Είναι το πρωινό αμέσως μετά την είδηση. Την είδηση του μισεμού. Την
είδηση της απώλειας του δεδομένου, αν υπάρχει δεδομένο σε τούτη την
ζωή. Μιάν είδηση που σε συντρίβει. Μιάν είδηση που σε κάνει να
σηκωθείς νωρίς και να γράψεις δύο λόγια για έναν άνθρωπο που γνώρισες
μοναχά μέσα απο το σελιλόιντ και δεν έτυχε ποτέ να δείς ποτέ απο κοντά
στο θέατρο ή στην άλλη μεγάλη σκηνή, αυτή της ζωής. Μα την ίδια στιγμή
συνάμα, αυτός ο άνθρωπος διατηρείς πάντοτε την αίσθηση πως ήταν κοντά
σου με μιάν αδιόρατη κλωστή να σας δένει.
Σε πνίγει ένα συναίσθημα βαθύ. Σε κατακλύζει μια ανάγκη να πείς δύο
κουβέντες για έναν άνθρωπο πριν την εξόδιο ακολουθία της Πέμπτης. Πριν
οριστικά εγκαταλείψει τον κόσμο της ύλης και περάσει στην αιωνιότητα,
στην μνήμη, στο κοινωνικό ασυνείδητο. Στον κόσμο των σκιών όπου σε
όλους μας μέλλει να περάσουμε όλοι εμείς αφήνοντας την θέση μας σε
άλλα πρόσωπα ασχημάτιστα ακόμη, όπως και εμείς επήραμε την θέση
προσώπων που κανείς πια δεν θυμάται το πως έδειχναν. Απο την σκιά στην
σκιά. Εκεί, στο χωνευτήρι της συλλογικής μνήμης.
Νιώθεις εκείνη την βαθιά υποχρέωση να αποχαιρετήσεις έναν φίλο που
ποτέ δεν υπήρξε φίλος σου, μα που σας συνδέούν πολλά περισσότερα απο
όσα φαινομενικά φαίνεται να σας συνδέούν. Ο Γιώργος Κοτανίδης δεν θα
μπορούσε ποτέ να είναι φίλος του υποφαινόμενου για πολλούς και
διάφορους λόγους. Καταρχάς λόγοι διαφοράς της ηλικίας. Έπειτα λόγοι
ιδεολογικοί, λόγοι εντελώς πρακτικοί, μα και λόγοι που μοιάζουν
ασήμαντοι εν τέλλει. Λόγοι που τους συνθλίβει το ταλέντο. Και πάνω απο
το ταλέντο το ίδιο, τους εξαφανίζει η σκιά του δέντρου του εκλιπόντος.
Η υστεροφημία η περιβόητη των αρχαίων.
Τι είναι η σκιά του δέντρού κατά την αρχαιοελληνική έννοια; μα δεν
είναι άλλη απο τον βίο και την πολιτεία κάποιου και μάλιστα οχι
κάποιου τυχαίου ανθρώπου. Ενός ηθοποιού. Και ο κύριος με το “Κ”
κεφαλαίο Γιώργος Κοτανίδης, υπήρξε ένας Gentleman της τέχνης. Ένας
λεπτός, στην μορφή και στους τρόπους ηθοποιός βαθιά μορφωμένος,
αγωνιστής της ζωής, της ιδέας και της καθημερινότητας όπως εκείνος την
έζησε πάνω στο θεατρικό σανίδι και εμπρός απο τον τηλεοπτικό,
κινηματογραφικό φακό. Όπως την έζησε και όπως μας την μετέφερε όλη
αυτή την ιστορία την προσωπική μα και συλλογική. Τι είναι η ζωή
εξάλλου πέρα απο μια ιστορία που την διαβάζουμε φωναχτά μέσα απο το
βιβλίο της ζωής στους άλλους.
Όταν η κοινή συναντίληψη για τον ρόλο ενός ηθοποιού μέσα στην πολύβουη
περί άλλων τυρβάζουσα κοινωνία επικρατεί κι όταν το ταλέντο
περισσεύει, τότε όλα τα άλλα φαίνονται τόσο μα τόσο μικρά. Είναι η ώρα
όπου εμείς, οι άλλοι νιώθουμε πως χάνουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο.
Οχι δικό μας κατά σάρκα, ούτε δικό μας ιδεολογικά, μα έναν άνθρωπο με
τον οποίον συναντιλαμβανόμαστε την ζωή και κατ επέκτασιν την τέχνη.
Πόσο μικρά δείχνουν όλα όταν η ώρα του μισεμού τέτοιων ανθρώπων
πλησιάζει. Και η συνειδητοποίηση αυτή, του πόσο σημαντικός υπήρξε ένας
άνθρωπος σε οτι καταπιάστηκε και αφορούσε και τους άλλους, είναι ένα
σημαντικότατο γεγονός για την συνέχιση και των δικών μας υπολοίπων της
ζωής. Κι αυτό το σημείωμα ας μην το πεί κανείς επικήδειο. Διότι
ορισμένους ανθρώπους δεν τους κηδεύεις, δεν μπορείς να τους
συνοδεύσεις σε κείνη την μακρόσυρτη βουβή πομπή των αγέλαστων θλιβερών
προσώπων, διότι ζούν για πάντα μέσα σου, είναι κομμάτι απο εσένα.
Γιώργο Κοτανίδη, δεν ξέρω για τους άλλους, μα για εμέ προσωπικά θα μου
λείψεις. Υπήρξες ένας ευπατρίδης της τέχνης, ένας άνθρωπος οχι των
λόγων μα των πράξεων τι κι αν δεν θα συμφωνούσα πάντοτε μαζί σου,
υπήρξες ένας ηθοποιός ήθος ποιών. Ένα δέντρο όπου η σκιά του θα πέφτει
πάντοτε γλυκά στην ψυχή και θα την δροσίζει μέσα στην αφόρητη
καταχνιά, την ερημική κατάσταση όπου διέρχεται η τέχνη και ο
πολιτισμός μας για πάρα πολλά χρόνια τώρα. Ίσως αυτή μου η διαπίστωση
να σε έβρισκε σύμφωνο. Για το μπόλιασμα του δέντρου της τέχνης με τον
καλό καρπό αγωνιζόσουν ως το τέλος και σύ.
Αν υπάρχει αυτό που λέμε παράδεισος, νήσοι των μακάρων, ελπίζω να
υπάρχει μόνον και μόνον για κάποιους ανθρώπους όπως εσύ Γιώργο
Κοτανίδη.
Χαίρε.