Κάθε τέλος μιας τηλεοπτικής σειράς και μάλιστα μιας σειράς που για πολλά χρόνια υπήρξε κομμάτι της καθημερινότητάς μας, με τους χαρακτήρες της οποίας ταυτίστήκαμε, τους αγαπήσαμε, τους μισήσαμε και την εξέλιξη του σεναρίου που σχολιάσαμε στη διαδικτυακή - και μη - ζωή, είναι επώδυνο.
Το «Game of Thrones» δεν ήταν απλά μια fantasy σειρά διάρκειας οκτώ σεζόν, εμπνευσμένη από τα μυθιστορήματα του Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και ορόσημο της ποπ κουλτούρας, από εκείνα στα οποία θα επιστρέφουμε όταν παρακολουθούμε κάποια μελλοντική επική φαντασία στη μικρή οθόνη - και όχι μόνο. Από εκείνα που ήδη αποτελούν παράδειγμα και επιρροή για τη δημιουργία νέων τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών.
Στα τελευταία έξι επεισόδια, είδαμε χαρακτήρες να συναντιούνται ξανά μετά από ολόκληρες σεζόν και περάσαμε ώρες συζητώντας στο σπίτι, στη δουλειά, στο Facebook για το ποιοι θα είναι εκείνοι που θα μας πουν «αντίο» στο επόμενο επεισόδιο, μαντέψαμε σωστά και «πέσαμε» έξω. Παρακολουθήσαμε δυο εντυπωσιακές - για την τηλεόραση - μάχες. Ζήσαμε στιγμές αγωνίας, συγκίνησης, χαράς και εκνευρισμού για την πορεία της ιστορίας και το γράψιμο των Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουέις, που δεν συμβάδιζε από ένα σημείο και μετά με αυτό των βιβλίων.
Όπως για πολλούς θεατές, η ένστασή μου στα τρία τελευταία επεισόδια αφορούσε το «χτίσιμο» του χαρακτήρα της Ντενέρις και την ξαφνική μετατροπή της σε «Mad Queen», αμέσως μετά τη μάχη του Γουίντερφελ. Ναι, υπήρξαν στοιχεία στις προηγούμενες σεζόν με ατάκες της Ντάνι που προμήνυαν (και) το κάψιμο του King’s Landing, όμως και πάλι, αυτή η στροφή στον χαρακτήρα, έμοιαζε βιαστική. Όπως βιαστικές ήταν και άλλες σεναριακές κινήσεις των δημιουργών τις τελευταίες δυο σεζόν.
«The Iron Throne»
Μετά από τόσες μικρές και μεγάλες μάχες, ταξίδια, κατακτήσεις, δολοφονίες και απώλειες χαρακτήρων όλα αυτά τα χρόνια, το «The Iron Throne» φάνηκε περισσότερο σαν ένα επεισόδιο που οδηγεί στο τελευταίο της σειράς, παρά στο ίδιο το φινάλε. Οι δημιουργοί προσπάθησαν να «δέσουν» την ιστορία, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη συνοχή στην πλοκή. Θα μπορούσε να είναι ένα καλύτερο φινάλε, θα μπορούσε όμως να είναι και χειρότερο.
Το επεισόδιο φαίνεται να αποκτά πιο γρήγορο ρυθμό μετά το θάνατο της Ντενέρις. Τον Θρόνο καίει ο Ντρόγκον, σε μια κίνηση που ξάφνιασε πολλούς. Ο χρόνος έχει περάσει και βλέπουμε τον Τύριον μπροστά στο συμβούλιο των αρχηγών να μιλάει για το όραμα της Ντενέρις, την αλλαγή και να προτείνει τον Μπραν για βασιλιά. Ο Μπραν, που δεν είδαμε εδώ και δυο επεισόδια στέφεται βασιλιάς με τη συμφωνία όλων και χρίζει «δεξί του χέρι» τον Τύριον. Ο - αιχμάλωτος, επειδή σκότωσε τη Ντενέρις - Τζον Σνόου επιστρέφει στο Night’s Watch, από όπου ξεκίνησε για να μην εκτελεστεί. Εκεί θα βρει τον Τόρμουντ και τον Ghost (δικαίωση για τον Ghost!). Η Σάνσα χωρίζει τον Βορρά από το στέμμα και τον αδερφό της (!) και στέφεται βασίλισσα εκεί. Η Αρυα αποφασίζει να συνεχίσει το ταξίδι της σε άγνωστα μέρη δυτικά του Γουέστερος και να ζήσει νέες περιπέτειες, όπως ταιριάζει στο χαρακτήρα της. Πίσω στο βασίλειο του Μπραν, η καθημερινότητα συνεχίζεται με τους εναπομείναντες ήρωες να παίρνουν ο καθένας το δρόμο του.
Για κάποιους η ιστορία κάνει κύκλο, επιβεβαιώνει τις θεωρίες και συναντά την κάθαρση, για άλλους το φινάλε δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες και απογοητεύει. Όπως και να’χει, ήταν συνολικά ένα σπουδαίο εγχείρημα, για το οποίο θα μιλάμε για πολύ καιρό.