Χθες το απόγευμα τσακώθηκα με τη 10χρονη κόρη μου, η οποία έκανε αντιγραφή το λεξιλόγιο των Αγγλικών της, εντελώς μηχανικά όμως. Όπως διαπίστωσα ρωτώντας τη αργότερα τις λέξεις, είχε πραγματικά μάθει ελάχιστες.
Μετά άρχισαν τα γνωστά «κομμένο το τάμπλετ», «με απογοήτευσες», «δεν έχεις πραγματικό ενδιαφέρον για το σχολείο», κλπ.
Το αποτέλεσμα: πριν τον ύπνο ήμασταν και οι δύο με τα νεύρα τσατάλια, εγώ ενοχική να αναρωτιέμαι τι μάνα είμαι που φωνάζω κάθε μέρα για το διάβασμα και εκείνη επίσης ενοχική, φαντάζομαι να αναρωτιέται τι κακό έχει κάνει πια και αξίζει τόσο πολλή κατσάδα.
Επειδή λοιπόν μετά από ένα χρόνο εναλλαγής ανοιχτού-κλειστού σχολείου ο κόμπος έχει πια φτάσει στο χτένι, ήταν χθες βράδυ μια σωστή στιγμή για απολογισμούς και επαναστατικές σκέψεις. Μοιράζομαι μερικές…
Πρώτον: Είναι άραγε δουλειά της μαμάς (ή του μπαμπά, ανάλογα ποιος κάνει τον «βοηθό» διαβάσματος σε κάθε σπίτι) να φωνάζει για να γεννήσει στο παιδί ενδιαφέρον για το μάθημα;
Πολλώ δε μάλλον για το διαδικτυακό μάθημα που όλοι καταλαβαίνουμε πως δε μπορεί να είναι εξίσου διαδραστικό και συναρπαστικό με το κανονικό.
Γιατί -και με ποια προσόντα- μπορώ εγώ να δημιουργήσω κίνητρα στο παιδί μου να ενδιαφερθεί για τα μαθήματά της, να μην τα διεκπεραιώνει μηχανικά και να διατηρεί όσο γίνεται πιο ψηλά τη συγκέντρωση και διαύγειά του όταν είναι σφηνωμένη -κυριολεκτικά- μπροστά σε μια οθόνη σχεδόν τη μισή μέρα;
Δεύτερον: Σε γενικές γραμμές βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι πολύ βαθιά στους/στις εκπαιδευτικούς που μέσα σε τρομερά αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Το εννοώ.
Αν δεν είχε περάσει η μόδα του χειροκροτήματος στα μπαλκόνια, ασυζητητί οι μάχιμοι δάσκαλοι και οι δασκάλες θα άξιζαν ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα.
Όμως, υπάρχει πραγματικά η ψευδαίσθηση ότι η ταχύτητα στην κάλυψη ύλης και ο βομβαρδισμός δουλειάς για το σπίτι σε αυτές τις συνθήκες έχουν αποτέλεσμα;
Κατανοώ την ανάγκη κάλυψης ύλης και στα ιδιωτικά σχολεία την ανταπόκριση στην απαίτηση των γονέων να πιάνουν τόπο τα δίδακτρά τους, όμως τι μένει τελικά στα παιδιά;
Τρίτον: θα μιλήσει κανείς για το θέμα της ειδικής αγωγής στην εποχή της τηλεεκπαίδευσης;
Υπάρχουν παιδιά με δυσκολίες συγκέντρωσης και λοιπές δυσκολίες εμπέδωσης και μάθησης γενικότερα. Πώς τρέχουν αυτά τα παιδιά να εμπεδώσουν την ύλη όλο αυτό το διάστημα της τηλεεκπαίδευσης; Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν; Με τι αυτοπεποίθηση κάνουν μάθημα; Ποια είναι η ψυχολογία τους;
Τέταρτον: Και μιας ανέφερα τον παράγοντα «ψυχολογία»…
Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε εκπαιδευτικός. Ζώντας όμως με μια 10χρονη, αγανακτισμένη προέφηβη που είναι στα κάγκελα από την κλεισούρα, την καθιστική ζωή, το στρες του Covid ολούθε γύρω της και άλλα διάφορα, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο αγχωτικά, δεν μπορώ να μη διαπιστώνω την ανάγκη ψυχολογικής στήριξης.
Σε ομάδα, ακόμα καλύτερα. Θα με χαροποιούσε στην ψηφιακή της τάξη κάποιες ώρες την εβδομάδα ή το μήνα να μην έκανε το κανονικό της μάθημα, αλλά να συζητούσε θέματα που την απασχολούν. Θέματα που λίγο-πολύ γεννούν σε όλα τα παιδιά άγχος, φόβο, αβεβαιότητα.
Πιστεύω πραγματικά ότι ομαδικές δραστηριότητες με σκοπό την ψυχική εκτόνωση και την έκφραση θα βοηθούσε σημαντικά να είναι η κόρη μου λιγότερο αγανακτισμένη και όχι τόσο πολύ στα κάγκελα. Και ας ήταν λίγο πιο πίσω στην ύλη-αν ήταν πιο ήρεμη και ισορροπημένη, προσωπικά καθόλου δε θα με πείραζε.
Τελικά χθες βράδυ -πίνοντας το 2ο ποτήρι κρασί στον καναπέ και με τις ενοχές της κατσάδας για τα μαθήματα να ξεχειλίζουν- αποφάσισα ότι δε θέλω άλλο να κρίνω το παιδί μου μόνο σα μαθήτρια.
Γιατί αυτό εισπράττει όταν το μόνο που κάνω είναι να αξιολογώ μέσα στη μέρα αν είναι συγκεντρωμένη στο τηλεμάθημα, αν έχει ενδιαφέρον για τα διαβάσματα ή αν κοιμάται νωρίς για να είναι ξεκούραστη στα μαθήματα της επόμενης μέρας.
Ούτε είναι δουλειά μου να κουνάω το δάχτυλο ή να δημιουργώ ερεθίσματα για το σχολείο.
Και επειδή ακριβώς δεν είμαι δασκάλα, σκέφτομαι να χαλαρώσω με τις κατσάδες. Και να χαίρομαι για το παιδί μου βλέποντάς το ολιστικά, δηλαδή σαν ένα κοινωνικό άνθρωπο, δημιουργικό, με αίσθημα δικαίου, χιούμορ και πολλή αγάπη μέσα του.
Α, και σαν έναν άνθρωπο που ψηλώνει γρήγορα (σήμερα τη μέτρησα και είναι 1.50). Βλέπετε, έχω πολλούς λόγους να χαίρομαι, αντί να φωνάζω για το διάβασμα. «Άσπα, κάνε ό,τι μπορείς και εγώ είμαι εδώ για να παίξουμε, να κουτσομπολέψουμε, να γελάσουμε και να φτιάχνουμε κρέπες με σοκολάτα» - αυτή η μαμά θέλω να είμαι. Ναι, γιατί μετά από ένα χρόνο ακριβώς που αυτός ο κόσμος χάνεται - λίγο με ενδιαφέρει πια το παιδί μου να είναι σοφό. Το προτιμώ χαμογελαστό, ήρεμο και ισορροπημένο.