συζητιέται στην Ε.Ε., περισσότερο φαίνεται να “σκιάζεται” κυριολεκτικά η Ελληνική ψυχή για τον αν θα συνεχίσουμε να έχουμε θερινή ή χειμερινή ώρα, παρά για το αν αυτό που θα μαγειρέψουμε, τρώγεται ή είναι για τα σκουπίδια και εν τελικά άχρηστο.
Η αναφορά σε όλα τα αρχαία, σύγχρονα αλλά και θρησκευτικά κείμενα στο Ελληνικό φως, ή την έλλειψη του, φαίνεται να καθορίζει περισσότερο από κάθε άλλο Λαό συμβολικά αλλά και πραγματικά την ζωή εμένα, του Έλληνα. Επιπλέον και στην ερμηνεία θεατρικά αποδίδουμε το, ηθοποιός = φως.
Επίσης και στην λαϊκή μας Τέχνη παρατηρούμε πως το Θέατρο των Σκιών και οι συμβολισμοί του μοιάζουν περισσότερο να αποδίδουν και να περιγράφουν τον σύγχρονο χαρακτήρα μας. Περισσότερο θά΄λεγα και από το Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, που ναι μεν προσπαθούμε περήφανα να διδάξουμε αλλά αρνούμαστε επίμονα να αντλήσουμε την πυκνή ουσία και τις διδαχές του, από το απύθμενο σοφό πηγάδι του.
Το Αρχαίο Θέατρο μας αρέσει να το παρουσιάζουμε στα αρχαία μας αμφιθέατρα μας αλλά και σε αυτά που εν αγνοία τους δημιούργησαν με φουρνέλα οι δουλευταράδες νταμαρτζήδες * και που μάταια εμείς οι “μοντέρνοι” προσπαθούμε διδάξουμε στα κενά σχολεία μας. Είναι περισσότερο τα δρώμενα και οι συμπεριφορές στην ανατολίτικη φιγούρα του Καραγκιόζη και των υπολοίπων συμπρωταγωνιστών του, που περιγράφουν ανάγλυφα τον χαρακτήρα μας και ειδικά την οχλαγωγία και τον σύγχρονο ελληνικό κρότο.
* προσωπικά θεωρώ ότι συμβολικά θα έπρεπε να είχαν δικαίωμα να ζητήσουν και μέρισμα συνταξιοδότησης από το Υπουργείο Πολιτισμού μια και οι δυναμίτες τους προάγουν εδώ και δεκαετίες τον εξ ίσου δυναμικό ως εκρηκτικό πολιτισμό μας.