Κλείνει, όπου να ναι, χωρίς προβλήματα η τρίτη αξιολόγηση. Η πιο άνετη, η πιο χαλαρή μνημονιακή αξιολόγηση που γνωρίσαμε ποτέ. Και τώρα εν αναμονή της τέταρτης. Αυτής της καταληκτικής αξιολόγησης η οποία, κατ’ ουσίαν, θα ρυθμίζει τους όρους και της «τεχνικές» της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια. Κι εν τω μεταξύ στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία η ανταλλαγή ομολόγων (swap). Κάπου στο 86% η απόδοση, πολύ πέραν του αναμενομένου. Ανταλλαγή η οποία αποτελεί ένα είδος δοκιμαστικής εξόδου στις αγορές, της δεύτερης ως τώρα. Με την τρίτη να λογαριάζεται για αμέσως μετά το Eurogroup της 24ης Ιανουαρίου, στην τυπική πλέον επικύρωση της ολοκλήρωσης της 3ης αξιολόγησης.
Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν, όλα βαδίζουν σύμφωνα με το σχέδιο. Το σχέδιο που εκπονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και προχωρά και εξελίσσεται ομαλά, με κάποιες δυσκολίες και προβλήματα, όμως ομαλά. Πολύ περισσότερο που όλοι οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας είναι παραπάνω από ενθαρρυντικοί. Ενώ τα spreads έχουν επανέλθει στα προ κρίσης χαμηλά. Έτσι ώστε να φαίνεται απολύτως διαχειρίσιμη η κατάσταση ως προς την δυνατότητα εξόδου της Χώρας στις αγορές. Επομένως το σχέδιο, αυτό που εξικνείται ως τον Αύγουστο του 2018, με την επιστροφή στην κανονικότητα, λειτουργεί και εφαρμόζεται δίχως εμπόδια, αλλά και δίχως σοβαρές κοινωνικές παρενέργειες. Στους δε άμεσους σταθμούς-στόχους εντάσσονται πρώτα-πρώτα τα stress test των τραπεζών, που αναμένεται να ολοκληρωθούν δίχως πρόβλημα. Και ακολουθεί η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους και, πιθανώς, η προσπάθεια αναθεώρησης των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων. Και δεν είναι, εν προκειμένω, χωρίς σημασία (κάθε άλλο) ότι και επί των δύο αυτών παραμέτρων η Ελλάδα έχει τις πλάτες του ΔΝΤ. Δίχως, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, να αναμένεται σοβαρή εμπλοκή ως εκ της γερμανικής κυβερνητικής αστάθειας. Η σημερινή Κυβέρνηση λοιπόν έχει οδικό χάρτη, πολύ συγκεκριμένο. Με αρχή, μέση και τέλος. Που τον ακολουθεί με συνέπεια και με ακρίβεια. Και που βασίμως προσδοκά πως θα την οδηγήσει στο ποθούμενο.
Αντιθέτως η αντιπολίτευση, προπάντων η Αξιωματική Αντιπολίτευση, στερείται στην εντέλεια σχεδίου και στόχων. Στερείται φερέγγυας πολιτικής πρότασης. Αφού κατέρρευσε η προσδοκία για την «αριστερή παρένθεση». Αφού δεν έπιασαν τόπο οι προβλέψεις-ευχές (και οι προσπάθειες) για αδιέξοδο σε κάποια από της αξιολογήσεις των θεσμών. Αφού η αναμονή κυβερνητικής κρίσης με συνεπαγόμενη την απώλεια της δεδηλωμένης έπεσε στο κενό. Και αφού το αίτημα των πρόωρων εκλογών, αυτό το οποίο πάλεψε πάση δυνάμει, και στο οποίο στήριξε όλες της τις ελπίδες, αποδείχτηκε κενό περιεχομένου. Σήμερα βρίσκεται μπροστά σε μια καραμπινάτη κρίση στρατηγικής, που είναι όλη δική της. Είναι γι αυτό που δείχνει να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Είναι γι αυτό που αντιπολιτεύεται περιπτωσιολογικά, ετεροπροσδιοριζόμενη αναλόγως με το τι θα προκύψει κάθε φορά. Και είναι γι’ αυτό που πελαγοδρομεί και ψάχνεται μεταξύ Βενεζουέλας και Σαουδικής Αραβίας.
Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα. Γιατί αν αποφάσιζε (και αν μπορούσε…) να παίξει το ρόλο της στη βάση σοβαρής και αξιόπιστης «προγραμματικής αντιπολίτευσης», είχε να προσφέρει πολλά. Στη Δημοκρατία και στη Χώρα…