«Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά την αναθεώρηση του Συντάγματος». «Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά τα νομοθετήματα ανακούφισης των περισσότερο πληγέντων από την κρίση και από τα μνημόνια». «Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά τις σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας, δια του συμφώνου με τον Αρχιεπίσκοπο». «Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά τη λύση του Μακεδονικού». «Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά τις διαδικασίες κάθαρσης του δημόσιου βίου». Ο Τσίπρας εργαλειοποιεί προεκλογικά τα πάντα…
Μάλιστα, όπως το ακούτε. Τα ως άνω υποστηρίζουν, καθημερινά και σε όλο και υψηλότερους τόνους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά. Εννοώντας ότι ο Πρωθυπουργός αξιοποιεί, με εκλογική στόχευση, τις περί ων ο λόγος παρεμβάσεις.
Αλλά ποια εκλογική στόχευση καλοί μου άνθρωποι; Και που την είδατε την προεκλογική φάση; Έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τις εκλογές, που και πότε ξανακούστηκε πως βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο; Ακόμη και για κείνους που πιστεύουν ότι ενδέχεται να στηθεί τετραπλή κάλπη τον Μάιο του 2019, και πάλι έχουμε ένα ολόκληρο εξάμηνο ως τότε. Και, πώς να το κάνουμε, ετήσια ή και εξάμηνη προεκλογική περίοδος δεν νοείται, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά. Εκτός κι αν επειδή οι ίδιοι ζητούν επιμόνως εκλογές χρόνια ο ένας μήνες η άλλη, έχουν μετατρέψει την επιθυμία (ή την δήθεν επιθυμία) τους σε πραγματικότητα.
Κι ύστερα τι ακριβώς εννοούν με την, ανορθόδοξη και κακόηχη έτσι κι αλλιώς, λεκτική κατασκευή της «εργαλειοποίησης»; Ότι θα έπρεπε, επειδή οι ίδιοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, η Κυβέρνηση να κατεβάσει τα μολύβια; Πως θα έπρεπε να μετατεθεί γι αργότερα η λύση του Μακεδονικού; Πως θα έπρεπε να αναβληθεί επ’ αόριστον η αναθεωρητική διαδικασία; Πως θα έπρεπε να μην νομοθετηθούν τώρα η αύξηση του κατώτατου και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, τα αναδρομικά των ειδικών μισθολογίων, η μείωση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση των ασφαλιστικών συνδρομών, οι συλλογικές συμβάσεις κι όλα τα λεγόμενα «αντίμετρα» ανακούφισης των πολιτών; Πως θα έπρεπε να μην προχωρήσει τώρα ο Πρωθυπουργός στην διευθέτηση οικονομικών και διοικητικών εκκρεμοτήτων με την Εκκλησία; Ότι θα έπρεπε να φρενάρει επ’ αόριστον τις διαδικασίες της κάθαρσης, με καταφανή τον κίνδυνο οριστικής ματαίωσής της; Ότι θα έπρεπε, μ’ άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του να πάψουν να κυβερνούν; Επειδή το θέλουν ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά;
Αλλά για σκέψου, για σκέψου να τους άκουγε ο Τσίπρας. Και να λεγε εντάξει, σε μακρά, μακρότατη προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, ας τ’ αφήσω όλα στην άκρη, κι ας συνεχίσω να κυβερνάω «υπηρεσιακά». Θα περνούσαν καμιά τριανταριά ακόμη χρόνια για να λυθεί το Μακεδονικό, και αν. Η αναθεώρηση, και εξ’ αιτίας των συνταγματικών κωλυμάτων, θα μετρούσε καμιά δεκαετία ώσπου να ολοκληρωθεί. Τα μέτρα ανακούφισης, τα οποία σημειωτέον η αντιπολίτευση χαρακτηρίζει «παροχολογία», ενώ δεν πρόκειται παρά για τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες της ΔΕΘ, να ζούσαμε να τα θυμόμαστε. Όσο για την κάθαρση του δημόσιου βίου, διά του κολασμού των εγκλημάτων κατά του δημοσίου συμφέροντος, ε δεν θέλει και πολύ μυαλό για να σκεφτεί κανείς την εξέλιξη και την τύχη της. Ιδίως αν από τις επόμενες εκλογές προέκυπτε συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ.
Σκέψου και να τους άκουγε λοιπόν ο Τσίπρας. Αυτό μόνο…