Αν θελήσει κάποιος να ψάξει τι κοινό έχουν οι πιο πρόσφατες τραγωδίες στην χώρα μας με τους εκατοντάδες νεκρούς, από τις πυρκαγιές του 2007 σε Ηλεία και Εύβοια με τους 84 νεκρούς,, από τις πλημμύρες στην Μάνδρα το 2017 με τους 24 νεκρούς, από την τραγωδία στο Μάτι το 2018 με τους 103 νεκρούς και την ανείπωτη τραγωδία σήμερα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, καταλήγει σε ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα: Την τρομακτική ανεπάρκεια των υπευθύνων αλλά και τα απελπιστικά κενά λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Επειδή έχουν εκφραστεί από τις πρώτες ώρες του δυστυχήματος κρίσεις και απόψεις που σαν κύριο χαρακτηριστικό έχουν περισσότερο την οργή παρά την γνώση, ίσως αξίζει τον κόπο, τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες από το τραγικό δυστύχημα, να πούμε κάποια πράγματα με ψυχραιμία και χαμηλούς τόνους όπως επιβάλουν οι στιγμές, για τις ευθύνες, τις συνθήκες αλλά και την περιπετειώδη πορεία ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέχρι την κατάληξή της σε Hellenic Train.
Όλα ξεκινούν το 2010 όταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ψάχνοντας τρόπους εξυγίανσης του υπερχρεωμένου ΟΣΕ, καταθέτει ένα νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση και ανάπτυξής του.
Το νομοσχέδιο αυτό αντιμετωπίζει σφοδρές αντιδράσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να μιλά για «προδότες» που θέλουν να ξεπουλήσουν για «ψίχουλα» την ΤΡΑΙΝΟΣΕ χαρακτηρίζοντας ως «δοσίλογους» και «κουκουλοφόρους των εργαζομένων» τους συντάκτες του νομοσχεδίου.
Βλέπετε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και είχε ζωστεί τα φυσεκλίκια. Η πρώτη ουσιαστικά απόπειρα ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε από την κυβέρνηση του Α. Σαμαρά και το προσδιοριζόμενο ποσό έφτανε τα 300 εκατομμύρια ευρώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση πια, κατήγγειλε ως «προκλητικά χαμηλό το τίμημα των 300 εκατομμυρίων ευρώ με αποτέλεσμα να έχει αμελητέα ωφέλεια ως προς την εξυπηρέτηση του διακηρυγμένου στόχου της κυβέρνησης, την αποπληρωμή τμήματος του δημοσίου χρέους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων».
Τώρα ουσιαστικά αποδέχεται την ιδιωτικοποίηση, διαφωνεί μόνο ως προς το ύψος του τιμήματος.
Επί κυβέρνησης Σαμαρά δεν κατέστη δυνατή η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, γιατί δεν τα βρήκε με τους Ρώσους που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Και ερχόμαστε στο 2017 που η δεύτερη απόπειρα ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ καρποφορεί από την κυβέρνηση του Α. Τσίπρα, που τα βρίσκει με την ιταλική Ferrovie (παρ’ όλες τις κακές συστάσεις και το κακό όνομα που συνοδεύει την Ιταλική εταιρία) έναντι του ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ και τον όρο ότι το Ελληνικό δημόσιο θα επιδοτεί με 50 εκατομμύριο κατ’ έτος την Ιταλική εταιρεία για τις άγονες γραμμές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση θεωρούσε «προκλητικά χαμηλό το τίμημα των 300 εκατομμυρίων ευρώ», σαν κυβέρνηση όμως θεωρεί τεράστια επιτυχία την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ με 45 εκατομμύρια.
Το ύψος του τιμήματος είχε σαν αποτέλεσμα να πυροδοτήσει μια έκρηξη οργής από την ΝΔ θεωρώντας ότι «το ποσό της ιδιωτικοποίησης είναι εξευτελιστικό».
Βλέπετε τώρα είναι αυτή στην θέση της αντιπολίτευσης. Στο ίδιο έργο θεατές δηλαδή. Όπως έχουμε δυστυχώς συνηθίσει σε αυτόν τον τόπο, να απορρίπτει η εκάστοτε αντιπολίτευση οτιδήποτε προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν αυτό κινείται προς την σωστή κατεύθυνση η όχι.
Είναι γεγονός όμως, ότι η ανάγνωση του τιμήματος των 45 εκατομμυρίων προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για την αξία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά περισσότερο δημιουργεί μια ανησυχία για τον τρόπο που γίνονται οι αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο δυσάρεστο κεφάλαιο της ιστορίας αυτού του τόπου.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αν συνυπολογίσει κανείς την απαξίωση στην οποία είχε οδηγηθεί ο Ελληνικός σιδηρόδρομος από τους χειρισμούς όλων των κυβερνήσεων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή η συμφωνία ήταν ένα αναγκαίο κακό.
Γιατί οι συσσωρευμένες ζημιές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είχαν φτάσει ήδη στα 870.000.000 ευρώ ενώ οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της στα 769.000.000 ευρώ και υπήρχε και η απειλή της Κομισιόν ότι θα ζητούσε την ανάκτηση των παράνομων ενισχύσεων των 750 εκατομμυρίων ευρώ του κράτους προς την ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Αυτά καθιστούσαν επιβεβλημένη την ιδιωτικοποίησή της έστω και με αυτό το χαμηλό τίμημα των 45 εκατομμυρίων ευρώ διαφορετικά η εταιρεία έπρεπε να οδηγηθεί στο κλείσιμο.
Εν κατακλείδι γι’αυτό το τραγικό δυστύχημα που στέρησε άδικα την ζωή τόσων ανθρώπων δεν φταίει η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ όπως πολλοί βιάστηκαν να ισχυριστούν.
Την ευθύνη, πέρα από τον χέρι του ανίκανου για το πόστο του σταθμάρχη αλλά και αυτών που τον τοποθέτησαν σε αυτή την θέση, την φέρει το κράτος.
Ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος είναι διαχρονικά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τούτο τον τόπο.
Φταίει το ΠΑΣΟΚ για την αγορά του συστήματος C4I με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες, ενός συστήματος που θα εξασφάλιζε για εκείνη την εποχή μια σχετική ασφάλεια στα δρομολόγια, που αγοράστηκε πανάκριβα και ουσιαστικά δεν δούλεψε ποτέ.
Φταίει η ΝΔ που στα χρόνια της δικής της διακυβέρνησης και πριν αλλά και σήμερα, γιατί διατήρησε ένα απαξιωμένο σύστημα που δεν παρείχε καμία ασφάλεια στα δρομολόγια.
Φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί αν και αποφάσισε με την σύμβαση που υπέγραψε, ότι το δίκτυο και η εν γένει σιδηροδρομική υποδομή παραμένει στον ΟΣΕ και όχι στην Ιταλική εταιρία, δεν φρόντισε σαν κυβέρνηση να εκσυγχρονίσει το υπάρχον σύστημα ώστε να παρέχει περισσότερες δικλείδες ασφάλειας πέρα από το χέρι ενός ανθρώπου.
Ουσιαστικά κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν τούτο τον τόπο δεν ενδιαφέρθηκε για την ασφαλή και εύρυθμη λειτουργία του Ελληνικού σιδηρόδρομου, αλλά μόνο για τα χρήματα που θα αποκόμιζαν από την ιδιωτικοποίησή του για να καλύψουν ευκαιριακά τις οικονομικές απαιτήσεις των δανειστών.
Αν θελήσει κάποιος να ψάξει τι κοινό έχουν οι πιο πρόσφατες τραγωδίες στην χώρα μας με τους εκατοντάδες νεκρούς, από τις πυρκαγιές του 2007 σε Ηλεία και Εύβοια με τους 84 νεκρούς,, από τις πλημμύρες στην Μάνδρα το 2017 με τους 24 νεκρούς, από την τραγωδία στο Μάτι το 2018 με τους 103 νεκρούς και την ανείπωτη τραγωδία σήμερα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, καταλήγει σε ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα: Την τρομακτική ανεπάρκεια των υπευθύνων αλλά και τα απελπιστικά κενά λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Δυστυχώς όλα αυτά τα τραγικά δυστυχήματα με τις εκατόμβες νεκρών, αλλά και κάποια άλλα μικρότερα με λιγότερους νεκρούς, ενισχύουν την άποψη των οπαδών των ιδιωτικοποιήσεων γιατί για άλλη μια φορά το κράτος απέτυχε παταγωδώς.