Την Ιαπωνία την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Εκπλήσσει ευχάριστα οποιοδήποτε επισκέπτη. Ακόμα και τον πιο απαιτητικό. Συνδυάζει κάτι που δεν μπορείς να το βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο. Την απαράμιλλη φυσική ομορφιά, την υψηλή τεχνολογία και την παράδοση. Τη μεγαλύτερη όμως διαφορά της την κάνουν οι άνθρωποι. Νομίζω όσοι έχουν επισκεφτεί την Ιαπωνία θα συμφωνήσουν μαζί μου. Η ευγένεια, η καλοσύνη, το αληθινό ενδιαφέρον των ντόπιων να εξυπηρετήσουν τον οποιοδήποτε ταξιδιώτη. Η έγνοια τους να νιώσεις σαν το σπίτι σου. Και ακόμα καλύτερα. Ακόμα κι αν δεν μιλάνε τη γλώσσα σου, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν τι θες να τους πεις, θα βρουν σίγουρα έναν τρόπο να σε βοηθήσουν, θα βγουν από το δρόμο τους και θα σε πάνε εκεί που ψάχνεις. Και στο τέλος θα υποκλιθούν δυο τρεις φορές για να σε χαιρετίσουν με σεβασμό. Αυτοί είναι οι Γιαπωνέζοι, ένας λαός που σέβεται, ευγενής και αυθεντικός, και όχι μόνο με τους τουρίστες αλλά και με τους συμπολίτες τους. Tο έχουν αποδείξει στο παρελθόν, το αποδεικνύουν και στο παρόν τους. Κι αυτό μαγεύει.
Είναι η δεύτερη φορά, δέκα χρόνια μετά, που επισκέπτομαι την Ιαπωνία. Τολμώ να πω ότι σε σχέση με το 2014, η χώρα έγινε εξαιρετικά τουριστική, πλήθος κόσμου από κάθε σημείο του πλανήτη, σαν να ανακάλυψε ξαφνικά ένα ακατέργαστο διαμάντι. Στα μάτια τα δικά μου ξένισε. Θυμόμουν μια διαφορετική χώρα, που τότε ακόμα δεν υπήρχαν ψηφιακοί χάρτες και ηλεκτρονικές εφαρμογές μετάφρασης. Ζωγράφιζα σε μπλοκάκια το δρόμο για να πάω στο ξενοδοχείο, μιλούσα την γλώσσα του σώματος με τους σερβιτόρους για να φάω μιας και κατάλογος στα αγγλικά δεν υπήρχε και πολλές φορές ούτε και φωτογραφίες από το μενού. Οι λιγοστοί τουρίστες που είμασταν ξεχωρίζαμε και βρισκόμασταν οι ίδιοι κάθε φορά στα ίδια τουριστικά αξιοθέατα. Στα μεγάλα αστικά κέντρα αυτό πια άλλαξε. Η χώρα έγινε πιο προσιτή στο μαζικό τουρισμό, εφόσον έγινε πιο εύκολη για να ταξιδέψει κανείς μιας και πλέον η τεχνολογία σου επιτρέπει να βρίσκεις άνετα τα κατατόπια. Αυτό με την πρώτη ματιά. Με την δεύτερη όμως, η ψυχή της χώρας δεν άλλαξε. Οι ντόπιοι παραμένουν ευγενικοί, κάνουν τα πάντα για να σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος. Κι όσο ταξίδευα προς τα λιγότερο τουριστικά μέρη, εκεί υπάρχει ακόμα η Ιαπωνία που θυμόμουν δέκα χρόνια πριν. Σήμερα θα σας πάρω μαζί μου νοερά και θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικές εικόνες από το ταξίδι μας. Όχι σαν τουριστικός οδηγός αλλά σαν να είμαστε σε γιαπωνέζικο videogame, στην σφαίρα μιας φανταστικής πραγματικότητας που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά, βάλτε τα φανταστικά γυαλιά σας και φύγαμε!
Λίγα λόγια για την Ιαπωνία
Η Ιαπωνία είναι νησιωτική χώρα της Ανατολικής Ασίας. Έχει έκταση 377.975 τ.χλμ. (περίπου 3 φορές σαν την Ελλάδα) και πληθυσμό 124.090.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2024. Η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας, είναι το Τόκιο, το οποίο μαζί με τη μητροπολιτική περιοχή έχει περισσότερους από 37 εκατομμύρια κατοίκους και αποτελεί τη μεγαλύτερη Μητροπολιτική Περιοχή στον κόσμο.
Η Ιαπωνία, εκτείνεται σε μεγάλο μέρος του Ιαπωνικού Αρχιπελάγους, στον βορειοδυτικό Ειρηνικό ωκεανό και κατά μήκος των ακτών της Ρωσίας και της Κορέας, από τις οποίες χωρίζεται από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Αποτελείται από τέσσερα μεγάλα νησιά, Χοκκάιντο, Σικόκου, Κιούσου και Χονσού, τα οποία συνοδεύονται επίσης από χιλιάδες μικρότερα. Για την ακρίβεια το αρχιπέλαγος της Ιαπωνίας αποτελείται από 6.852 νησιά!
Το Τόκυο, στο νησί Honshu, το μεγαλύτερο νησί της Ιαπωνίας
Μια πόλη περίπου 14 εκατομμυρίων που όμως διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη έχω επισκεφτεί. Το Τόκυο με παρασύρει σε ένα χορό χρωμάτων, γεύσεων, μια εναλλαγή εικόνων, έναν κόσμο φαντασίας και τεχνολογίας. Νιώθω σαν να προσγειώθηκα σε βίντεο παιχνίδι, με παρέα μου το σούπερ Μάριο και τον Πίκατσου να εξερευνώ έναν κόσμο που το χαρακτηριστικό γιαπωνέζικο καρτούν παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Το παράδοξο με αυτήν την πόλη σε αυτό το μέγεθος είναι ότι είναι τόσο προσιτή όσο και χαοτική την ίδια στιγμή. Ουρανοξύστες δίπλα σε παγόδες, φασαρία και μουσικές σε ένα στενό που χάνονται στην ησυχία της γειτονιάς στο επόμενο, ένα παράξενο πάντρεμα φουτουρισμού και παράδοσης που κάνει το Τόκυο μια πόλη που θα λατρέψεις.
Τα πρωινά η πόλη ξυπνάει με τις πρώτες ηλιαχτίδες στις 5.20 το πρωί. Το πρωί είναι άδεια, που είναι όλα αυτά τα εκατομμύρια κόσμου; Ακούμε τα πουλάκια, το μακρινό θόρυβο κάποιου αυτοκινητοδρόμου, περνάμε από μικρά ταβερνάκια με χάρτινα φανάρια και πλαστικά φαγητά στις μπαμπού βιτρίνες τους. Κάνουμε μια στάση για καφέ σε ένα μαγαζί με σερβιτόρους ρομποτάκια, χειριζόμενα από ανθρώπους με κινητικά προβλήματα που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν κάτι δημιουργικό και να εξασκήσουν και τα αγγλικά τους. Συγκινητικό και ανθρώπινο. Κάτι που διαμορφώνει όλη την κουλτούρα της χώρας, η ανθρωπιά και ο σεβασμός.
Περπατώντας βλέπουμε μοντέρνες κατοικίες δίπλα σε μικρά ξύλινα σπιτάκια, με όμορφα τακτοποιημένα πολύχρωμα γλαστράκια και καλοκουρεμένα λουλούδια. Από τον βουδιστικό ναό Sensō-ji, την ζωηρή γεμάτη φώτα και φασαρία συνοικία της Ginza για μέχρι τελικής πτώσης shopping, το διάσημο σταυροδρόμι της Shibuya που κάθε φορά που το φανάρι του ανάβει πράσινο ορδές ανθρώπων το διασχίζουν, μέχρι την πιο τρελή high-tech αγορά ηλεκτρονικών στον κόσμο, την Akihabara, το Τόκυο είναι σίγουρα μια από τις μεγαλουπόλεις που δημιουργεί εντύπωση.
Ακούω ακόμα τις μουσικές και τη φασαρία στους δρόμους της Ακίμπα (όπως λέγεται η Akihabara από τους ντόπιους), μέσα στα πολυώροφα πολυκαταστήματα της με χαιρετάει μια μεγάλη φιγούρα της πιο διάσημης γάτας του κόσμου, της Hello Kitty, με τραβάει από το χέρι ένας τεράστιος χαμογελαστός σούπερ Μάριο, ύστερα βγαίνω στο δρόμο ανάμεσα σε γιγάντιες φωτισμένες πινακίδες με διαφημίσεις, δίπλα σε κορίτσια με κοτσίδες και ενδυμασίες σαν να έχουν πεταχτεί απευθείας απο γιαπωνέζικο καρτούν. Ένα τρένο περνάει από μια γέφυρα πάνω από το κεφάλι μου. Έχω ήδη φύγει για να ζήσω το παραμύθι. Εσείς;
Φούτζι, ένα βουνό που μαγεύει
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ενθουσιαστώ τόσο με ένα βουνό, αλλά μου συνέβη! Το βουνό είναι καθηλωτικό το λιγότερο που μπορώ να πω. Ένας τραπέζιος χωρίς βλάστηση ορεινός όγκος στα 3.700 μέτρα περίπου, ένα επιβλητικό ηφαίστειο που η κορυφή του καλύπτεται με χιόνι το μισό χρόνο. Σαν τούρτα με σαντιγί και ένα κερασάκι κρατήρα στην κορφή της. Όταν το αντίκρυσα σκέφτηκα ότι σίγουρα θα επιστρέψω κάποια στιγμή να το ανέβω (το καλοκαίρι είναι η μοναδική εποχή που επιτρέπεται η ανάβαση). Το Φούτζι είναι εύκολα προσβάσιμο από το Τόκυο με το λεωφορείο και το τρένο, μια διαδρομή περίπου δυο ωρών που μπορεί να γίνει και αυθημερόν.
Παρόλα αυτά θα πρότεινα δυο μέρες διαμονή γιατί έχει υπέροχες λίμνες γύρω από το βουνό που αξίζουν μια επίσκεψη. Εμείς περπατήσαμε τις δυο από τις πέντε λίμνες, την λίμνη Kawaguchiko που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη και τη λίμνη Saiko, μικρότερη και λιγότερο τουριστική. Μια ανάβαση στην παγόδα Chureito επιβάλλεται για ωραίες φωτογραφίες μιας και έχει φόντο το βουνό και είναι μαγεία ιδίως με τις αμέτρητες ανθισμένες ροζ κερασιές την άνοιξη ενώ προς το τέλος του φθινοπώρου τα φύλα του σφένδαμου χρωματίζουν το τοπίο κατακόκκινο. Θα μπορούσα να το χαζεύω για ώρες αυτό το βουνό. Παίζει κρυφτό με τους ανθρώπους. Ξέρει πως θα περιμένουμε ώρες να βγει πεντακάθαρο από τα σύννεφα για να καθρεφτιστεί στα ήρεμα νερά της λίμνης. Σχεδόν ναρκισσιστικό.
Η κοσμοπολίτικη Οσάκα
Η Οσάκα σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας μετά το Τόκιο. Ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της Ιαπωνίας και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ήταν παραδοσιακά έμποροι. Η Οσάκα είναι σήμερα η έδρα πολλών πολυεθνικών επιχειρήσεων και η αγορά της είναι μία από τις πιο σημαντικές του κόσμου.
Όσο και να σας περιγράψω με λόγια την Οσάκα είναι δύσκολο να μεταφέρω τον παλμό της πόλης. Μια αληθινά πολύβουη σαν μελίσσι μεγαλούπολη, με το παραδοσιακό της κέντρο το λεγόμενο Dotombori να σηματοδοτεί την καρδία της πόλης και άλλοτε πολιτισμικό της κέντρο, με μια σειρά από περίφημα ξύλινα θέατρα και πολλές σκηνές για παραστάσεις που πλέον δεν υπάρχουν αφού τα τελευταία καταστράφηκαν κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τη θέση τους πήραν πλέον μια σειρά από ψηλά κτίρια γεμάτα σχεδόν εκτυφλωτικά φωτεινές πινακίδες, εστιατόρια, μπαρ, πολυκαταστήματα. Μια συνοικία που ξεπερνάει σε φώτα ακόμα και το Τόκυο! Ανάμεσα στο πλήθος των γιγάντιων κτιρίων και της ατέλειωτης φωταψίας, το κανάλι και οι γέφυρες της Dotombori προσδίδουν μια γραφική νότα και αποτελούν ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία της χώρας. Αλλά και οι παράλληλοι δρόμοι δεν πάνε πίσω. Σαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, ποιος θα συγκεντρώσει τους περισσότερους τουρίστες και ποιος θα πάρει βραβείο Νόμπελ στην φασαρία, στα φώτα, στις μουσικές, στους πάγκους με τα φαγητά και την ευφάνταστη διαφήμιση τους. Τεράστια πλαστικά χταπόδια κοσμούν τις προσόψεις των εστιατορίων, μεγάλα καβούρια κουνιούνται ρυθμικά πάνω στις ταράτσες, πλαστικά αλλά ρεαλιστικότατα ράμεν πάνω σε ξυλάκια να ανεβοκατεβαίνουν πάνω από ένα βαθύ πιάτο. Η πόλη ζει και αναπνέει σε μια εξτραβαγκάνζα εικόνων, γεύσεων, αισθήσεων και παραισθήσεων!
Η Οσάκα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και πρωτεύουσα της γαστρονομίας. Οι ντόπιοι λένε ότι αν θέλει κάποιος να κακομάθει τον εαυτό του πάει στο Κιότο για τη μόδα και στην Οσάκα για το φαγητό. Και είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Το πρόβλημα μας δεν ήταν τι και που θα φάμε, αλλά τι θα πρωτοφάμε μέσα σε μόνο δυο μέρες διαμονής στην πόλη! Κυριολεκτικά στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο μικρά εστιατόρια, ταβερνάκια, πάγκοι με λογής φαγητά, από ράμεν μέχρι την παραδοσιακή κροκέτα χταποδιού takoyaki, ένα λουκουμά γεμιστό με κομματάκια χταποδιού, αλεύρι, φρέσκο κρεμμυδάκι και τζίντζερ που το περιλούζουν με ένα στρώμα μαγιονέζας και το διακοσμούν με λεπτές φλοίδες αποξηραμένου ψαριού. Όπως και να σας ακούγεται είναι τοπική λιχουδιά που αξίζει μια δοκιμή. Αν μάλιστα βγείτε από την κοσμοσυρροή και προχωρήσετε κατά μήκος του καναλιού, θα βρείτε ωραία παγκάκια να απολαύσετε αυτό το μεζέ με μια ωραία γιαπωνέζικη μπύρα, ίσως και από τις πιο ωραίες που έχετε δοκιμάσει ποτέ.
Στην Οσάκα αξίζει να επισκεφτείτε το περίφημο κάστρο της, ένα πραγματικό στολίδι της πόλης που όμως όσο κι αν μοιάζει εξωτερικά παραδοσιακό, δεν είναι μιας και αναστηλώθηκε πλήρως το 1997 μετά από σειρά καταστροφών τόσο από πυρκαγιές και αλώσεις κατά τους αιώνες όσο και βομβαρδισμών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα είναι πλήρως επισκέψιμο, το εσωτερικό του έχει περισσότερο μουσειακό χαρακτήρα και το εξωτερικό του με τους υπέροχους κήπους είναι μια όαση στην καρδιά της πόλης.
Ένα ακόμα αξιοθέατο είναι το Umeda Skybuilding, ένας πραγματικά εντυπωσιακός ουρανοξύστης πολύ κοντά στον κεντρικό σταθμό της Umeda, που αποτελεί κι αυτός ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα από μόνος του. Έχει 173 μέτρα ύψος, αποτελείται από δυο ουσιαστικά πύργους που συνδέονται μεταξύ τους με ένα στρογγυλό παρατηρητήριο κρεμασμένο ανάμεσα τους στον 39ο όροφο! Αξίζει μια επίσκεψη ειδικά προς το ηλιοβασίλεμα για να δείτε την πόλη από το ανοιχτό αμφιθεατρικό του μπαλκόνι. Δίπλα στο μοντέρνο όπως πάντα θα βρείτε και το παραδοσιακό. Λογής μικρά ταβερνάκια σε στενά σοκάκια κοντά σε αυτά τα εντυπωσιακά κτήρια προσφέρουν μια γαστρονομική εμπειρία σε ένα και μόνο πιάτο. Την πιο περίτεχνη, νόστιμη, γεμιστή κρέπα-ομελέτα που έχετε φάει ποτέ, το Οκονομιγιάκι (Okonomiyaki)!
Τακαμάτσου (Takamatsu) – Η Πύλη για το νησί Σικόκου
Αφήσαμε πίσω το ζωηρό και τουριστικό νησί Honshu με μεγάλη ανυπομονησία για να γνωρίσουμε τα λιγότερο τουριστικά μέρη της χώρας και να πάρουμε μια γεύση από αυθεντική γιαπωνέζικη φύση και πολιτισμό. Ο προορισμός μας ήταν η πόλη της Τακαμάτσου που βρίσκεται στο νησί Σικόκου της Ιαπωνίας. Είναι μια πόλη με πλούσια ιστορία, πολιτιστική κληρονομιά και σύγχρονες ανέσεις. Γνωστή και ως η ”Πύλη του Σικόκου” λόγω της στρατηγικής της θέσης και της σύνδεσής της με το Χονσού μέσω της Μεγάλης Γέφυρας Σέτο, ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα γεφυρών που αποτελείται από 11 γέφυρες συνολικού μήκους περίπου 13 χιλιομέτρων και είναι μία από τις μεγαλύτερες κατασκευές αυτού του είδους στον κόσμο. Ο αυτοκινητόδρομος βρίσκεται στο επάνω επίπεδο, ενώ οι σιδηροδρομικές γραμμές στο κάτω. Μια μoναδική εμπειρία που προσφέρει μοναδική θέα στη Θάλασσα του Σέτο, προσελκύοντας επισκέπτες που θέλουν να απολαύσουν το μαγικό τοπίο.
Η Τακαμάτσου είναι ένας συνδυασμός παράδοσης και μοντέρνας ιαπωνικής ζωής, αποτελώντας έναν από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς του Σικόκου. Από τους ιστορικούς κήπους έως τη σύγχρονη τέχνη και τη μοναδική γαστρονομία της, η πόλη προσφέρει μια αξέχαστη εμπειρία στους επισκέπτες της.
Περιηγηθήκαμε στους κήπους Ρίτσουριν (Ritsurin Garden), έναν από τους πιο εντυπωσιακούς ιαπωνικούς κήπους της χώρας, που δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα. Ένας πανέμορφος κήπος με λίμνες και μονοπάτια, υπέροχα παραδοσιακά γιαπωνέζικα σπίτια, πολύχρωμα ψαράκια, και μια ηρεμία που μαγνητίζει. Διάλειμμα σε ένα παραδοσιακό teahouse για μια μοναδική εμπειρία τσαγιού σερβιρισμένο από γκέισες και πίσω στην πόλη για ατελείωτες βόλτες στην κλειστή πολύχρωμη αγορά της Ταματσι, μια αγορά πλημμυρισμένη από παιδικές μουσικές, καταστήματα, εστιατόρια και καφέ. Η επαρχία της Ιαπωνίας μας εξέπληξε ευχάριστα! Και έπεται και συνέχεια.
Shikokumura Museum – Ένα Μουσείο μέσα στη Φύση
Κρυμμένο στους καταπράσινους λόφους της Τακαμάτσου, το Shikokumura Museum είναι ένα μοναδικό υπαίθριο μουσείο που προσφέρει ένα μαγευτικό ταξίδι στο παρελθόν. Πρόκειται για ένα πολιτιστικό στολίδι, όπου η παράδοση και η φύση ενώνονται, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ηρεμίας και νοσταλγίας.
Σε αντίθεση με τα κλασικά μουσεία, το Shikokumura είναι ένας ζωντανός χώρος, μια υπαίθρια συλλογή ιστορικών κτιρίων που μεταφέρθηκαν από διάφορες περιοχές του Σικόκου και αποκαταστάθηκαν με προσοχή. Κατά μήκος των μονοπατιών του, που διασχίζουν καταρράκτες, μικρές γέφυρες και γραφικά τοπία. Ανακαλύψαμε αγροτόσπιτα, αποστακτήρια σόγιας, ανεμόμυλους και παλιά εργαστήρια τεχνιτών, με παρέα μας έναν ηλικιωμένο Γιαπωνέζο που συναντήσαμε τυχαία να ανεβαίνει σε έναν από τους ναούς και στη συνέχεια προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει στο μουσείο μιας και δεν είχε ξανασυναντήσει Έλληνες και είχε τόσες ερωτήσεις να μας κάνει για την Ελλάδα! Τη συντροφιά ενός ντόπιου δεν την είχαμε υπολογίσει ήταν όμως μια αξέχαστη εμπειρία και για εμάς και για εκείνον σίγουρα.
Shikoku Temple Pilgrimage – Ένα Ιερό Ταξίδι Αυτογνωσίας
Στο μαγευτικό νησί Σικόκου, εκτείνεται και ένα από τα πιο ιερά και ιστορικά προσκυνήματα της Ιαπωνίας. Πρόκειται για μια πνευματική διαδρομή 88 βουδιστικών ναών, αφιερωμένη στον μεγάλο μοναχό Κουκάι, που ίδρυσε ένα παρακλάδι του βουδισμού.
Το ταξίδι καλύπτει περίπου 1.200 χιλιόμετρα, μια θρησκευτική εμπειρία, μια ευκαιρία για προσευχή και προσφορά, ενώ για άλλους είναι μια προσωπική αναζήτηση ή μια δοκιμασία αντοχής. Οι προσκυνητές φορούν λευκή ενδυμασία, σύμβολο καθαρότητας, και κρατούν το χαρακτηριστικό μπαστούνι του προσκυνητή το οποίο συμβολίζει την παρουσία του Κουκάι. Ακόμα και για εμάς τους ταξιδιώτες, η ατμόσφαιρα των ναών μας παρασύρει σε έναν λήθαργο ηρεμίας και κατάνυξης.
Κοτοχίρα – Ο Ιερός Θησαυρός του Σικόκου
Στην καρδιά του Σικόκου, βρίσκεται η γραφική πόλη Κοτοχίρα (Kotohira), ένας τόπος γεμάτος ιστορία, παράδοση και φυσική ομορφιά. Γνωστή κυρίως για τον περίφημο ναό Κοτοχίρα-γκου (Kotohira-gū), έναν από τους πιο ιερούς Σιντοϊστικούς ναούς της χώρας.
Σαν πρωταγωνιστές σε ταινία Ιντιάνα Τζοουνς, ψάχνουμε τον θησαυρό των ναών σε μια πορεία που είναι μια εμπειρία από μόνη της. 1.368 σκαλοπάτια οδηγούν τους επισκέπτες στην κορυφή του βουνού προσφέροντας μια μοναδική διαδρομή μέσα από πέτρινες πύλες, παραδοσιακά καταστήματα και εντυπωσιακή φύση. Πλήθος κόσμου, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους με μαγκούρες τολμούν την ανάβαση. Μια σειρά από μικρά μαγαζάκια στα δεξιά και αριστερά του δρόμου πουλούν λογής φαγητά, τουριστικά είδη και παραδοσιακά γιαπωνέζικα διακοσμητικά. Οι πλαστικές γάτες, σύμβολο καλής τύχης στην Ιαπωνία, αραδιασμένες σε πρώτη θέα στις βιτρίνες, χαιρετούν τους επισκέπτες, κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι τους και τις πατούσες τους. Θα χρειαστούμε την τύχη τους μιας και η ανάβαση είναι απαιτητική, όμως η θέα από την κορυφή μας ανταμείβει. Βλέπουμε μπροστά μας εντυπωσιακούς ναούς μέσα σε ένα μαγευτικό πανόραμα πεδιάδων και βουνών. Μια παράξενη ησυχία κυριαρχεί παρά το πλήθος των αναβατών.
Πέρα από τον ναό, η Κοτοχίρα είναι μια πόλη γεμάτη πολιτισμό και αυθεντική ιαπωνική ατμόσφαιρα. Στα πλακόστρωτα σοκάκια της, ανακαλύπτουμε παραδοσιακά ryokan (πανδοχεία), onsen (ιαματικά λουτρά) και μικρά μαγαζιά που πουλούν χειροποίητα αναμνηστικά και τοπικές λιχουδιές, όπως τα Σανούκι Ουντόν (Sanuki Udon), λαχταριστά χοντρά ζυμαρικά που θεωρούνται από τα καλύτερα στην Ιαπωνία.
Μεγάλη εντύπωση μας έκανε και ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της πόλης, το Kanamaru-za, το παλαιότερο σωζόμενο ξύλινο καμπουκί θέατρο της Ιαπωνίας, το οποίο χτίστηκε το 1835 και συνεχίζει να φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις μέχρι και σήμερα για λίγες μέρες μόνο τον Απρίλη. Εθελοντές ηλικιωμένοι με περίσσιο ενθουσιασμό μας ξενάγησαν στον θέατρο και μας είπαν λίγα λόγια για την ιστορία του. Φύγαμε σχεδόν εκστασιασμένοι από το θέαμα αλλά κυρίως από την φιλοξενία των εθελοντών που κρατούν τις πύλες του θέατρου ανοιχτές για τους επισκέπτες και το συντηρούν σαν ένα πολύτιμο θησαυρό. Όπως του αξίζει άλλωστε.
Καμία επίσκεψη στην Κοτοχίρα δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μια εμπειρία onsen ή αλλιώς θερμών ιαματικών λουτρών. Η περιοχή είναι φημισμένη για τα ιαματικές πηγές που αναβλύζουν λόγω των πολλών ηφαιστείων της περιοχής, και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να νοικιάσουμε ένα παραδοσιακό γιαπωνέζικο πανδοχείο, με μια ιδιωτική ξύλινη μπανιέρα με ζεστό νερό που ανέβλυζε όλη μέρα και όλη νύχτα. Λυτρωτικό τόσο για το σώμα μετά την ανάβαση όσο και για το μυαλό.
Ναγκασάκι – Η Πόλη της Ιστορίας και της Ειρήνης
Σε αντίθεση με πολλές ιαπωνικές πόλεις, το Ναγκασάκι έχει έντονες ευρωπαϊκές επιρροές, καθώς υπήρξε ένα από τα λίγα λιμάνια που παρέμειναν ανοιχτά στους ξένους. Οι Ολλανδοί και Πορτογάλοι έμποροι έφεραν νέα ήθη, κουζίνα και αρχιτεκτονική, στοιχεία που διατηρούνται ζωντανά μέχρι σήμερα.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα είναι η περιοχή Dejima, το τεχνητό νησί όπου ζούσαν οι Ολλανδοί έμποροι (για τα περίπου 400 χρόνια που η Ιαπωνία επέτρεπε μόνο στους Ολλανδούς να κάνουν εμπόριο με την χώρα και μονο απο το λιμάνι του Ναγκασάκι) και το Glover Garden, ένας λόφος γεμάτος με ευρωπαϊκά σπίτια του 19ου αιώνα, που προσφέρει υπέροχη θέα στον κόλπο του Ναγκασάκι.
Το Ναγκασάκι όμως είναι κάτι περισσότερο από ένας τουριστικός προορισμός – είναι μια πόλη που αφηγείται μια ιστορία. Γνωστό για το τραγικό γεγονός της ατομικής βόμβας του 1945, το Ναγκασάκι δεν είναι απλώς ένας τόπος μνήμης, αλλά και ένα σύμβολο ειρήνης, αντοχής και πολιτιστικής ποικιλομορφίας.
Στις 9 Αυγούστου 1945, λίγο πριν από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη του Ναγκασάκι έγινε η δεύτερη (και τελευταία μέχρι στιγμής) πόλη στον κόσμο που δέχτηκε την καταστροφική δύναμη μιας ατομικής βόμβας. Η επίθεση αυτή ακολούθησε τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στο Χιροσίμα τρεις μέρες νωρίτερα. Ηταν μια από τις πιο σκοτεινές ημέρες στην ιστορία της ανθρωπότητας, και το Ναγκασάκι, όπως και το Χιροσίμα, αναδείχθηκαν σε σύμβολα για τη φρίκη του πυρηνικού πολέμου και την ανάγκη για παγκόσμια ειρήνη.
Η βόμβα, με το όνομα “Fat Man”, είχε μια καταστροφική ισχύ που ισοπέδωσε την πόλη, σκοτώνοντας ακαριαία χιλιάδες ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες χιλιάδες άλλους. Η πόλη υπέστη ανείπωτες ζημιές, καθώς το κέντρο της καταστράφηκε ολοσχερώς από την έκρηξη και τη φωτιά που ακολούθησε.
Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία που επισκεφτήκαμε ήταν το επίκεντρο της βόμβας, το πάρκο της Ειρήνης, έναν τόπο περισυλλογής και ελπίδας, με κυρίαρχο το Μνημείο των Θυμάτων και το άγαλμα της Ειρήνης, που συμβολίζει την προσευχή για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα. Αν και συγκλονιστικό, αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη και το Μουσείο της Ατομικής βόμβας που εκτός από την ιστορία, παρουσιάζει μαρτυρίες επιζώντων και τεκμήρια από την καταστροφή, μεταφέροντας ένα δυνατό μήνυμα στον κόσμο για τη σημασία της ειρήνης.
Στον κρατήρα ενός ηφαιστείου!
Στο νησί Κιούσου βρίσκεται το Όρος Aso, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ηφαίστεια του κόσμου. Με έναν από τους μεγαλύτερους ενεργούς ηφαιστειακούς κρατήρες, το τοπίο του Aso μοιάζει εξωπραγματικό: καπνισμένοι κρατήρες, καταπράσινες πεδιάδες και ένα απόκοσμο ηφαιστειακό τοπίο συνθέτουν ένα σκηνικό που κόβει την ανάσα.
Το ηφαίστειο Aso αποτελείται από πέντε κορυφές. Ο πιο ενεργός και εντυπωσιακός κρατήρας είναι ο Nakadake, όπου συχνά αναδύονται καπνοί και ατμοί από τα γαλαζοπράσινα, γεωθερμικά νερά του. Ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία που επισκεφτήκαμε, σταθήκαμε μπροστά από έναν ζωντανό απρόβλεπτο γίγαντα με κομμένη την ανάσα από το μεγαλείο της φύσης. Οι επισκέπτες μπορούν να προσεγγίσουν τον κρατήρα με λεωφορείο ή αυτοκίνητο, ενώ ειδικές πλατφόρμες προσφέρουν μια αποκαλυπτική θέα μέσα στον κρατήρα, όπου η δύναμη της φύσης γίνεται αισθητή σε κάθε στιγμή. Ωστόσο, η πρόσβαση ρυθμίζεται ανάλογα με τη δραστηριότητα του ηφαιστείου και οι εργαζόμενοι μας ενημέρωναν κάθε φορά που οι αναθυμιάσεις ήταν έντονες να απομακρυνόμαστε από το χώρο. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
Φουκουόκα – Μια πόλη που σε καλεί να επιστρέψεις
Η Φουκουόκα (Fukuoka) ήταν ο τελευταίος μας προορισμός και μια πόλη που σίγουρα δεν ξεχνάς εύκολα. Συνδυάζει την ηρεμία της θάλασσας με τον παλμό μιας ζωντανής μητρόπολης, ενώ η ζεστή φιλοξενία των κατοίκων της κάνει κάθε επισκέπτη να νιώθει σαν στο σπίτι του.
Είτε για το φαγητό, είτε για τις πανέμορφες παραλίες και τη μοντέρνα ατμόσφαιρα, η Φουκουόκα είναι ένας προορισμός που πρέπει να ζήσεις τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου. Η πόλη μας εξέπληξε ευχάριστα με την ζωντάνια της, τα σοκάκια της και κυρίως την απαράμιλλη γαστρονομία της αφού είναι γνωστή ως η πρωτεύουσα του street food στην Ιαπωνία. Τα (yatai), μικρά υπαίθρια εστιατόρια, γεμίζουν τους δρόμους της πόλης τη νύχτα, προσφέροντας λαχταριστά πιάτα όπως τα Hakata Ramen, το πιο διάσημο φαγητό της πόλης, με τον πλούσιο χοιρινό ζωμό και τα λεπτά, ελαστικά noodles. Μετά από ατελείωτες βόλτες κατά μήκος του ποταμού, στα στενάκια, στα τεράστια εμπορικά κέντρα με τις φουτουριστικές αρχιτεκτονικές και θεάματα, καταλήγουμε σε έναν υπέροχο περίπατο μέχρι τη παραλία της Φουκουόκα απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα στον ωκεανό και την τελευταία μας μέρα στην υπέροχη Ιαπωνία.
Ένα ταξίδι ζωής!
Από τις βόλτες στο πολύβουο Τόκυο μέχρι τις ζεστές γεύσεις των yatai της Φουκουόκα, το ταξίδι στην Ιαπωνία ήταν αυτό ακριβώς που φανταζόμουν ερχόμενη για δεύτερη φορά. Μια εμπειρία που ενσωματώνει την παράδοση, τα χρώματα, τις γεύσεις, τον πολιτισμό, τη φύση, την τεχνολογία, την ηρεμία του πνεύματος και την πνευματική αναζήτηση.
Καθώς οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου φωτίζουν τα βουνά και τις λίμνες, και το φθινόπωρο απλώνει τις χρυσαφένιες και κόκκινες ανταύγειες του πάνω από τα τοπία της Ιαπωνίας ,ξέρουμε ότι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ. Κάθε βήμα, κάθε εικόνα και κάθε γεύση είναι ένα μικρό κομμάτι που βάλαμε στο μυαλό μας και στις αναμνήσεις μας για την Ιαπωνία, μια χώρα που πάντα θα μας καλεί να επιστρέψουμε. Arigato Japan (Ευχαριστούμε Ιαπωνία).
