Τα ταξίδια συνήθως θέλουν χρόνο για να τα οργανώσεις. Να σκεφτείς τον προορισμό, να κλείσεις εισιτήρια και διαμονή, τις δραστηριότητες που θα κάνεις εκεί κτλ. Ή μήπως όχι;
Κάπως έτσι, παρορμητικά, κανονίσαμε και εμείς να ταξιδέψουμε στη Νάπολη. Χωρίς να το σκεφτούμε πολύ. Κλείσαμε λοιπόν τα εισιτήρια μία εβδομάδα πριν το ταξίδι. Μη νομίζεις ότι ήταν ακριβά. Σε αυτό βοηθάει το να ανοίξεις μία μηχανή αναζήτησης αεροπορικών εισιτηρίων, να βάλεις το αεροδρόμιο από το οποίο θα αναχωρήσεις και σαν προορισμό “Anywhere”, είναι πολύ ωραίο αυτό το συναίσθημα. Και τότε θα σου βγάλει από τους πιο οικονομικούς προορισμούς μέχρι τους πιο ακριβούς. Έτσι, οικονομικά, αποφασίσαμε και εμείς μέσα σε ένα βράδυ να πάμε στη Νάπολη. Το επόμενο πρωί κλείσαμε και ένα διαμέρισμα και σε μία εβδομάδα είμασταν έτοιμοι για επιβίβαση για ένα 4ήμερο στη Νότια Ιταλία.
Φτάσαμε λοιπόν και πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει (500άρκι εννοείται, στην Ιταλία είμαστε!), αφήσαμε τα πράγματά μας στο διαμέρισμα και βγήκαμε για μία βραδινή βόλτα στη Νάπολη. Η αλήθεια είναι ότι είναι η πιο βρώμικη πόλη που έχω δει, πολύ πυκνοκατοικημένη και με τρελούς οδηγούς (εκτίμησα τους Έλληνες οδηγούς, φαντάσου!). Είχα βρει ένα εστιατόριο που ήθελα να πάμε αλλά στον δρόμο μας, στη μέση του πουθενά, είδαμε μία πληθώρα κόσμου στον δρόμο, έξω από ένα μικρό μαγαζάκι να περιμένει να καθίσει. Πήγαμε πιο κοντά να δούμε και ήταν μία παραδοσιακή πιτσαρία, η La figlia del presidente pizzeria, πήραμε δύο πίτσες στο χέρι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι απέξω να τις απολαύσουμε. Νομίζω ότι αξίζει περισσότερο, αν πας, να κάτσεις μέσα, έχει μεγαλύτερη ποικιλία το μενού. Αφού χορτάσαμε, συνεχίσαμε τη βόλτα μας και κουρασμένοι γυρίσαμε στο διαμέρισμα.
Την επόμενη μέρα το πρωί, σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε για να πάμε στην Πομπηία, να δούμε τα ερείπια αυτής της αρχαίας πόλης. Είναι 40 λεπτά από την Νάπολη. Αξίζει να την επισκεφθείς. Δεν είμαι ιστορικός ούτε τίποτα τέτοιο αλλά η αρχιτεκτονική της μου θύμισε αρχαία Ελλάδα (ψάχνοντας βασικά εκ των υστέρων, την έχουν χτίσει Έλληνες) και περπατώντας εκεί με ταξίδευε σε μία άλλη εποχή. Δεν πήραμε ξεναγό, κάναμε μόνοι μας τη βόλτα μας αλλά και πάλι ήταν πολύ όμορφα. Περπατούσαμε σε μία πραγματική πόλη του 5ου αιώνα π.Χ. Μετά φύγαμε για να πάμε στον Βεζούβιο. Όσο ανεβαίναμε το βουνό η ομίχλη ολοένα και αυξανόταν μέχρι που δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλον και φύγαμε, χωρίς να δούμε τον Βεζούβιο… Να το έχεις στο μυαλό σου, να δεις τον καιρό πριν πας, να μην έχει καθόλου σύννεφα ο ουρανός για να αξίζει ο δρόμος που θα κάνεις (40 λεπτά) αλλά και η επίσκεψή σου εκεί.
Μετά πήγαμε στην ακτή Αμάλφι. Ίσως να μην την έχεις ακουστά αλλά σίγουρα κάπου θα έχεις δει φωτογραφίες από κάτι πολύχρωμα σπιτάκια σε έναν παραλιακό λόφο της Ιταλίας. Κάπως έτσι είναι και το Αμάλφι, ένα χωριό χτισμένο πάνω σε έναν λόφο. Θα αργήσεις να φτάσεις όμως (1,5 ώρα), έχει αρκετές στροφές και πολύ δρόμο αλλά αξίζει. Φτάνοντας, δυνατοί ήχοι μας έκαναν να κατευθυνθούμε αμέσως προς την πλατεία του χωριού όπου μία τοπική οργάνωση έπαιζε μουσική και τραγουδούσε στα σκαλιά της εκκλησία της μικρής πλατείας. Τώρα δεν φταίω που θα το ξαναπώ, αλλά ήταν σαν ελληνικό νησί, με πέτρινα σοκάκια, λευκά σπιτάκια, μαγαζιά με σουβενίρ και μικρά εστιατοριάκια. Εκεί παράγουν ό,τι μπορείς να φανταστείς από λεμόνι, τα πάντα! Θα βρεις στα σουβενίρ πολλά πράγματα να πάρεις αν είσαι λάτρης του λεμονιού. Εμείς πήγαμε απόγευμα εκεί, πριν τις 19:00 οπότε όλα τα εστιατόρια ήταν κλειστά. Έχουν την λεγόμενη «σιέστα» και το μεσημέρι είναι όλα τα εστιατόρια (και αρκετά μαγαζιά) κλειστά. Βρήκαμε όμως σε ένα σοκάκι, ένα ωραίο μαγαζί, το C.I.C.A, που είχε διαφόρων ειδών θαλασσινά και τα σέρβιραν σε ένα χωνί να τα τρως καθώς κάνεις τη βόλτα σου στο χωριό. Αν θες να πιείς και το Aperol σου ή τον cappuccino σου, έχει ένα ωραίο bistro πάνω στην πλατεία. Το βράδυ γυρίσαμε και κάναμε ακόμη μία βραδινή βόλτα στο κέντρο της Νάπολης αναζητώντας κάτι να φάμε (πάλι). Τώρα θα σου φανεί περίεργο που δεν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο με ιταλική κουζίνα αλλά στο δρόμο μας βρήκαμε ένα ωραίο μέρος με sushi, το ΙΚΙ. Αν σου αρέσει το sushi, να πας, ήταν πολύ ωραίο μαγαζί με ωραίο φαγητό και ζεστή ατμόσφαιρα. Μετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας στη via Toledo, τον πιο κεντρικό δρόμο της Νάπολης και τα μαγαζιά της φάνηκαν να έχουν ενδιαφέρον…
Το επόμενο πρωί λοιπόν, πήγαμε στη via Toledo για ψώνια, ψώνια, ψώνια. Να μπεις και στους κάθετους αυτού του δρόμου, εκεί θα καταλάβεις την πραγματική Νάπολη, με τα ιχθυοπωλεία και τα μαγαζιά που κρέμονται τυριά και σαλάμια από παντού. Αν θες να φας παραδοσιακά γλυκά, να αναζητήσεις ένα stand με γλυκά, το Mary ή να πας στο Pintauro (ένα κλασσικό, παλιό ζαχαροπλαστείο). Αν πάλι θες να φας αλμυρό street food να πας στο Mario Tortora (είναι απέναντι από το Mary – στο tripadvisor για κάποιο λόγο το βγάζει τελείως αλλού), δε θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Μετά, πήραμε τον δρόμο για το όμορφο Σορέντο (1 ώρα περίπου). Από εκεί (αν είναι καλοκαίρι) αξίζει να πάρεις ένα πλοίο για να πας στο Κάπρι, τη Μύκονο (…) της Ιταλίας. Αλλιώς κάνε μία βόλτα στο Σορέντο, με τα ωραία και μικρά μαγαζάκια, τα γραφικά εστιατόρια και τα όμορφα δρομάκια. Αν είσαι γυναίκα, κράτα μέρος του budget σου για να πάρεις τσάντες. Αν πάλι είσαι άντρας, σίγουρα να πάρεις στο κορίτσι σου μία τσάντα, θα το εκτιμήσει δεόντως.
Τελευταία μέρα και αφού δεν αντέχαμε να φάμε κι άλλη ρικότα (το παραδοσιακό τους γλυκό), αποφασίσαμε να πάμε να φάμε πρωινό στο ξενοδοχείο Mercure, στο κέντρο, με θέα την πλατεία του Δημαρχείου και το κάστρο. Είχε τόσο καλό καιρό που κάτσαμε στο μπαλκόνι να φωτοσυνθέσουμε και να φάμε. Λίγο πριν έρθει η ώρα να φύγουμε για το αεροδρόμιο, κάναμε μία ακόμη βόλτα και μερικά τελευταία… ψώνια.
Μπορεί σαν μέρος η Νάπολη να μην ήταν κάτι ξεχωριστό και μαγικό, τα πέριξ όμως αξίζει να τα επισκεφτείς. Στη τελική όμως ξέρεις τι αξίζει περισσότερο; Ό,τι ακόμα και τελευταία στιγμή να κανονίσεις κάτι, κάτι σε όχι και τόσο γνωστό ή μαγευτικό προορισμό, η παρέα και οι εμπειρίες είναι αυτά που θα έχεις να θυμάσαι. Και οι όμορφες αναμνήσεις δημιουργούνται σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
…στο επόμενο!