Την ανακοίνωση των ονομάτων των εισαγομένων στα Πανεπιστήμια ακολουθεί ένας καταιγισμός αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα από περήφανους και χαρούμενους για τις επιτυχίες των παιδιών τους γονείς. Όμως, ο δικός μου νους είναι στα παιδιά που την ημέρα μιας τέτοιας ανακοίνωσης είναι λυπημένα. Επειδή δεν πέρασαν σε κανένα πανεπιστήμιο, επειδή πέρασαν σε ένα τμήμα που δεν τους αρέσει, επειδή πέρασαν σε μια πόλη διαφορετική από τον τόπο κατοικίας τους και η οικογένειά τους αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα της φοίτησή τους.
Πώς να παρηγορήσεις ένα δεκαοχτάχρονο παιδί που βιώνει απογοήτευση ή/και ενοχές; Επειδή δεν τα κατάφερε να κάνει ό,τι οι φίλοι του ή τα αδέλφια του ή το συνομήλικο παιδί του γείτονα. Από το διπλανό διαμέρισμα ακούει τις θριαμβευτικές φωνές και τα ”ευχαριστώ” για τις συγχαρητήριες ευχές και κάθε τέτοιο ”ευχαριστώ” είναι ένα καλέμι που χτυπά όλο και πιο βαθιά στο ανάγλυφο της πληγής μέσα του. Επειδή απογοήτευσε τον εαυτό του και την οικογένειά του, επειδή νιώθει ότι αποκλείστηκε σε ένα στενό σοκάκι της ζωής δίχως πόρο. Επειδή δεν είναι αρκετά «έξυπνο» ή αρκετά τυχερό, όπως οι φίλοι και οι συγγενείς συνομήλικοί του που προέρχονται από οικογένειες με μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες και άρα με περισσότερες επιλογές.
Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά βλέπει μέσα στα μάτια των γονιών του τη ντροπή. Ακόμη και όταν αυτοί κοιτάζουν αλλού, αυτό νιώθει την απογοήτευσή τους να το ψέγει. Επειδή τα παιδιά των φίλων τους, των συγγενών τους, του τρίτου ξαδέλφου του μπατζανάκη τους, σίγουρα και κάποιων άλλων άγνωστων 350 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους πέρασαν στο πανεπιστήμιο και τώρα παραγγέλνουν σουβλάκια και παγωτά, για να το γιορτάσουν και κάθονται όλοι μαζί αποκαμωμένοι από τη χαρά τους στον οικογενειακό καναπέ στο σαλόνι. Αυτοί οι γονείς είχαν περάσει και οι ίδιοι στο πανεπιστήμιο και άρα τούς «όφειλε» η ζωή ανάλογη επιτυχία και για τα παιδιά τους. Ή πάλι δεν είχαν περάσει και πάλι τους χρωστούσε τη χάρη της επιτυχίας των παιδιών τους η ζωή για τον αντίστροφο από τους προηγούμενους λόγο. Άσε που στερήθηκαν πολλά, για να πληρώσουν τα φροντιστήρια του παιδιού που απέτυχε. Απέτυχε συνολικά: ως μαθητής ή μαθήτρια, ως παιδί τους, ως άνθρωπος, ακόμη.
Και αυτό το χρέος που τους φορτώνουν οι γύρω τους το νιώθουν ασήκωτο τα παιδιά που δεν πέρασαν. Επειδή ταυτίζουν τον εαυτό τους με την αποτυχία. Επειδή κανείς δεν τους έμαθε ότι δεν είμαστε οι αποτυχίες μας, όπως δεν είμαστε οι επιτυχίες μας.
Αυτά τα παιδιά, ας βρούμε λίγο χρόνο να τα σκεφτούμε. Δε χρειάζεται να πούμε τις συνηθισμένες κοτσάνες που ποτέ δε βοήθησαν κανέναν και όλους τους εκνεύρισαν: ” δεν πειράζει • εσύ να είσαι καλά”. Ε λοιπόν πειράζει! Και ακόμη περισσότερο, πονάει όπως πληγή από φριχτό μαχαίρι (για να θυμηθώ τον Αλεξανδρινό).
Ας αφήσουμε τα παιδιά αυτά να βιώσουν το πιο βαθύ και πιο αυθεντικό που έχει αυτή η ζωή να μας προσφέρει: τον βαθύ πόνο που κάνει τη χαρά που ακολουθεί στην επόμενη στροφή να αξίζει διπλά. Ας τα κρατήσουμε στην αγκαλιά μας και ας τους πούμε:” ναι σήμερα είναι η ημέρα, για να μάθεις κάτι πολύ σπουδαίο: ότι αύριο θα είσαι ένας πιο δυνατός άνθρωπος που θα ξέρει καλύτερα τι είναι αυτό που θέλει στη ζωή του και ακόμη τι είναι αυτό που δε θέλει με τίποτε να ξαναζήσει.” Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να νιώσουν ότι δεν είναι μόνα τους και ότι είναι αρκετά δυνατά, ώστε να ξαναρχίζουν κάθε στιγμή τη ζωή τους σε όποιο σημείο της διαδρομής και αν βρίσκονται.