Αρχές Νοεμβρίου 2017, περιγράφαμε σε άρθρο με τον πιο πάνω τίτλο, την εντελώς διαφορετική πολιτική στάση δύο Κρατών της ΕΕ, της Ισπανίας και της Κύπρου, έναντι σε αποσχιστικές ενέργειες προς το Σύνταγμα της χώρας τους. Η ομοιότητα των δύο αφορά στην ουσία του προβλήματος, την απόπειρα απόσχισης από το Κράτος. Στην Ισπανία η απόπειρα εκδηλώθηκε «ήπια» μέσω πολιτικών εργαλείων, ενώ στην Κύπρο στηρίχθηκε στην βίαιη κατοχή εδάφους μέσω κατοχικού στρατού. Ωστόσο, η αντίδραση των δύο Κρατών υπήρξε αντιστρόφως ανάλογη. Στην Ισπανία υπήρξε δυναμική αντίδραση με εντάλματα σύλληψης και πρόσαψη κατηγοριών, ενώ στην Κύπρο υπήρξε... ανταμοιβή με ασυλία, έκδοση διαβατηρίων, οικονομική βοήθεια κ.ά.
Χωρίς απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου εναντίον της Καταλωνίας, η Ισπανία ξεκαθάρισε ότι το Ισπανικό Σύνταγμα είναι μέρος της Ευρωπαϊκής νομιμότητας και ότι «όποιος αγνοεί το Νόμο (ιδιαίτερα το Σύνταγμα) θα έχει συνέπειες…και ότι οι Νόμοι υπάρχουν για να διασφαλίζεται η διακυβέρνηση». Η Ισπανία ενημέρωσε την ΕΕ και φρόντισε στο εσωτερικό δια νόμου να ωθήσει την έξοδο μεγάλων εταιρειών από την Περιφέρεια της Καταλωνίας για να πλήξει την οικονομία της. Δεν βγήκε ένας ακαδημαϊκός ή οικονομολόγος στην Ισπανία ή στην ΕΕ να υποδείξει ότι η Ισπανία πρέπει να … ενδυναμώσει την οικονομία της Περιφέρειας.
Στην Κύπρο έχει επικρατήσει η μοιρολατρία ως πολιτική. Αναπόφευκτα, μια τέτοια «ανάπηρη» αντίληψη πραγμάτων επιτίθεται σε όποιον επιχειρήσει ορθολογιστικά να παραθέσει αλλαγή πολιτικής. Για παράδειγμα, ένα ερώτημα πρέπει να απαντηθεί: Πώς αναμένεται διαφορετικό αποτέλεσμα εφόσον εφαρμόζεται η ίδια αποτυχημένη πολιτική συνταγή;
Αντί απάντησης, τα σχόλια αποκαλύπτουν την μοιρολατρική συμπεριφορά που - χωρίς ορθολογισμό - βασίζεται στο φόβο (ευθυνοφοβία), απόγνωση, ατομική ιδιοτέλεια, δογματισμό, και φαντασιώσεις ώστε να μην απαντάται το καυτό ερώτημα. Αντί τεκμηριωμένης απάντησης, ιδού μερικά σχόλια: «θα ρίξετε τους Τουρκοκύπριους στις αγκάλες της Τουρκίας», «θέλουμε λύση», «τα συμφώνησε ο Μακάριος» κ.ά.
Οι τουρκοκύπριοι είναι πολίτες της ΕΕ μόνο μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους, όπως κάθε άλλος ευρωπαίος πολίτης. Επιπλέον, η πολιτική ανταμοιβής της ανταρσίας και απόσχισης από το Κράτος - θύμα, δεν μπορεί να καταλήξει στην ανατροπή της απόσχισης αλλά στη διαιώνισή της και αναπόφευκτα στην επικράτηση των όρων της Τουρκίας.
Τρανταχτό παράδειγμα μοιρολατρίας είναι η έκδηλη παραβίαση των Ευρωπαϊκών Κανονισμών σχετικά με τα κατεχόμενα που όμως δικαιολογείται από την ίδια την Κυπριακή Κυβέρνηση. Η ΕΕ ρύθμισε δύο Κανονισμούς σε σχέση με τα κατεχόμενα που αφορούν στην παροχή οικονομικής βοήθειας και στο εμπόριο, με συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας και με προϋποθέσεις που για χρόνια δεν τηρούνται. Ενώ λοιπόν η ΕΕ απαιτεί δια μέσω των ιδίων των Κανονισμών, την προστασία των δικαιωμάτων των φυσικών και νομικών προσώπων ιδιοκτητών γης στα κατεχόμενα, η Κυπριακή Κυβέρνηση διαβεβαιώνει την ΕΕ ότι όλα βαίνουν ομαλά!
Δυστυχώς, καθώς παραβιάζονται οι προϋποθέσεις των Κανονισμών για σεβασμό των νομίμων ιδιοκτητών και της Ευρωπαϊκής νομιμότητας, το εμπόριο και τα Ευρωπαϊκά κονδύλια προς τα κατεχόμενα συνεχίζονται ομαλά για να ... ανατρέψουμε την κατοχή!