Οι ευρωπαϊκές εκλογές του περασμένου Μαίου διαμόρφωσαν έναν εικοσαετή πολιτικό κύκλο κυριαρχίας με μειωμένα ποσοστά της κεντροδεξιάς και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους Σοσιαλδημοκράτες να καταγράφουν νέες σημαντικές απώλειες καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση, τρόπον τινά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση του κοινοτικού κοινοβουλευτικού οικοδομήματος.
Απο τις Σκανδιναβικές χώρες, μέχρι τις χώρες του Κοινοτικού Νότου, σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, με μεγάλη ιστορική αναφορά και διαδρομή, είτε χάνουν σημαντικές εκλογικές τους δυνάμεις, όπως στην Γερμανία, είτε έχουν εισέλθει σε μια διαρκή φθοροποιό κατάσταση και χωρίς ανάταξη δυνάμεων, όπως στην Ελλάδα.
Πρίν απο πέντε χρόνια, το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα, μετά την εκλογική του ήττα από τους Συντηρητικούς του Κάμερον, οδηγήθηκε στην εκλογή μιας νέας ηγεσίας, με τον αριστερόστροφο Τζέρεμι Κόρμπιν, να επικρατεί στην εσωκομματική διαδικασία. Οι Βρετανοί Εργατικοί, ένα απο τα παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Γηραιάς Ηπείρου, έδειχναν να εγκαταλείπουν τον Τρίτο Δρόμο του Τόνι Μπλέρ, την υιοθέτηση των δημοσιονομικών πολιτικών λιτότητας, αντιπαραβάλλοντας μια κατεύθυνση αριστερού μηνύματος. Ο Κόρμπιν άλλωστε ποτέ δεν ήταν θιασώτης της πολιτικής στρατηγικής που είχαν χαράξει στο Εργατικό Κόμμα οι Μπλέρ και Μπράουν, στρατηγική που το είχε βγάλει απο την πολιτική αναξιοπιστία του αριστερού λαϊκισμού.
Ένα πεδίο πολιτικής που ο Κόρμπιν είχε πάντα μια ασαφή θέση, ήταν και αυτό των σχέσεων με την ΕΕ. Ως εκφραστής της αριστερόστροφης τάσης μέσα στους Εργατικούς, οι θέσεις του για την ΕΕ χαρακτηρίζονταν πάντα απο έναν απροκάλυπτο ευρωσκεπτικισμό. Αυτήν την τακτική, ακολούθησε και όταν εξελέγη στην ηγεσία του κόμματος, προσπαθώντας όμως αυτήν την ασάφεια τώρα να την επικαλύπτει. Όταν ο πρωθυπουργός και ηγέτης των Συντηρητικών Κάμερον προκάλεσε το δημοψήφισμα, θέλοντας να ανακόψει την δημοσκοπική άνοδο των εθνικιστών του Φάρατζ, για τον Κόρμπιν δημιουργήθηκε ένα πολιτικό αδιέξοδο, καθώς ο ίδιος δεν είχε μια ξεκάθαρη πολιτική στάση υπέρ της εκστρατείας για την παραμονή στην ΕΕ. Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της αποχώρησης, μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδος των Εργατικών εκδηλώθηκε ανοικτά κατά του Κόρμπιν και της στάσης που ακολούθησε.
Για την ήττα των Εργατικών στις πρόωρες εθνικές εκλογές το 2017, κομβικό σημείο ήταν ξανά αυτή η κεκαλυμμένη θέση του Κόρμπιν για το Brexit, προκαλώντας νέες αντιδράσεις από φιλοευρωπαϊστές της κοινοβουλευτικής του ομάδος. Σε κομβικές εκλογικές περιφέρειες υπήρξαν αρχικά δείγματα αποχωρητισμού κοινωνικών ομάδων από τους Εργατικούς, εξαιτίας του ευρωσκεπτικισμού του Κόρμπιν, εξέλιξη που έλαβε καταιγιστικά χαρακτηριστικά, στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Απέναντι σε ένα Συντηρητικό Κόμμα που βιώνε μια μεγάλη ήττα, οι Εργατικοί γνώριζαν μια μεγάλη πανωλεθρία, όταν σε εκλογικές περιφέρειες προπύργια τους, κυριαρχούσαν κατά πρώτον οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες και κατά δεύτερο οι Πράσινοι, κόμματα με ξεκάθαρη φιλοευρωπαϊκή ατζέντα υπέρ της παραμονής.
Ο Κόρμπιν και η ηγετική του ομάδα πλέον στους Εργατικούς δεν μπορούν να καλύψουν μια πολιτική στάση ευρωσκεπτικισμού, καθώς τα κατάλοιπα του αριστερίστικου προσανατολισμού τους άλλωστε από τα χρόνια της ένταξης της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ την δεκαετία του ’70, εκδήλωναν έναν καθαρό, δογματικό αντιευρωπαϊσμό. Έτσι για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο διευρύνεται μια κρίση, χωρίς προς το παρόν να μπορεί να φανεί μια πολιτική αναστροφή του κλίματος. Το βρετανικό πείραμα επιστροφής σε μια αριστερή αντίληψη, που έχει οπισθοδρομικά χαρακτηριστικά, αποτυγχάνει. Και αυτό καθώς δεν μπορεί να έχει τον χαρακτηρισμό του προοδευτικού, φυσικό επακόλουθο είναι να μην βρίσκει πλειοψηφική κοινωνική αποδοχή.