Η κοινωνία αποχαιρετά σιγά σιγά το καλοκαίρι. Ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη νέα περίοδο μέσα σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και αγωνίας, κυρίως λόγω της εξέλιξης του κορονοϊού. Όλο αυτό το διάστημα η κοινωνική ατμόσφαιρα έγινε ιδιαίτερα τοξική, τόσο από τη γραφική και βροντόφωνη μερίδα των υποστηρικτών της… άποψης ο «ιός δεν υπάρχει», όσο όμως κι από τη νεόκοπη στρατιά των υπερθεματιστών, που προωθούν με πάθος τη θέση ο «ιός ήρθε για να μείνει».
Για την πρώτη κατηγορία δεν υπάρχει περιθώριο σοβαρού αντιλόγου, καθώς η σκέψη και ο προβληματισμός τους πλανώνται σε μια σφαίρα υπερρεαλισμού και η κάθε μάχη που τυχόν δοθεί, θα είναι εκ των προτέρων χαμένη. Ωστόσο αυτοί ίσως να προκαλούν το λιγότερο κακό, καθώς όλες αυτές οι θεωρίες συνομωσίας και οι πομπώδεις βερμπαλισμοί είναι τόσο κούφιοι, που η αβασιμότητά τους καθίσταται αυτομάτως προφανής. Το μόνο που ίσως προκαλούν είναι το γέλιο και το …τρολάρισμα. Όσοι δε θεωρούν ότι επηρεάζουν τον πληθυσμό, είτε το κάνουν υστερόβουλα, είτε θα πρέπει να συμπεριλάβουν τους εαυτούς τους σε αυτή την μειοψηφία των φαντασμένων.
Οι άλλοι όμως, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Δεν πετούν πιστολιές στον αέρα, αλλά επενδύουν. Η εξάπλωση της νόσου αποτέλεσε πρώτης τάξεως ευκαιρία. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να δικαιολογεί την παρουσία τους.
Το βλέπουμε στο χώρο των ΜΜΕ, της επιστήμης, της πολιτικής, ακόμη και του επιχειρείν. Βλέπουμε κάποιους δημοσιογράφους να έχουν ταυτίσει την επαγγελματική τους εξέλιξη με την… αύξηση των κρουσμάτων. Φαίνεται από την αμήχανη αύρα του προσώπου τους, κάθε φορά που ένα αισιόδοξο νέο βγαίνει στον αέρα και από τη λάμψη που εκπέμπουν, κάθε φορά που υπάρχουν ειδήσεις επιδείνωσης της κατάστασης.
Στο χώρο της επιστήμης επίσης. Ολόκληρες επιστημονικές κάστες έχουν δημιουργηθεί ταχύτατα, γύρω από τη νέα νόσο. Τις βλέπουμε να υψώνουν τείχη αμφισβήτησης για κάθε αισιόδοξη επιστημονική ανακάλυψη και να χτίζουν μεθοδικά το δόγμα του ανίκητου και πανίσχυρου ιού. Αναγάγουν σε τεκμήριο το ένα ή τα δύο ιδιαίτερα κρούσματα, που ξεφεύγουν από τον κανόνα και υποβαθμίζουν τα συντριπτικά στατιστικά στοιχεία της ίδιας της νόσου.
Στο χώρο της πολιτικής δίνεται χώρος για απομείωση της ισχύος του κοινοβουλευτισμού και πολλές φορές επιβάλλονται μέτρα, που όχι μόνο στραγγαλίζουν την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά σχεδόν...απαγορεύουν τη σκέψη και τον προβληματισμό των πολιτών.
Στο δε επιχειρείν, μια νέα ταχέως αναπτυσσόμενη επιχειρηματικότητα έχει αναπτυχθεί γύρω από την αντιμετώπιση, αλλά κυρίως γύρω από το νέο τρόπο ζωής παρουσία του ιού, που καθιστά την πανδημία προαπαιτούμενο ύπαρξής τους.
Με λίγα λόγια μέσα σε μισό χρόνο φτιάχτηκαν συστήματα στον κόσμο, στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα που… ζουν και θα ζουν όσο υπάρχει κορονοϊός, ενώ η απουσία του θα σημάνει την εξαφάνισή τους.
Αυτό λοιπόν το νέο στάτους, αυτά τα νεοαναδυόμενα συστήματα, αυτές οι νέας μορφής ελίτ, ίσως αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο της ανθρωπότητας, για να τελειώσει μια κι έξω με αυτή την ιστορία.
Θα ζήσουμε, αν δεν ζούμε ήδη, στιγμές όπου η μια χώρα θα αμφισβητεί τα επιτεύγματα της άλλης, η μια επιστημονική κάστα θα λοιδορεί τις ανακαλύψεις της άλλης, η μια φαρμακευτική εταιρία θα υποδαυλίζει τα ερευνητικά αποτελέσματα της άλλης. Θα έχουμε εμβόλιο , αλλά δεν θα έχουμε, θα υπάρχει θεραπεία, αλλά δεν θα υπάρχει…
Ο ρόλος της πολιτικής, ακόμη και της πολιτικής ελίτ, σε αυτή την συγκυρία είναι κομβικός. Δεν θα πρέπει να αφήσει να σχηματοποιηθούν αυτές οι δύο πλευρές, αλλά να αντιμετωπιστεί η νόσος ως ένας κοινός εχθρός. Θα πρέπει να επιβληθεί ένα είδος επιστημονικής συστράτευσης και η μάχη με τη νόσο να λάβει το χαρακτήρα παγκόσμιας εκστρατείας.
Να μην αφεθεί να μετατραπεί σε παγκόσμιο ανταγωνισμό, γιατί τότε δυστυχώς θα ζούμε με τον κορονοϊό για πολλά χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια τη ζωή μας.
Καλημέρα!