Ένας εποχιακός υπάλληλος της Amazon αποκαλύπτει, μέσω επιστολής του στο Guardian τον σκληρό, ενίοτε αδυσώπητο κόσμο, της εταιρίας του Τζεφ Μπέζος.
H επιστολή του, όπως δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα:
«Καλημέρα Αμαζόνοι. Είστε έτοιμοι να κάνετε τη διαφορά;». Ήταν η πρώτη μου μέρα στην Amazon. O υπεύθυνος μάνατζερ φορούσε ένα t-shirt που έγραφε Amazon Army. Ζωγράφισε μια ανάποδη πυραμίδα και στην κορυφή της έγραφε «οι πιο σημαντικοί» και στη βάση «οι πιο ασήμαντοι», με τη λέξη «πελάτης» να διακρίνεται στην κορυφή. «Εσείς που πιστεύετε ότι τοποθετεί ο Τζεφ Μπέζος τον εαυτό του;», μας ρώτησε ο μάνατζερ. Σιωπή. Εκείνος δείχνει με το δάχτυλό του τη βάση της πυραμιδας.
«Ο Τζεφ βλέπει τον εαυτό του ως τον πιο ασήμαντο άνθρωπο της εταιρίας. Αυτό που κάνει αυτή η εταιρία είναι να νοιάζεται για τους πελάτες της, τους βάζουμε πάνω απ′ όλους». «Οι υπάλληλοι μας, που νομίζετε ότι βρίσκονται στην πυραμίδα;». Σιωπή και πάλι. «Κοντά στην κορυφή είστε και εσείς, έτσι το βλέπει ο Τζεφ. Είστε από τα πιο σημαντικά κομμάτια της Amazon».
Η ανεστραμμένη πυραμίδα είχε κολλήσει στο μυαλό μου. Πριν από την Amazon, η πώληση των προϊόντων πραγματοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό μέσω φυσικών καταστημάτων. Μπαίνεις σε ένα κατάστημα και υπάρχουν δεκάδες υπάλληλοι, να τακτοποιούν τα ράφια, να ελέγχουν το απόθεμα, να εξυπηρετούν πελάτες. Ο ρυθμός δουλειάς, μπορεί να είναι σχετικά χαλαρός κάποιες ώρες εκεί.
Στην Amazon, αντίθετα, δεν είμαστε λιανοπωλητές. Είμαστε εργάτες εργοστασίου.
Ένα κέντρο εξυπηρέτησης περιλαμβάνει 1.500-2.000 εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, με αντικείμενο την τοποθέτηση, συλλογή, συσκευασία, εκφόρτωση, διαλογή, παλετοποίηση και παράδοση εκατοντάδων χιλιάδων ειδών κάθε μέρα. Ένα αδιάκοπο τρενάκι κίνησης, μαζί με γκρίνια και φωνές. Ουσιαστικά, είμαστε η επέκταση μιας εργοστασιακής μηχανής. Η δουλειά μας είναι οργανωμένη μέχρι δευτερολέπτου, ένας μάνατζερ καταγράφει την καθημερινή απόδοσή μας και κρατάει ψηφιακά στατιστικά. Μετά από λίγους μήνες στην εταιρία, καταλαβαίνεις ότι η πυραμίδα δεν ισχύει... Όχι μόνο δεν είμαστε σημαντικοί για την Amazon, αντιθέτως είμαστε απόλυτα αναλώσιμοι.
Μέσα σε λίγο καιρό, είχα δει συναδέλφους να τους πέφτουν κούτες με πράγματα στο κεφάλι, άλλους με χτυπημένα γόνατα, άλλους με προβλήματα στους καρπούς των χεριών. Επανειλημμένως, η Amazon έχει αρνηθεί να δώσει αποζημιώσεις σε υπαλλήλους.
Είχα δει τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την κουλτούρα ευνοιοκρατίας. Είχα δει μια συναισθηματικά τοξική κουλτούρα, όπου το άγχος της τήρησης των στόχων παραγωγικότητας οδηγεί τους μάνατζερς να αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν πράγματα, να πιέζουν όλο και περισσότερο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το συναισθηματικό ή το προσωπικό κόστος. Και ενώ δουλεύουμε για τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου, οι μισθοί μας με κόπο επαρκούν για τα βασικά. Ο κατώτατος μισθός των 15 δολαρίων/ώρα δεν αρκεί για να βάλει εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς στη μεσαία τάξη.
Όσοι από εμάς βρισκόμαστε στο κάτω μέρος της πυραμίδας, διακινδυνεύουμε τη ζωή μας εκεί μέσα. Και διαπιστώνουμε ότι όσο πιο πραγματική δουλειά κάνουμε, τόσο περισσότερο γίνονται επιθέσεις στον αυτοσεβασμό μας.