“Όσο πιο σκοτεινή είναι η νύχτα, τόσο πιο φωτεινά είναι τα αστέρια”
(Ντοστογιέφσκι).
Πολλοί είναι εκείνοι που αντιμετώπισαν με χιούμορ την νίκη του Σ. Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτοί δεν ανήκουν υποχρεωτικά σε άλλα κόμματα που διασκεδάζουν με την κατάρρευση κάποιων μύθων της πάλαι ποτέ αυστηρής Αριστεράς σε θέματα ιδεολογικής καθαρότητας.
Ακόμη και οι οπαδοί-ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκαν με μία ψυχική ευφορία την νίκη-εκλογή του νέου αστέρα της Πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Κι αυτό είναι δηλωτικό της πίεσης που ένιωθαν στην μετεκλογική περίοδο μετά από δύο Η απροσδόκητη αυτή διπλή ήττα πλημμύρισε με ανείπωτη θλίψη τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και αναζητούσε επίμονα ένα γεγονός που θα λειτουργούσε ως ασφαλής αγωγός αποσυμπίεσης.
Οι πολιτικοί ψυχαναλυτές διερωτώνται αν μπορεί το 45% του Κασσελάκη ή και η πιθανή τελική νίκη του να λειτουργήσει είτε ως ηλεκτρική ράβδος αποφόρτισης ή ως ο ασφαλέστερος αποχετευτικός αγωγός της συσσωρευμένης θλίψης, απογοήτευσης, δυσαρέσκειας και οργής των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως για τους πολιτικούς αναλυτές – ψυχαναλυτές εδώ να βρίσκεται και η ανέλπιστη εκλογική επιτυχία του φερέλπιδος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Άτομα, δηλαδή, που αδυνατούν να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της απογοήτευσης και της θλίψης αναζητούν ένα μεσσία ή έναν “θεό” για να απαλλαγούν από αυτά τα βασανιστικά και ψυχοφθόρα συναισθήματα.
“Όσο πιο βαθιά είναι η θλίψη, τόσο πιο κοντά είναι ο Θεός”
(Ντοστογιέφσκι).
Κάποιοι άλλοι αναλυτές υποστηρίζουν πως η επιτυχία του Κασσελάκη επιβεβαίωσε και επικύρωσε με τον πιο εμφανή τρόπο την έλλειψη εμπιστοσύνης στο παλιό και παραδοσιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ποσοστά των Νίκου Παππά και Ευκλείδη Τσακαλώτου αισθητοποιούν την απαρέσκεια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς την παλιά γενιά του κόμματος. Φαίνεται πως η ρήση της Μελίνας Μερκούρη έχει διακομματική και διαχρονική ισχύ «Ανδρέα, δεν αρέσουμε πια».
Οι ψηφοφόροι-οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν την έκπληξη σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές. Τόσο το ποσοστό συμμετοχής τους στην ψηφοφορία όσο και η επιλογή τους στο πρόσωπο του κ. Κασσελάκη καταδεικνύουν μία άλλη πολιτική σκέψη πολύ διαφορετική από αυτήν των στελεχών του κόμματος. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που οι οπαδοί κόμματος - κι αυτό μέλλει να αποδειχτεί ως παρήγορο στοιχείο – ξεπερνούν την κυρίαρχη άποψη και πολιτική σκέψη ή και βούληση των θεσμικών οργάνων και προσώπων του κόμματος.
Είναι, όμως, η εκλογική επιτυχία του κ. Κασσελάκη μία επανάσταση της μάζας και μία εκ των «έσω» ανατροπή; Τι δεν μπόρεσαν να δουν και να προβλέψουν οι «πραίτορες» του παλιού ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δύο εκλογικές ήττες του κόμματος και την αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την αρχηγία; Ξαφνικά οι οπαδοί ενός κόμματος έγιναν οι φορείς μιας πολιτικής υπέρβασης σκορπίζοντας σε άλλους φόβο και σε άλλους ελπίδα;
Μπήκε το «κάρο-οπαδοί» πιο μπροστά από το «άλογο-ηγετική ομάδα»;
Πόσες εκπλήξεις και ανατροπές θα μπορέσει να αντέξει αυτό το κόμμα; Πώς θα διαχειριστεί την προοπτική ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας από ένα άτομο που πριν ένα μήνα δεν γνώριζε ούτε την ύπαρξή του; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να δείξει σε ένα πρόσωπο που δεν κατάγεται ούτε από πολιτικό τζάκι, ούτε από φτωχά λαϊκά στρώματα; Πώς θα αντιμετωπίζουν την κριτική και τα πειράγματα των πολιτικών αντιπάλων περί «αμερικανοθρεμμένου» αρχηγού;
Ήδη τα κακεντρεχή σχόλια άρχισαν να κατακλύζουν τα Sites με αναφορές στο γνωστό έργο «Ο Αμερικάνος» του αγίου της Λογοτεχνίας μας, του Παπαδιαμάντη.
Από τις ερμηνείες που δόθηκαν για την επιτυχία του κ. Κασσελάκη είναι κι εκείνη που χρεώνει στα θετικά της προεκλογικής του στρατηγικής το σύνθημα-ελπίδα για αποτελεσματική αντιμετώπιση και νίκη απέναντι στην πολιτική κυριαρχία του Μητσοτάκη, τον γνωστό Μητσοτακισμό. Πόσο πειστικός φάνηκε ο κ. Κασσελάκης υποσχόμενος πως θα ανατρέψει γρήγορα το «σύστημα Μητσοτάκη»;
“Αν είσαι από τους αληθινά εκλεκτούς, / την επικράτησί σου κύταζε πώς αποκτάς”
(K.Π.Καβάφης, Ο Θεόδοτος).
Ωστόσο εκείνη η ερμηνεία της επιτυχίας του κ.Κασσελάκη που πείθει περισσότερο είναι αυτή που ακροθιγώς έθιξε και ο κ. Τσακαλώτος. Σύμφωνα με αυτήν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας πέρασε ήδη στο χώρο της “Μετα-Πολιτικής”. Στην «μεταπολιτική» το πρόσωπο παραμερίζει το πολιτικό πρόγραμμα και τα δυσκίνητα κομματικά δόγματα. Η διάδοση των κομματικών και πολιτικών θέσεων αλλάζει τεχνική και η εικόνα εκτοπίζει το λόγο και την ουσία της πολιτικής.
Οι εχθροί της «μεταπολιτκής» και της προεκλογικής εκστρατείας του κ. Κασσελάκη χαρακτηρίζουν τον πολλά υποσχόμενο νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ως Πολιτικό του Facebook και του Instagram. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πιστεύουν πως η εικονική πραγματικότητα του κ. Κασσελάκη θα ξεφτίσει γρήγορα και θα αποκαλύψει πως “ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Είναι, όμως, η «μεταπολιτική» τόσο επικίνδυνη για το πολιτικό και κομματικό μας κατεστημένο; Είναι δικαιολογημένη η αμηχανία και ο φόβος τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ από την εισβολή του κ. Κασσελάκη στο χώρο της Πολιτικής με όρους «μεταπολιτικής»; Αλήθεια πώς θα αντιδράσει η «Αυγή» (εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ), όταν στις 16/3/2014, σε ανύποπτο χρόνο έγραφε:
“Για την Αριστερά, το ζήτημα είναι να αντιπαλέψει με πάθος τη μεταπολιτική, τον μεγαλύτερο σύγχρονο κίνδυνο για την κοινωνία και τη δημοκρατία”.
Είναι αλήθεια, όμως, η «μεταπολιτική» ο μεγαλύτερος κίνδυνος ή το σύστημά μας και η δημοκρατία μας κινδυνεύουν περισσότερο από την ανεπάρκεια του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού; Τα πρόσωπα είναι ο κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ ή η ιδεολογική του ταυτότητα;
Είθε να μην επιβεβαιωθεί ο στίχος του διαχρονικού Καβάφη:
“Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο” ( Ας Φρόντιζαν).
Εν τω μεταξύ πολλοί είναι αυτοί που ακόμη δεν μπορούν να συνέλθουν από το σοκ που προκάλεσε η επιτυχία του κ. Κασσελάκη και αδυνατούν να το πιστέψουν. Για αυτό καταφεύγουν στη θέση του Τερτυλιανού:
“Credo quia Absurdum”
Tο παράλογο στη ζωή μας και στην Πολιτική;